SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 26

“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น” ออสตินหันมามองฉันที่ยืนทำหน้าหงิกหน้างอบนอาคารจอดรถไม่ยอมเดินตามเขาไป

“...” ฉันไม่ตอบเขาทำให้ออสตินเดินย้อนกลับมาหาฉัน

“ว่าไงมินตรา”

“นายดูฉันแต่งตัวสิ ใครจะไปเดินลง”

“ไม่น่าเกลียดหรอกน่า แค่นี้ก็สวยแล้ว” ออสตินพูดจบก็เอื้อมมือมาจับมือฉัน

“ไม่ต้องเลย นายดูดีนี่นายก็พูดได้ ไม่ต้องมาจับมือฉันด้วย”

“เอาน่า จับไว้น่ะดีแล้ว ยังไงวันนี้ก็มีคนอิจฉาเธอแน่ หน้าตาขี้เหล่แต่งตัวบ้าน ๆ แต่ดันมีผัวหล่อยังกับนายแบบ”

“...”

OoO!

กรี๊ด!!!

หลังจากที่ฉันกรี๊ดลั่นในใจออสตินก็พาฉันเดินหาของกิน ไม่กินหลงกินเหลาหรอกนะพามากินอาหารอร่อยริมข้างทางนี่แหละ แต่ต้องยอมรับว่าเยาวราชเขาเด็ดจริงร้านดังคือร้านข้างทางนี่ล่ะ

“อยากกินไรอีกไหม” ออสตินถามหลังจากที่พาฉันไปนั่งกินซีฟู้ด หูฉลาม หมูสะเต๊ะ หอยแครงลวก ไปเรียบร้อยจนพุงกางยังจะกล้ามาถามอีกนะท้องไม่มีพื้นที่แล้วเนี่ยถึงแม้ว่าจะมีอีกหลายเมนูที่อยากกินก็ตาม

“อิ่มแล้ว” ฉันบอกแล้วลูบท้องนิด ๆ รู้สึกแน่นหน้าอก

“จุกเหรอ” ออสตินหันหน้ามาถามฉันแล้วก็ยิ้ม ใช่สิจุก จุกมาก อีมินกินมาม่ามา 2 วันแล้วนะวันนี้ได้โอกาสเปลี่ยนเมนูก็เลยซัดเรียบไม่ยั้ง ยิ่งไม่มีคนขัดใจก็ยิ่งตะกละใหญ่

“แต่เรายังไม่ได้กินเต้าทึงกับก๋วยจั๊บเลยนะ” ออสตินถามต่อนี่ไม่สงสารท้องไส้ฉันเลยรึไง ใช่สิเขาเอาแต่นั่งมองฉันกินแล้วก็กินบ้างนิดหน่อยเท่านั้น ตัวเองไม่จุกก็พูดได้สิ

“ไม่ไหวแล้ว” ฉันส่ายหน้าตอบแต่ก็แอบเสียดาย

“ซื้อกลับไปกินไหม” ออสตินถามทำเอาตาฉันเป็นประกายเพราะอันที่จริงก็อยากแต่แค่กินตอนนี้กินไม่ไหว ฉันเลยพยักหน้ารัว ๆ ให้เขาด้วยความยินดี ทำไมเขาถึงได้น่ารักแบบนี้นะ /// แถมตลอดเวลาที่เราเดินหรือนั่งกินอาหารก็มีแต่คนมองมาที่เขา ทั้งสาวน้อย สาวใหญ่ กระเทยหัวโปก ตุ๊ดเด็ก กระเทยเฒ่า เกย์รุก เกย์รับ มองเขาตาเป็นมันแล้วมองมาที่ฉันด้วยแววตาเหยียด ทำไมยะ? วันนี้ฉันแต่งตัวบ้าน ๆ แล้วไง มีผัวหล่อก็แล้วกัน อุปส์!

“ขอบคุณนะที่พาไปกินข้าว ดึกแล้วนายกลับเถอะ ขับรถดี ๆ”

ฉันบอกออสตินหลังจากที่เขาจอดรถไว้ที่จอดรถแล้วเดินมาส่งฉันที่ทางเข้าคอนโด

“อื้ม ฝันดีครับ” ออสตินยิ้มให้บาง ๆ แต่มันเป็นยิ้มที่อบอุ่นมาก มากซะจนใจฉันหวั่นไหวแทบใจแข็งต่อไม่ไหว

“อื้ม ฉันขึ้นห้องแล้วนะ” ฉันพยักหน้าให้เขาแล้วเดินเข้าไปในคอนโดก่อนที่จะรีบขึ้นห้อง ตากผ้าเอาไว้ยังไม่ได้เก็บฝนก็ทำท่าเหมือนจะตก พอถึงห้องฉันก็ตรงดิ่งไปเก็บผ้าทันที ห้องฉันอยู่แค่ชั้น 6 แล้วระเบียงหลังห้องก็อยู่ฝั่งด้านหน้าคอนโดพอออกไปยืนก็เลยทำให้มองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นตากำลังเดินออกไปข้างหน้าคอนโดพอดี

เขาไม่ได้ขับรถมาหรอกเหรอ ฉันนึกว่าเขาขับคันอื่นมาซะอีก ตาย ๆๆ แล้วก็ไม่บอกฉันนะอีตาบ้าจะได้ให้เอาคันนี้กลับไปเลย ฉันรีบเดินมากดโทรศัพท์หาเขาทันที

“ฮัลโหล”

“ครับ”

“นายไม่ได้เอารถมาเหรอ”

“อื้ม เดี๋ยวกลับแท็กซี่ไม่ต้องห่วง เธอพักผ่อนเถอะ”

“ได้ไงรถนายอยู่ที่ฉันก็มี มาเอารถไปเลย”

“คันนี้ให้เธอใช้ ไม่ต้องห่วงหรอกกลับแท็กซี่นั่นแหละดีแล้ว ง่วงแล้วเนี่ยเดี๋ยวหลับใน” ออสตินตอบกลับมา ดื้อชะมัดเลย

“เฮ้อ! นายนี่นะ ว้าย! แป๊บนึงนะ” พอฉันจะตอบอะไรกลับเสียงฝนที่ตั้งเค้ามานานก็เทลงมาห่าใหญ่ ตกหนักมากด้วยจนฉันต้องรีบวิ่งไปคว้าเสื้อผ้าทั้งหมดแล้วก็ปิดประตูหลังห้องเพราะมันสาดเข้ามาแล้ว ฟ้าก็ร้องเสียงดังแถมฟ้าแลบตั้งหลายรอบ ฉันกลัวเวลาฟ้าแลบที่สุดเลย กลัวมันจะผ่าหัวเอา

พอเก็บผ้าเสร็จฉันก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะคุยแต่สายหลุดไปแล้ว จะโทรกลับตอนนี้ฉันก็ไม่กล้าเพราะฟ้าแรงมากกลัวจะผ่าหัวออสตินเอายิ่งเป็นคนเลวๆ อยู่ด้วย แต่ว่าตอนนี้ข้างหน้าคอนโดไม่มีป้ายรถเมล์ต้องเดินไปอีกประมาณ 100 เมตร เขาจะอยู่ยังไงนะ พอคิดว่าเขาต้องมายืนตากฝนฉันก็ไม่สามารถที่จะหยุดยืนอยู่ในห้องต่อได้แล้ว

ฉันรีบเดินลุยฝนพร้อมกับร่มมาตามหาออสตินแต่ก็หาไม่เจอหรือบางทีเขาอาจจะขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้วก็ได้นะ

เฮ้อ! ขึ้นรถแล้วก็ไม่โทรกลับปล่อยให้คนเป็นห่วงอยู่ได้

“ออสติน!” พอฉันตัดสินใจหันกลับเพราะฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้หันไปเจอกับเขาที่ยืนตากฝนอยู่ข้างหลังฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันเลยรีบขยับตัวไปให้ใกล้เขาเพื่อที่เขาจะได้เข้ามาอยู่ในร่มด้วย