SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 34

ฉันตื่นมาด้วยความระบม ระบมไปทั้งร่าง! หน้าเน่อไม่ได้ล้างตั้งแต่เมื่อคืนเพราะไอ้จอมหื่นจับกินทั้งคืนจนฉันสลบคาอก พอตื่นมาฉันก็พบว่าฉันนอนอยู่คนเดียวบนเตียงที่ว่างข้าง ๆ ก็เย็นจัดแสดงว่าคนที่นอนข้างฉันตื่นไปตั้งนานแล้ว พอคิดได้แบบนั้นฉันก็ลืมตาตื่นทันที อย่าบอกนะว่าออสตินฟันฉันแล้วทิ้งอีกแล้ว!

ซวยซ้ำซวยซ้อนต้องเจ็บอีกกี่ครั้งวะมินตรา ไม่อยากจะเสียน้ำตาแล้วจริง ๆ ขอให้สิ่งที่ฉันคิดเป็นแค่ความเพ้อเจ้อบ้าบอไปเองของฉันเถอะนะ บางทีเขาอาจจะอยู่ในห้องน้ำหรือตื่นมาทำอาหารรอคนรักแบบที่พระเอกในนิยายเขาชอบทำก็ได้

พอคิดได้แบบนั้นฉันเลยฝืนกายพยุงร่างที่โคตรจะปวดตรงน้องสาวเดินไปดูที่ห้องน้ำ

“...”

แห้ง! พื้นห้องน้ำแห้งสนิท แต่ผ้าเช็ดตัวยังคงชื้นอยู่นิดหน่อยแสดงว่าเขาอาบน้ำออกไปนานแล้ว แต่เดี๋ยว ๆ ทำไมฉันต้องสันนิษฐานอะไรยังกับตัวเองเป็นโคนัน ฮ่า ๆๆ เป็นการขำตัวเองที่โคตรฝืนให้ขำเลยให้ตายเหอะ

หลังจากนั้นก็เลยเดินออกมาดูที่โซนด้านนอกแล้วก็พบกับ

ความว่างเปล่า...

ไร้สิ่งมีชีวิตที่ชื่อ...ออสติน

นี่เขาจะทำให้ฉันใจเสียอีกแล้วรึเปล่า ไปไหนทำไมไม่บอกกันนะหรือเขาจะทิ้งฉันแล้ว ได้กูครั้งเดียวจะทิ้งกูเลยเหรอ!

ฉันรีบเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน หยิบเสื้อผ้ามาใส่พยายามทำให้ตัวเองอยู่ในสภาพดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงแม้ว่าสภาพตอนตื่นจะเหมือนซอมบี้โดนรุมโทรมข้างทางรถไฟก็ตาม

“อ้าวเจ้! ตื่นแล้วเหรอครับ” ฉันเดินลงมาที่ชั้น 3 ก็เจอกับลูกน้องของออสตินคลับคล้ายคลับคราว่าจะเป็นผู้จัดการผับทักฉันเสียงดังจนพนักงานคนอื่นที่กำลังเตรียมของเคลียร์ร้านบลา ๆๆ หันมามองฉันด้วยความสนใจ แต่เรียกฉันว่าไงนะ เจ้เหรอ เจ้พ่อง! กูคนไทย!

“เอ่อ...” ฉันอึกอักเพราะอยากถามหาออสตินแต่ไม่รู้จะถามว่ายังไง กลัวโดนเอาไปเม้าท์

“เฮียออกไปตั้งแต่ 6 โมงเช้าแล้วครับ แต่ไม่ได้บอกนะว่าไปไหน” เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันต้องการถามก็เลยบอกให้รู้ก่อน ออกไปแต่เช้างั้นเหรอ นี่บ่าย 2 แล้วนะ เขาไปไหน? ไม่โทรมาบอกหรือส่งข้อความทิ้งไว้ให้ฉันรู้เลย นี่ฉันต้องโดนไอ้บ้านี่ทำร้ายอีกครั้งจริง ๆ เหรอ

“อ่อ อื้ม ขอบใจนะ” ฉันตอบลูกน้องออสตินเบา ๆ แล้วก็เดินออกมาด้านหลังผับก่อนที่จะโบกแท็กซี่กลับคอนโด

พอกลับมาถึงคอนโดน้ำตาที่พยายามกักเอาไว้ก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ฮึก! ไอ้เลวไอ้บ้าติน ไอ้ชั่ว!” ฉันร้องไห้ไปตะโกนด่าไอ้บ้านั่นไปพลางเพื่อระบายความเสียใจ ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้วว่าไอ้สารเลวนั่นทิ้งฉันไปแล้วเพราะฉันติดต่อเขาไม่ได้เลย เมื่อกี้โทรไป 3-4 รอบก็ไม่รับสายไม่น่ายอมเขาง่าย ๆ เลย จะด่าใครโทษใครได้นอกจากโทษตัวฉันที่โง่เองรู้ว่าไอ้บ้านั่นเลวยังจะยอมให้กินตับอีกรอบ!

กริ๊ก!

“อ้าวมิน เฮ้ย! ที่รักร้องไห้ทำไม” ฉันหันไปตามเสียงก็เห็นว่าเป็นออสตินที่เดินเข้ามาในห้องของฉัน นั่นยิ่งทำให้ฉันร้องไห้หนักเข้าไปอีก ส่วนออสตินก็รีบปรี่เข้ามาหาฉันด้วยความตกใจ

“มาทำไม!” ฉันปัดมือเขาที่เอื้อมมาจะเช็ดน้ำตาออกเเรง ๆ

“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” ออสตินถามด้วยความสงสัย

“มาทำไม” ฉันพยายามหยุดร้องไห้แล้วถามคำถามเดิม อยู่ดี ๆ เขาจะมาห้องฉันทำไมในเมื่อเขาน่าจะรู้อยู่แล้วว่าฉันนอนที่ผับของเขา

“มาเก็บของไป.../ เชิญ! เก็บเลย เก็บให้หมดเลย” ฉันไม่ทนฟังเขาพูดให้จบ คงแอบย่องมาเก็บของที่เขาทิ้งเอาไว้มั้ง เชิญเลยอยากเก็บของก็เชิญเก็บออกไปให้หมดไอ้ผู้ชายเฮงซวย!

“เดี๋ยว ๆ เข้าใจอะไรผิดรึเปล่ามิน คิดอะไรไปเองคนเดียวรึเปล่าถึงได้ร้องไห้ขนาดนี้” ออสตินถามแล้วคว้าข้อมือฉันไปจับฉันก็เลยสะบัดออก ไม่ต้องคิดอะไรไปไกลหรอกคนเลวแบบนายมันก็คิดได้แค่อย่างเดียวแค่นั้นแหละ!

ฉันมองหน้าเขาแต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไป พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไม่อยากทำตัวน่าสมเพชต่อหน้าเขา

“ไปเก็บของสิ” ฉันพูดออกมาอีกครั้งพยายามประคองเสียงให้เข้มแข็งที่สุดแต่ออสตินกลับมองฉันแล้วยิ้มเบา ๆ

“นี่คิดไปถึงไหนแล้ว ไหนลองพูดให้ฟังหน่อย ถึงภูเขา everest รึยัง”

“อะไร!” ฉันหันไปตวาดเขาที่นั่งพูดเหมือนกำลังอารมณ์ดี ใช่สิเขาไม่ได้เสียหายอะไรนี่ เป็นผู้ชายจะเสียตัวกี่ครั้งก็ได้!

“ไม่ได้คิดจะทิ้งนะมินตราแต่ไปจัดการธุระให้คนบางคนมา” ออสตินพูดขึ้นแล้วขยับมาใกล้ฉันมากขึ้นพร้อมกับประคองหน้าฉันให้มองเขา ส่วนฉันตอนนี้เหรอคะพอได้ยินแบบนั้นก็หัวใจพองโตขึ้นมา แต่ยังก่อนเพราะหลายอย่างวันนี้มันทำให้ฉันคิดว่าเขาจะทิ้งฉัน บางทีเขาอาจแค่หลอกล่อให้ตายใจก็ได้ใครจะไปรู้

“ธุระอะไร”