SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 35

ตอนนี้เราสองคนมาถึงกระบี่เป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะ มาถึงในช่วงค่ำของวันเลยยังไม่ได้ไปเที่ยวไหน นอกจากนั่งโง่ ๆ อยู่ที่ห้องพัก แล้วไอ้คนหื่นก็ไม่คิดที่จะพาออกไปไหนด้วยพอเท้าแตะสนามบินเขาก็ตรงดิ่งไปเอารถที่เช่าไว้แล้วพาขับมาเช็คอินที่โรงแรมทันที

“ทำไมนั่งหน้าบึ้งแบบนั้นล่ะ” ออสตินเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่เขาออกไปคุยโทรศัพท์สั่งงานลูกน้อง ไม่รู้ว่าสำคัญอะไรนักหนาถึงได้ต้องออกไปคุยลับตาฉัน

“ไม่ต้องพามาก็ได้นะออสตินถ้ามาแล้วต้องมานั่งอยู่แค่ในห้องเนี่ยอยู่ที่กรุงเทพก็ได้”

“ฮ่า ๆๆ อยากไปไหนครับเดี๋ยวพาไป” ออสตินหัวเราะขำท่าทางงอนของฉัน ก่อนที่เขาจะเดินมานั่งลงข้างฉัน มันน่าขำตรงไหนวะการที่อีกคนงอนเนี่ย

“อยากออกไปหาไรกิน” ฉันบอกเขาเพราะเริ่มรู้สึกหิวแล้ว ตอนนั่งเครื่องมาฉันไม่ได้สั่งอะไรกินไม่ชอบอาหารบนเครื่องเท่าไหร่

“อ๋อ หมูมินโมโหหิวนี่เอง”

“ติน!” ฉันทุบเขาไปทีหนึ่ง ชอบล้อฉันแบบนี้ประจำเลย หมูที่ไหนจะหุ่นดีขนาดนี้กัน!

#MINTRA END

#AUSTIN TALK

ผมมองท่าทางแสนงอนของมินตราแล้วรู้สึกกระชุ่มกระชวย เวลายัยนี่งอนจากหน้าสวยของเธอจะเปลี่ยนเป็นเด็กน้อยหน้ายู่ปากจู๋เหมือนตูดเด็กเลยครับ ฮ่า ๆ แต่ถึงจะชอบแค่ไหนก็ไม่อยากให้เธองอนนานหรอกนะไม่ใช่ขี้เกียจง้อแต่อยากให้เธออยู่กับผมแล้วอารมณ์ดีมีความสุขมากกว่า ว่าแล้วก็พาหมูมินไปหาของกินก่อนดีกว่า เดี๋ยวองค์จะลงอาละวาดฟาดงวงฟาดงาใส่ผัวอีกรอบ

“เดี๋ยวขอเสิร์ชร้านอาหารก่อนนะ” พอผมลุกตั้งท่าจะไปหยิบกระเป๋าเงินยัยแฟนสุดที่รักก็รีบค้นหาร้านอร่อยทันที เรื่องกินขอให้บอกครับมินตราสู้ตายแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“ไปดูบนรถก็ได้ครับ” ผมบอกเธอแล้วก็เดินมาจูงมือ ท่าทางวันนี้ต้องจูงมือตลอดเวลาแล้วล่ะ เพราะขนาดวันที่พาไปเยาวราชหน้าเปลือยแต่งตัวเหมือนอยู่บ้านยังมีผู้ชายมองตั้งเยอะ แล้ววันนี้ที่สวยเป็นพิเศษคงมีไอ้พวกผู้ชายมันมามองเมียผมตาละห้อยแน่นอน

“ติน เค้าอยากกินร้านนี้อ่ะ” มินตรายื่นโทรศัพท์ให้ผมดูรูปแล้วก็มองผมพร้อมกับคำพูดคำจาอ้อน ๆ น่ารักน่ากัดที่สุดเลยว่ะ อยากรีบพาไปกินข้าวแล้วรีบกลับมาจับกินต่อที่ห้องเร็ว ๆ

-สองชั่วโมงต่อมา–

ตอนนี้ผมเดินตามยาหยีของผมต้อย ๆ เพราะเธองอแงจะมาเดินถนนคนเดินให้ได้ ซึ่งผมโคตรขี้เกียจเลยครับ ต้องมาเดินเบียดเสียดกับผู้คนมากมายทั้งต้องเดินหลบคนทั้งต้องคอยระวังคนข้าง ๆ จะโดนแต๊ะอั๋ง

“มิน เดินดี ๆ จะโดนจับก้นอยู่แล้ว” ผมรีบเดินไปให้ทันมินตรา ยัยนี่คึกคักมากไม่รู้จะรีบเดินไปไหน หน้าระรื่นเชียว ยิ่งเห็นของกินก็ยิ่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ซื้อทุกอย่างจนผมถือแทบไม่ไหวแล้วก็เดินไม่ระวังจะโดนไอ้พวกผู้ชายใจหมาลวนลามหลายรอบแล้ว

“ไม่เห็นจะมีใครลวนลามเลย คนมันเยอะเขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอก” มินตราหันมาบอกผมด้วยสีหน้าสบาย ๆ ชิล ๆ แต่ผมนี่สิที่ไม่ชิล หวงเมียโว้ย! ไม่อยากให้ใครมาแตะ!

“พอเลิกเดิน กลับได้แล้ว” ผมบอกเธอเมื่อเห็นว่ายิ่งดึกคนยิ่งเยอะ

“เค้าอยากนั่งร้านนั่งชิลอ่ะ ที่รักไม่อยากนั่งเหรอ” โห มามุกพูดเค้าพูดที่รัก ใจไอ้ตินก็แกว่งสิครับ เฮ้อ!

“พรุ่งนี้ค่อยนั่ง กลับได้แล้ว” ผมส่งเสียงดุไปให้ทำให้เธอส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอแต่ก็ยอมกลับแต่โดยดี

“อื้อ~ เมื่อยชะมัดเลย” พอมาถึงโรงแรมมินตราก็ทิ้งตัวนั่งที่โซฟาแล้วก็บิดขี้เกียจ

“บอกว่าให้กลับตั้งนานไม่ฟังไง” ผมนั่งลงข้างเธอแล้วก็มองสภาพเธอด้วยความขำ หน้ามันผมฟูไม่ห่วงสวยเลยสักนิด

“ก็มันสนุกนี่นาของกินเยอะด้วย แต่ตอนนี้เหนียวตัวจัง” มินตราบอกพร้อมกับลูบแขนตัวเอง นั่นทำให้เข้าทางความคิดชั่ว ๆ ที่มีแต่ความหื่นของผมทันที

“ว้าย! จะทำอะไรออสติน!” มินตราโผเข้ากอดคอผมแน่นเมื่อผมรีบช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มโดยที่เธอไม่ได้ระวังตัว

“ก็ที่รักบอกเหนียวตัว” ผมบอกเธอเสียงพร่า แค่คิดว่าคืนนี้จะได้ทำอะไรเธออีกครั้งอารมณ์ผมก็มาแล้วครับ ไม่ต้องถึงเนื้อถึงตัวหรือจับเธอแก้ผ้าให้เสียเวลาหรอก