สตรีขี่ม้าออกศึก นิยาย บท 15

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่เชื่อว่าหมอมหัศจรรย์ดันจะไม่มา เพราะเมื่อวานเขายังมาส่งยาด้วย และให้คำกำชับเกี่ยวกับอาการของนาง จากนั้นนางรีบส่งคนไปที่ร้านขายยาของเขาทันทีเพื่อเชิญหมอมหัศจรรย์ดันมา แต่หมอมหัศจรรย์ดันไม่แม้แต่ออกมาพบหน้าเลย แค่ให้หมอแระจำร้านให้คำตอบแทน

คำตอบนั้นพ่อบ้านบอกฮูหยินผู้เฒ่าทุกคำ เกือบทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมา

สิ่งที่หมอประจำร้านพูดนั้นเป็นคำพูดของหมอมหัศจรรย์ดัน "ต่อไปม่ต้องมามาเลย สิ่งที่จวนแม่ทัพทำนั้นช่างทำให้คนเรารู้สึกเสียใจมาก หากรักษาโรคให้บุคคลไร้ศีลธรรมเช่นนี้ ข้ากลัวสร้างกรรมเอาไว้ ข้ายังไม่อยากตาย"

ฮูหยินผู้เฒ่าพูดด้วยความโกรธ "ต้องเป็นนางที่ไม่ให้หมอมหัศจรรย์ดันมารักษาข้า ข้าไม่ได้คาดคิดว่านางจะใจร้ายขนาดนี้ ตอนที่รับนางเป็นลูกสะใภ้ยังคิดว่านางจะมีน้ำใจและอ่อนโยน ตั้งหนึ่งปีแล้วก็มองไม่ออกเลยนางจะเป็นคนร้ายกาจเช่นนี้ นางจงใจทำร้ายข้า หากไม่มียาของหมอมหัศจรรย์ดัน งั้นเท่ากับต้องให้ข้าตายสิ"

จ้านจี้ยังคงเงียบอยู่ข้างๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สบอารมณ์อยู่ รู้สึกว่าลูกสะใภ้คนนี้ไม่ได้เชื่อฟังเหมือนเมื่อก่อน เดิมทีเขาคิดว่านางแค่ขี้น้อยใจ พอโกรธไปสักหน่อยเดี๋ยวก็หายเลย แต่ไม่คาดคิดว่าจะไม่ให้ยากับฮูหยิงเลย นี่มันมากเกินไปแล้ว..

เขาสั่งกับจ้านเป่ยเซิน ลูกชายคนเล็กของเขาา "ไปตามหาพี่ชายของเจ้ากลับมา แล้วบอกเขาให้ภรรยาของเขาเลิกงี่เง่าไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม หากทำแบบนี้ต่อไป ชีวิตของท่านแม่เจ้าจะไม่รอดแล้ว"

"ขอรับ!" จ้านเป่ยเซินวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เสียแรงที่เขายังคิดว่าพี่สะใภ้ของเขาเป็นคนดี คิดไม่ถึงว่านางเป็นคนใจร้ายเช่นนี้

จ้านเส้าฮวนเดินตรงไปยังเรือนเหวินซีด้วยความโกรธ แต่นางไม่สามารถเข้าไปเรือนเหวินซีได้เลย

จ้านเส้าฮวนยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าของนางดูเย็นชามาก และสาปแช่งด้วยความโกรธ "ซ่งซีซี แกออกไปเดี๋ยวนี้เลย!"

"ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่ชายรองของข้าจะชอบยี่ฝาง ยี่ฝางไม่ได้เล่นกลสกปรกเหมือนแก แกสมน้ำหน้าที่ถูกพี่ชายรองรังเกียจ"

"ซ่งซีซี แกคิดว่าแกซ่อนตัวเช่นนี้เรื่องก็จะจบเลยหรือ ที่นี่คือจวนแม่ทัพ หากเจ้าแน่จริงก็อย่าออกมาตลอดชีวิต แกกล้าทำร้ายแม่สามี แกจะไม่ตายดีแน่"

เสียงของเป่าจูดังมาจากเรือนเหวินซี "คุณหนูสาม วันนั้นท่านบอกว่าจะคืนของให้ไม่ใช่หรือ งั้นก็เอาของมาคืนก่อนแล้วค่อยว่ากันนะ"

จ้านเส้าฮวนพูดอย่างเย็นชา "ด้วยสิทธิ์อะไร? นั่นเป็นของที่นางมอบให้ข้า ของที่ให้คนอื่นไปแล้วจะขอคืนได้ยังไง?"

เดิมทีนางคิดจะคืนให้ แต่เมื่อนางกลับไปลองรวบรวมดูก็พบว่าเครื่องประดับและเสื้อผ้าส่วนมากเป็นพี่สะใภ้รองมอบให้ หากคืนกลับไป ตัวเองก็เหลือเครื่องประดับสวยๆ ไม่มากแล้ว และเสื้อผ้าดีๆ ก็ไม่เหลือกี่ชุดเลย งั้นต่อไปนางต้องสวมเสื้อเรียบง่ายออกไปข้างนอก นางไม่ต้องการเป็นแบบนั้น แน่นอนว่าจะไม่คืนให้แล้ว

เสียงของเป่าจูพูดช้าๆ "แล้วมีใครบ้างที่รับของของคนอื่นไป ดลับมาด่าคนที่มอบของให้เล่า"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน