SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 8

“มึงพูดเหี้ยไรวะไอ้ติน” เควินหันไปถามด้วยความไม่พอใจกับคำพูดที่ออสตินพูด

“เมามั้งวินอย่าสนใจเลย ว่าแต่เมื่อกี้วินพูดจริงรึเปล่า ถ้าจริงจะได้ไปเช็คตำหนิกันก่อน” ฉันกอดแขนเควินแล้วหันไปพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้เควิน รอยยิ้มที่ฉันมั่นใจว่ามันต้องเป็นรอยยิ้มที่ละลายใจแน่นอน เพราะใครต่อใครก็ชมว่าฉันยิ้มหวานยิ้มทีผู้ชายแทบละลาย แถมยังยื่นหน้าไปใกล้เควินจนฉันรู้สึกได้ว่าเควินถึงกับกลั้นหายใจเลยทีเดียว

“เหอะ!” ออสตินปลายตามาฉันเหมือนอยากจะฆ่าให้ตาย คงโกรธที่ฉันต่อปากต่อคำสินะ แล้วนายนั่นก็ทำสิ่งที่ทุกคนไม่คาดฝันด้วยการกระชากยัยน้องปอบปากอาบเลือดนั่นเข้าไปจูบด้วยความเร็วมาก จนพวกเราตาโตก็เล่นกระชากไปจูบแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

ทีแรกยัยน้องปอบปากอาบเลือดก็ตกใจหรอก แต่แค่ 2 วินาที ยัยนั่นก็ตั้งสติแล้วก็แลกลิ้นกับออสติน แถมยังเอามือปะป่ายไปทั่วตัวอีตานั่นอีก ไม่แก้ผ้าเอากันตรงนี้เลยล่ะ!

“ว๊ายตายแล้ว~ ตาเถร คนจะเอากัน โอ้ยอีติน!” อีแมนนี่ที่เห็นเหตุการณ์ก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ แล้วรีบหันมามองฉัน เหมือนกับมิลานที่มันรีบเดินมาจับมือฉันไว้ ตอนนี้ฉันใจสั่น เจ็บมากที่ยืนดูเขาจูบกับคนอื่น

พอหันไปรอบ ๆ ก็เห็นแขกในงานยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปกันเป็นแถว คนพวกนี้มันมีมือเป็นโทรศัพท์รึไงนะ พอเกิดเหตุการณ์สำคัญ ๆ มันถึงได้ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปอัดคลิปกันได้ทันใจเหลือเกิน

“มึงโอเคไหม” มิลานกระซิบถามฉัน ทีแรกก็พอจะไหวแหละ แต่พอมีเพื่อนมาถามด้วยน้ำเสียงที่โคตรเป็นห่วงฉันเลยโคตรจะไม่ไหวขึ้นมาทันทีเลย เคยเป็นกันไหมคะยิ่งปลอบยิ่งห่วงก็ยิ่งเจ็บ ฉันทำได้แค่กลืนก้อนสะอื้นลงไปแล้วพยักหน้าให้เพื่อนเบา ๆ ก่อนจะแกล้งทำเป็นสนใจกับเหล้าในมือ

“โหไอ้เหี้ย แย่งซีนกู” เควินด่าออสตินหลังจากที่หมอนั่นถอนจูบจากยัยน้องปอบปากอาบเลือด อย่าเพิ่งรำคาญชื่อที่ฉันเรียกนางนะคะ ฉันไม่รู้จักชื่อนางขอเรียกแบบนี้ก่อนละกัน เหมาะกับยัยนี่ดี

“โทษที เมื่อกี้ยังทำไม่อิ่ม” ออสตินบอกเสียงนิ่ง ยักไหล่เหมือนเป็นเรื่องปกติ แล้วก็เอามือลูบไล้ไปที่เอวยัยนั่นช้า ๆ ยัยน้องปอบก็ทำหน้าเคลิ้มเชียว

“อื้อ~ ตินน่ะ อย่าเพิ่งซนสิคะ” ยัยนั่นทำกระมิดกระเมี้ยนจริตเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสา โถ~ ตอนจูบเมื่อกี้ถ่างตรงนี้ได้มึงถ่างไปแล้วกูรู้

“โอ้ย! ลำไย จะเอากันเชิญชั้น 3 จ้า ไป ๆ มึง ไปหาที่นั่งกันดีกว่ากูยืนจนขาจะเป็นตะคริวแล้ว” แมนนี่เอ่ยตัดบทด้วยเสียงดังและเหวี่ยงแล้วก็ลากฉันกับมิลานมานั่งโซฟาที่ว่าง ต้องขอบคุณมันมากเลยล่ะที่ช่วยพาฉันออกมาจากตรงนั้นได้

“มึง มึงไหวไหม” แมนนี่ถามฉันขึ้นมาหลังจากที่นั่งเสร็จ

“ไหวมั้ง...ไม่ว่ะ กูจะไม่ไหวแล้ว มันจะจูบโชว์กูทำไมวะ” ฉันพูดออกมาแล้วน้ำตาคลอ ยิ่งเหล้าเข้าปากยิ่งอยากระบาย

“มึงใจเย็นอย่าร้อง ไม่ไหวก็กลับกันก่อนเนอะ ป่ะ ๆ” มิลานลูบหลังฉัน รักพวกมันสองคนจัง

“ไม่! กูไม่กลับ ยิ่งมันทำแบบนี้กูจะยิ่งทำให้มันมาสยบแทบเท้ากู เหี้ย ๆ แบบมันต้องเจอกู!” ฉันโพล่งออกมาด้วยความโมโห ทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งบอกแมนนี่กับมิลานว่าไม่ไหวแล้วยังทำเสียงเข้มแข็งอีกด้วย นี่ฉันก็สับสนชีวิตเหมือนกันนะ เดี๋ยวอ่อนแอ เดี๋ยวสู้ แม่งเอ้ย! ฮ่าๆๆๆ

หัวเราะฮ่า ๆๆ ทั้งที่มีน้ำตาซ่อนอยู่ ตลกเป็นบ้า

“อะไรของมึง กูตามไม่ทันแล้วอีมินตรา” แมนนี่ตามขึ้นมาแล้วเหวี่ยงฉันเบา ๆ