ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ นิยาย บท 10

อวิ๋นซานหูจับแขนเสื้อติงหมิงรุ่ยแล้วเขย่าไปมาพลางออดอ้อน “ท่านพี่ นางก็แค่โชคดีเหมือนแมวตาบอดจับหนูตายได้ จะไปมีความรู้วิชาแพทย์ที่สูงส่งได้อย่างไร!”

ติงหมิงรุ่ยถูกนางปลอบ จึงสบายใจขึ้นมาบ้าง

ใช่สินะ ก็แค่หญิงบ้านนอกคนหนึ่ง ที่มีความรู้ระดับภูมิปัญญาชาวบ้านเท่านั้น

แต่เขาไม่เหมือนกัน เขามีพรสวรรค์ล้ำเลิศ เกิดมาในตระกูลแพทย์

อีกทั้งมีชื่อเสียงแต่เด็ก ภายหน้าต้องสอบเข้าสำนักหมอหลวง มียศถาบรรดาศักดิ์ กลายเป็นหมอหลวงที่มีชื่อเสียง

หนำซ้ำแวดวงการแพทย์ยังเป็นพื้นที่ของบุรุษมาโดยตลอด

แม้สตรีจะเรียนรู้วิชาแพทย์ แต่สังคมไม่ยอมให้พวกนางมานั่งรักษาอยู่ในสำนักอย่างเปิดเผย

อย่างมากก็แค่ได้เข้าไปเป็นหมอหลวงระดับล่างสุดในสำนักหมอหลวง เป็นลูกมือให้พวกหมอหลวงชายเท่านั้น

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ติงหมิงรุ่ยสบายใจขึ้นมาก จากนั้นกลับมามั่นอกมั่นใจอีกครั้ง

ความวุ่นวายในตระกูลเฉินดำเนินไปสักพักใหญ่ถึงจะสงบลง

จากการเตือนสติของผู้ใหญ่บ้านโจว สองสามีรรยาเฉินเหล่าเอ้อร์ถึงจำบุญคุณของอวิ๋นฝูหลิงได้

จากคำซุบซิบของชาวบ้านรอบข้าง ทำให้อวิ๋นฝูหลิงพอปะติดปะต่อเหตุการณ์ของตระกูลเฉินได้

แม่เฒ่าเฉินเป็นม่ายสามีตายตั้งแต่ยังสาว จึงเลี้ยงดูลูกชายทั้งสองมาเพียงลำพัง

ดังนั้นลูกชายทั้งสองจึงกตัญญูมาก โดยเฉพาะเฉินเหล่าต้าที่เชื่อฟังแม่เฒ่าเฉินแทบจะทุกอย่าง

หลังจากลูกชายทั้งสองแต่งงานมีครอบครัว ตั้งแต่สะใภ้ใหญ่เฉินคลอดเฉินต้ายา ก็ไม่เคยตั้งท้องอีกเลย

ส่วนสะใภ้รองเฉินกลับคลอดลูกชายเฉินเสียวเป่าออกมาในครั้งเดียว

เดิมทีแม่เฒ่าเฉินก็รักเด็กชายมากกว่าเด็กหญิงอยู่แล้ว ตอนยังสาวยังได้ใจที่ตัวเองคลอดลูกชายออกมาถึงสองคน

จึงได้รักเฉินเสียวเป่าหลานชายเพียงคนเดียวดั่งแก้วตาดวงใจ และรู้สึกว่าสะใภ้ใหญ่กับเฉินต้ายาขัดหูขัดตา

ส่วนเฉินเหล่าต้าที่ไม่มีลูกชายก็อดไม่ได้ที่จะโกรธเคืองเมียตัวเอง

ดังนั้นความเป็นอยู่ของสะใภ้ใหญ่เฉินและเฉินต้ายาจึงยิ่งย่ำแย่

อวิ๋นฝูหลิงไม่ชอบวิถีของคนตระกูลเฉิน เมื่อเห็นสองสามีภรรยาเฉินเหล่าเอ้อร์มากล่าวขอบคุณ จึงทำสีหน้าเรียบเฉยและตอบอย่างขอไปที แล้วให้ทั้งสองกลับไป

อวิ๋นฝูหลิงพลิกฟืนที่ตากเอาไว้ เพื่อให้พวกมันแห้งเร็วขึ้น

ขณะนี้พวกของลูกพี่อู๋ แบกฟืนและน้ำกลับมาพอดี

พวกเขาตัดไม้ไผ่ลำใหญ่มาทำเป็นกระบอก แล้วรองน้ำกลับมา

หลังจากอวิ๋นฝูหลิงตรวจสอบทีละอย่าง นางพยักหน้าชื่นชม “ทำได้ไม่เลว!”

พวกของลูกพี่อู๋ยิ้มทันที

อวิ๋นฝูหลิงใช้ตะกร้าไม้ไผ่บัง จากนั้นนำไหดินและกระทะเหล็กสองหูออกมาจากมิติ

นี่เป็นสิ่งของที่นางได้มาจากร้านสะดวกซื้อในชาติก่อน

เดิมทีไหดินเอาไว้ปักดอกไม้ แต่ตอนนี้เอามารดน้ำได้พอดี ส่วนกระทะเหล็กเอามาทำอาหาร

ก่อนหน้านี้นางจงใจเลือกตะกร้าไม้ไผ่ที่มีฝาปิด ก็เพื่อเอาไว้บดบัง นางจะได้หยิบของออกมาจากมิติอย่างสะดวก

“ไปเอาน้ำกลับมาอีกสักหน่อยเถอะ แหล่งน้ำอยู่ไกลจากนี่หรือไม่?”

ลูกพี่อู๋ชี้ไปทางตะวันออกเฉียงใต้ “ไม่ไกล ตรงนั้นมีลำธารสายหนึ่ง”

ลูกพี่อู๋รับไหดินและกระทะมาอย่างคล่องแคล่ว ไม่ถามอวิ๋นฝูหลิงสักคำว่าทำไมก่อนหน้านี้ไม่ให้อุปกรณ์รองน้ำทั้งสองชิ้นแก่พวกเขา

เมื่อชาวบ้านรอบข้างเห็นการกระทำของพวกลูกพี่อู๋ ก็พากันตะลึงอย่างมาก

ทุกคนคิดกันไปต่างๆ นานา แล้วแอบซุบซิบเสียงค่อย

หลังจากพวกลูกพี่อู๋จากไป เจิ้งซื่อสะใภ้ใหญ่ของผู้ใหญ่บ้านโจวก็รีบเข้าไปใกล้อวิ๋นฝูหลิง พร้อมเอ่ยเตือนนาง “พวกลูกพี่อู๋เป็นคนชั่วที่มีชื่อเสียงในย่านนี้ พวกเขาไม่ใช่คนดี เจ้าต้องอยู่ให้ห่างจากพวกเขานะ”

อวิ๋นฝูหลิงหัวเราะพลางพยักหน้า “ขอบคุณอาซ้อใหญ่เจิ้งที่ตักเตือน”

นางไม่ได้อธิบาย เพียงมอบตะไคร้และสมุนไพรหลายชนิดที่เก็บมาให้นางส่วนหนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน