ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ นิยาย บท 5

“ข้าจงใจผลักเอง” ฉู่เชียนหลีพูดต่อว่า “ข้าริษยาที่น้องเซียวเป็นที่รัก ไม่ใช่แค่ผลักนาง ยังอยากจะทุบตีนางด้วย เพราะรักกลายเป็นแค้น ไม่ว่าเรื่องใดก็ทำออกมาได้ทั้งสิ้น”

เซียวจือฮว่าได้ยินคำก็หัวเราะเย็นอยู่ในใจ

แต่ไรมาท่านอ๋องก็รังเกียจสตรีขี้อิจฉาใจคับแคบเป็นที่สุด นี่เจ้ากลับโง่พูดออกมา เตรียมตัวถูกหย่าเสียเถิด ตำแหน่งพระชายาอ๋องเฉินจะต้องเป็นของนางในไม่ช้าก็เร็ว

เฟิงเย่เสวียนขมวดคิ้วกระบี่ของตน

นางอยากจะไปให้พ้นจากจวนอ๋องเฉินจนแทบทนไม่ไหวถึงเพียงนี้เชียวหรือ แต่เขาจะไม่ให้นางได้สมหวังเสียอย่าง

“ในเมื่อรู้ผิดแล้ว ยังไม่รีบ…”

หย่ากับนางเสีย?

“ขอบคุณท่านอ๋อง!” ฉู่เชียนหลีดีใจจนเผลอหลุดปาก

เฟิงเย่เสวียนมองนางคราวหนึ่งด้วยปรายสายตายะเยือก“ยังไม่รีบไปคุกเข่าสำนึกผิดที่เรือนหานเฟิงอีก? คุกเข่าจนกว่าจือฮว่าจะยกโทษให้เจ้า”

ฉู่เชียนหลี “?”

เซียวจือฮว่าชะงักอยู่น้อยๆ เปลี่ยนจากหย่ามาเป็นคุกเข่าเช่นนั้นรึ?

ช่างเถิด

อีกสักครู่ ดวงตะวันก็จะออกมาแล้ว ความร้อนในฤดูร้อนรุนแรงหนักหนา หากฉู่เชียนหลีต้องคุกเข่าอยู่กลางตะวันแผดเผาสักสี่ห้าชั่วยาม ต่อให้ไม่ตายก็ต้องเกือบตาย

ฉู่เชียนหลีจ้องชายหนุ่มเขม็งคราวหนึ่ง

ก่อนนี้อยากจะถีบหัวนางส่ง หย่าขาดจากนาง รังเกียจนาง เหตุใดคราวนี้จึงไม่หย่านางเสียแล้ว?

ไอ้ผู้ชายบ้า!

ฮึ!

นางหยิบซาลาเปาไปสองลูก และเดินอาดๆ ออกไปแบบไม่แม้แต่จะมองทั้งสอง

บ้าจริง!

แดดแรงชะมัด!

เฟิงเย่เสวียนหลุบตาลงมองหญิงสาวในอ้อมอก เซียวจือฮว่าลดสายตาลง กุมตรงหัวใจอย่างโรยแรงราวกับไม่เห็นสิ่งใดทั้งสิ้น

ก่อนนี้จือฮว่ามักแก้ต่างให้ฉู่เชียนหลีและแบกความผิดทั้งหมดไว้กับตน แต่คราวนี้เขาจงใจบอกว่า 'คุกเข่าไปจนกว่าจือฮว่าจะให้อภัย' ข้างนอกแดดแรงถึงเพียงนี้ หากคุกเข่านานๆ จะต้องเป็นลมแดด แต่เหตุใดจือฮว่าจึงไม่เป็นห่วงฉู่เชียนหลีเสียแล้ว?

เขาจดจ้องใบหน้าแสนอ่อนโยนของหญิงสาว หากแววตาของเขากลับมีความสับสนอยู่รำไร...

ณ เรือนหานเฟิง

เรือนหลักแห่งจวนอ๋อง

หลังจากไปส่งเซียวจือฮว่าแล้ว เฟิงเย่เสวียนก็กลับมาทำงาน เมื่อก้าวเข้าประตูเรือนก็ได้เห็นร่างที่กำลังคุกเข่าโอนเอนไปมานั้น

“….” เฟิงเย่เสวียนกำลังอ่านสมุดพับมีอันต้องชะงักไปทันใด มือที่กำพู่กันอยู่ยิ่งกำแน่นขึ้นอีกหลายส่วน

ให้เจ้าตากแดดจนตายไปเสียเลย!

ฤดูร้อน ตะวันแผดเผา ยามตะวันสาดแสงมาบนตัวร้อนเร่าเหมือนไฟเผา ตอนแรกฉู่เชียนหลียังทานทนได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปยิ่งนานก็ยิ่งทนไม่ไหว เหงื่อไหลพรากๆ ลงมา

ร้อนชะมัด…

นางหายใจหนักๆ แบ่งไข่ที่ทอดสุกแล้วให้มดตัวน้อยๆ เหล่ตาไปมองคนในห้องอีกหนหนึ่ง พลางด่าทอในใจว่า 'ไอ้ผู้ชายใช้กำลังในครอบครัว!'

เฟิงเย่เสวียน “…”

ฉู่เชียนหลีกระโดดโหยงขึ้นมา เดินไปวนลานบ้านรอบหนึ่ง เนื่องจากไม่มีร่มให้หลบเลยจริงๆ จึงจำเป็นต้องรำไทเก๊กชุดหนึ่งทั้งน้ำตาเพื่อสงบจิตใจ

ไอ้ผู้ชายบ้า ฉันจะซัดหมัดใส่หัวชั่วๆ ของนาย!

เฟิงเย่เสวียน “…”

เมื่อรำไทเก๊กเสร็จ นางก็หันไปปีนต้นไม้ ประเดี๋ยวปีนขึ้น ประเดี๋ยวกระโดดลงมา ประเดี๋ยวก็ร้องด่าทอ

เฟิงเย่เสวียนเห็นแค่ร่างคนคนหนึ่งเตร็ดไปเตร่มา เตร่มาเตร็ดไปอยู่ตรงหางตา ย้ายไปย้ายมาจนเขาไม่มีสมาธิทำงาน

สุดท้าย ฉู่เชียนหลีทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงวิ่งเข้าไปในห้องทั้งน้ำตาคลอ

“ท่านอ๋อง… ข้าคิดถึงท่านแม่ข้าแล้ว…”