ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 40

40 /1270

จนกระทั่งพลบค่ำ จุดชีพจรคลายออกเอง

ฉู่เชียนหลีที่คงท่าเดิมไว้สามชั่วยามเต็มเหนื่อยจนอ่อนล้า พริบตาที่สามารถขยับตัว ร่างกายเหมือนถูกสูบแรงทั้งหมดออกไป นางนอนคว่ำลงบนเตียงอย่างอ่อนปวกเปียก น้ำตาหลั่งไหลออกมาทันที

หลั่งน้ำตาดั่งสายน้ำ

พลันก็เริ่มร้องเพลงด้วยความเสียใจ

“หักหลังความรักของฉัน เธอเป็นหนี้ทางจิตสำนึก ท้ายที่สุดฉันที่ถูกรังแกอย่างน่าสังเวช น้ำตาก็ไหลรินลงมา…”

เยว่เอ๋อร์กุมปากอย่างปวดใจ เบ้าตาแดงก่ำ

พระชายาที่น่าสงสาร…

ท่านอ๋องปฏิบัติต่อพระชายาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

ฉู่เชียนหลีที่เรี่ยวแรงกลับมาบ้างแล้วตะเกียกตะกายลุกขึ้น กินข้าวหมดไปห้าชามในอึดใจเดียว จึงจะรู้สึกว่าพลังชีวิตกลับมาเล็กน้อย นางนั่งหน้ากระจกสัมฤทธิ์ พลางลูบปานบนใบหน้า ครุ่นคิดว่ายังเหลือกระสายยาชนิดสุดท้าย :

หญ้าเหมันต์

ขอแค่หาหญ้าชนิดนี้เจอ ก็สามารถแก้พิษ

แต่หญ้าชนิดนี้เติบโตในสถานที่หนาวมาก ท่ามกลางหิมะน้ำแข็ง สามารถค้นพบแต่เก็บไม่ได้ เพราะมันไม่สามารถออกห่างจากหิมะ เมื่อไรที่ถูกถอนออกมา ไม่เกินสองชั่วยามก็จะเหี่ยวเฉา เมื่อเหี่ยวเฉาก็จะสูญเสียสรรพคุณ เป็นของที่หายากมาก

นี่เป็นปัญหาที่ยากมาก

เยว่เอ๋อร์ยืนอยู่ด้านข้าง กล่าวอย่างนุ่มนวล “พระชายา ท่านเลิกส่องกระจกสัมฤทธิ์ได้แล้วเจ้าค่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว รีบพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ”

“ข้านอนไม่หลับ” ฉู่เชียนหลีส่ายศีรษะ “เยว่เอ๋อร์ บอกตามตรง ชีวิตในจวนอ๋อง ข้าไม่อยากอยู่แม้แต่วันเดียวแล้ว”

ไม่มีความอิสระ ก็เท่ากับไม่มีความสุข

นางไม่สามารถมีความสุขแล้ว

เยว่เอ๋อร์เกาศีรษะ “แต่ว่าจะทำอย่างไรได้ล่ะเจ้าคะ? ท่านเป็นพระชายาอ๋องเฉินแล้ว นี่คือความจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลง”

ยิ่งกว่านั้นการแต่งงานครั้งนี้ ได้รับพระราชทานโดยฮ่องเต้ ยิ่งไม่สามารถยกเลิก

ฉู่เชียนหลีถอนหายใจ “ชีวิตในอุดมคติของข้าคือแบกทองแท่งที่ไม่มีวันใช้หมด ซื้อบ้านหลังใหญ่มากๆๆๆ หนึ่งหลัง จ้างคนรับใช้ห้าสิบคนมาปรนนิบัติดูแลเรื่องชีวิตความเป็นอยู่และอาหารการกินของข้า แล้วเลี้ยงผู้ชายอีกสามสิบคน เปลี่ยนรสชาติใหม่ทุกวันทุกคืน เพลิดเพลินกับความสุขฉบับบูเช็กเทียน”

เยว่เอ๋อร์เบิกตาโพลง “!”