SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 29

-หลายอาทิตย์ต่อมา-

หลังจากที่เราสองคนตกลงคบกันจากวันนั้นก็ผ่านมาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว ออสตินไปมาหาสู่ที่คอนโดฉันเป็นประจำ ประจำจนบางคืนฉันนอนผวากลัวไอ้หื่นแสนกระล่อนคนนั้นจะบุกเข้ามานอนด้วย ไม่เคยคิดเลยว่าเวลาแค่ 2 ปีจะทำให้ออสตินเปลี่ยนไปมากขนาดนี้

จากผู้ชายร้าย ๆ เจ้าอารมณ์จะกลายเป็นผู้ชายกะล่อนนิด ๆ แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

กริ๊ก!

นั่นไง เพิ่งนึกถึงก็มาแล้ว แถมยังทำแบบนี้เสมออยากจะมาก็ไม่เคยโทรบอกล่วงหน้า ประตูก็ไม่เคยเคาะ

“เฮ้อ! รถติดชะมัดเลย” ออสตินเดินเข้าห้องมาก็ทำหน้าเซ็งเดินมาทิ้งตัวนั่งที่โซฟาแล้วก็ถือวิสาสะหนุนตักฉันทันที แต่ฉันชินแล้วล่ะเพราะเขาชอบขอนอนหนุนตักฉันประจำ

“ก็บอกว่าไม่ต้องมาไงเจอกันแค่เสาร์อาทิตย์ก็ได้” ฉันยิ้มให้เขาเพราะบริษัทของเขาอยู่ไกลจากคอนโดฉันมาก แต่ละวันออสตินต้องขับรถจากบริษัทมาหาฉันหลังเลิกงานแล้วค่อยย้อนกลับทางเดิมเพื่อแวะไปเช็คความเรียบร้อยของผับก่อนที่จะกลับคอนโด ซึ่งมันคงทำให้เขาเหนื่อยมากกับการเดินทาง

“คิดถึงไม่มาได้ไง คิดถึงจะแย่แล้วเนี่ย มีแต่เธอนั่นแหละไม่คิดถึงกัน” ออสตินพูดแล้วก็เริ่มดึงดราม่า เวลาที่ฉันบอกเขาแบบนี้ทีไรเขาจะต้องดราม่าทำหน้างอนใส่ มันไม่ได้น่ารักเลยกับการที่ผู้ชายหล่อล่ำบุคลิกแบดบอยร้าย ๆ จะมาทำหน้างอนใส่กันแบบนี้

“ก็นายเหนื่อย ทำงานก็เครียดยังจะลำบากมาหาฉันอีก ที่บอกก็เพราะเป็นห่วงนะเนี่ย”

“หยุดพูดเลย ไกลกว่านี้ก็จะมาหาทุกวัน ไม่อยากให้เหนื่อยก็ย้ายไปอยู่ด้วยกันสิ” ออสตินบอกแล้วก็จับมือฉันไปวางที่แก้มเขา ทำให้ฉันเผลอไล้แก้มเขาเบา ๆ แก้มเขาใสชะมัด

“ได้ไงล่ะ”

“ได้สิ นะครับไปอยู่ด้วยกันเถอะนะ อยากนอนกอดมินทุกคืน” ออสตินอ้อนด้วยน้ำเสียงพร่าที่ทำให้ฉันแทบจะเคลิ้มทุกครั้งที่ได้ยิน

“ไม่ค่ะ เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว” ฉันตอบเขาออกไปแล้วก็ส่งสายตาดุให้เขา ต้องดุไม่งั้นเดี๋ยวก็ได้งอนกันเหมือนอาทิตย์ก่อนอีกเพราะออสตินเซ้าซี้ให้ฉันย้ายไปอยู่กับเขา เราเถียงกันราว ๆ ครึ่งชั่วโมง และจบลงด้วยการที่เขานั่งหน้าบึ้งต่ออีกเกือบ 2 ชั่วโมง ซึ่งก็ไม่รู้จะทำงอนใส่ทำไมเพราะสุดท้ายก็มาอ้อนเป็นแมวใส่ฉันอยู่ดี

“เฮ้อ! โอเค หิวรึยังครับ” ออสตินถอนหายใจหนัก ๆ หนึ่งครั้งซึ่งฉันสังเกตได้ว่าเวลาเขาจะจัดการกับอารมณ์ตัวเองเขาจะถอนหายใจระบายอารมณ์แรง ๆ เขาบอกฉันว่ามันทำให้ความอึดอัดหรือความหงุดหงิดหายไปได้เกินครึ่ง แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนน่ะเหรอวิธีระบายอารมณ์ของออสตินก็ง่าย ๆ เลยไม่มีอะไรมากแค่อาละวาดมันออกมาไงล่ะ

"นิดหน่อย แต่เดี๋ยวค่อยออกไปกินก็ได้ให้นายพักเหนื่อยก่อน" ฉันบอกเขาถึงแม้ว่าตอนนี้จะหิวมากก็ตาม ถ้าฉันบอกว่าหิวเขาก็จะพาไปทันทีแต่ฉันสงสารเขาเพิ่งจะฝ่ารถติดมาถึงจะให้ออกไปหาอะไรกินตอนนี้เขาคงเหนื่อยน่าดูให้เขาพักก่อนดีกว่า

"หิวก็บอกนะไม่ต้องเกรงใจไม่เหนื่อยเท่าไหร่" ออสตินพูดขึ้นเบา ๆ เหมือนรู้ทันความคิดฉันก็เลยพยักหน้ารับรู้สึกดีมากที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ คอยดูแลกัน

“ลืมเลย พรุ่งนี้หยุดยาวนี่นา” พอนั่งเล่นกันสักพักฉันก็เลยหันไปพูดประโยคนี้กับออสติน เพิ่งนึกได้ว่าพรุ่งนี้หยุดยาว 3 วัน