SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 21

“ต้องการเธอไงมิน”

“พูดบ้าอะไรของนาย” ฉันไม่สบอารมณ์มากแล้วนะ

“ต่อไปนี้ฉันจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว ฉันยอมโดนเธอด่าว่าไม่ใช่ลูกผู้ชายหรือจะด่าฉันว่าเป็นตัวอะไรก็ได้ถ้ามันทำให้ฉันได้เจอได้อยู่ใกล้ ๆ ได้มีทางได้เธอคืนมา”

ฉันฟังคำพูดพวกนั้นด้วยความนิ่ง นิ่งเพราะตกใจกับคำพูดของเขาจนทำอะไรไม่ถูก ไหนจะแววตาที่มองมาที่ฉัน มันเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวจริงจังและอ่อนโยนรวมกัน แต่...ฝันไปเถอะ! ไม่รู้ว่าจะมาเล่นสนุกอะไรกับฉันอีกแต่ฉันไม่เล่นด้วยหรอกนะ หรือต่อให้สิ่งที่เขาพูดออกมาจะเป็นความรู้สึกของเขาจริง ๆ แต่มินตราขอเซย์โนค่ะ เจ็บจนชา ความเจ็บมันหายไปก็ไม่อยากให้มันกลับมาทำร้ายตัวเองอีก

“ฉันไม่สนุกกับการกระทำของนายหรอกนะออสติน” ฉันพูดไปนิ่ง ๆ พยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุด

“เธออาจจะชอบก็ได้นะ” ออสตินยิ้มตอบกลับมา ยิ้มเพื่อ?

“ไม่มีทาง หลีกฉันจะกลับ” ฉันบอกเขาแล้วเดินไปที่ประตูที่มีเขายืนขวางอยู่

“จะกลับทั้งยังงี้เหรอ” ออสตินหลีกทางให้ฉันนิดหนึ่งแล้วมองฉันยิ้ม ๆ ทำให้ฉันก้มลงมองสภาพตัวเอง เสื้อ กางเกงอยู่ครบ แต่...มันไม่ใช่ชุดเดิม!

“ทำไมฉันใส่ชุดนี้!” ฉันตะโกนถามเขาเสียงดังด้วยความตกใจ ชุดที่ฉันใส่มันเสื้อยืดตัวใหญ่แล้วก็กางเกงบ๊อกเซอร์ที่โคตรจะหลวมเลย เมื่อกี้มัวแต่คิดเรื่องอื่นจนไม่ได้สังเกตเสื้อผ้าของตัวเอง

“เธอเมาแล้วก็บ่นว่าชุดมันรัดอึดอัด” เขาตอบฉันแล้วยิ้ม นี่เขาจะยิ้มอะไรนักหนา ฉันเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมามาก ๆ แล้วอีกอย่างชุดเมื่อคืนมันก็ไม่ได้รัดรูปจนน่าอึดอันฉันสาบานได้

“ใครเปลี่ยน?” ฉันถามเขาไปแล้วในใจก็ได้แต่ภาวนาว่าเขาคงจะบอกว่าให้แม่บ้านหรือใครมาเปลี่ยนให้

“เปลี่ยนเองสิ” ออสตินบอกพร้อมกับรอยยิ้มที่ระบายเต็มใบหน้า พร้อมกับมองร่างกายฉันด้วยสายตาที่โคตรจะไม่ปิดบังความหื่นแม้แต่นิดเดียว

“กรี๊ด! ไอ้ชั่ว! ไอ้เลวออสติน! ไอ้คนสันดารหมาแก้ไม่ได้!” ฉันกรี๊ดออกสุดเสียงด้วยความโกรธและอายก่อนจะตะโกนด่าเขาพร้อมกับทุบไปตามร่างกายเขาเต็มแรง

“โอ๊ย โอ๊ยเจ็บมิน โอ๊ย! ฮ่า ๆๆ โอ๊ย!” ออสตินพยายามปัดป้องพร้อมกับร้องด้วยความเจ็บสลับกับขำมันทำให้ฉันยิ่งโมโหที่เขาไม่รู้สึกผิดที่ทำแบบนี้กับฉันเลยสักนิด

“ชุดฉันอยู่ไหน!” ฉันหยุดทุบตีเขาหลังจากที่เริ่มเหนื่อย แล้วก็รู้สึกว่ามันเปล่าประโยชน์ที่จะทำ เพราะแรงฉันเท่ามด ตัวเขาใหญ่จะตายที่ร้องโอ๊ย ๆ เมื่อกี้เชื่อเถอะผู้ชายคนนี้แค่แสดงละคร

“ส่งซักไปแล้วครับ” ออสตินตอบพร้อมกับรอบยิ้มทั้งที่ฉันกำลังโมโหแต่กลับใจเต้นแรงเพียงเพราะแค่เขายิ้มพร้อมกับคำพูดเพราะ ๆ คงเพราะฉันไม่เคยได้รับมันจากเขานั่นแหละ อย่าได้เผลอไปหลงใหลกับสิ่งปลอม ๆ ที่เขาสร้างขึ้นนะมินตรา

“ถ้างั้นฉันขอยืมชุดหน่อยพอจะมีชุดที่ผู้หญิงของนายทิ้งไว้บ้างไหม” ฉันกลั้นใจถามไป ขี้เกียจด่าหรือต่อปากต่อคำอะไรต่อรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดดีกว่า

“ไม่มี ไม่เคยพาใครขึ้นมา” ออสตินบอกแล้วก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียง เหอะ!

“อย่ามาโกหก นายหิ้วสาวมานอนข้างบนตั้งเยอะ มันต้องมีคนที่ทิ้งเสื้อผ้าอะไรไว้บ้างสิ ไปเอามา”

“ไม่มีจริง ๆ ข้างบนนี้ไม่เคยพาใครขึ้นมา ปกติหิ้วไปเอา...เอ่อพาไปชั้น 3 อีกอย่างไม่ได้หิ้วมานานแล้วด้วย” ออสตินพูดแล้วก็รีบบอกประโยคสุดท้ายพร้อมกับมองฉันด้วยแววตาที่เหมือนกับกำลัง...อ้อน ใครเชื่อผู้ชายหื่นที่วัน ๆ คั่วผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าอย่างเขาก็บ้าแล้วล่ะ

“เรื่องของนายเถอะ แต่ตอนนี้ไปหาเสื้อผ้ามาให้ฉันใส่กลับเร็ว ๆ” ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงแข็งไม่สบอารมณ์ไม่อยากอยู่นาน