ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ นิยาย บท 2

2 /656

ระหว่างฟ้าดินที่ถูกหมอกปกคลุม เรือนไผ่สองชั้นหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ใจกลาง

ภายในเรือนไผ่เก็บทรัพยากรต่างๆ ที่อวิ๋นฝูหลิงรวบรวมมาได้ในโลกวิบัติ

อวิ๋นฝูหลิงเดินวนในเรือนไผ่หนึ่งรอบ พบว่าทรัพยากรเหล่านั้นยังอยู่ นางรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นในทันที

ด้านซ้ายของเรือนไผ่เป็นแปลงสมุนไพร ปลูกสมุนไพรนานาชนิด

ส่วนด้านขวามีหินย้อยก้อนหนึ่ง ห้อยอยู่กลางอากาศ

ตรงปลายแหลมของหินย้อย มีน้ำหยดหนึ่งเกาะอยู่ หยดน้ำจะร่วงแหล่มิร่วงแหล่

ส่วนด้านล่างของหินย้อยมีชามหินหนึ่งใบ ใช้สำหรับรองหยดน้ำที่หยดลงมาจากหินย้อย

เวลานี้ในชามหินรองน้ำได้ครึ่งชามแล้ว

น้ำนี้เทียบได้กับยาวิเศษ เป็นของที่ดีมาก

คนทั่วไปดื่มสามารถเสริมสร้างสมรรถภาพทางกาย ร้อยโรคไม่กล้ำกราย คนป่วยดื่มสามารถขจัดร้อยโรค ฮึกเหิมประดุจมังกรและเสือผาดโผนในพริบตา

เวลาปรุงยาเพิ่มหนึ่งหยด สามารถกระตุ้นสรรพคุณยา เพิ่มประสิทธิภาพ

เพียงแต่หยดน้ำแห่งจิตวิญญาณนี่หยดช้ามาก เก็บมานานสามเดือนกว่าเพิ่งจะได้แค่ครึ่งชาม

แต่สามารถมีหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณเช่นนี้ครึ่งชาม อวิ๋นฝูหลิงก็ดีใจมากแล้ว

นางรีบนำหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณจากมิติมาดื่มสองอึกทันที

กระแสอุ่นสายหนึ่งกระจายจากลำคอไปทั่วร่าง

ไม่นาน นางก็รู้สึกว่าร่างกายร่างนี้เบาและเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

อาการเจ็บป่วยบนร่างกายหายไปทั้งหมดในพริบตา รู้สึกอุ่นไปทั่วทั้งตัว

นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าโชคดี ยังดีที่ของวิเศษอย่างมิตินี่ข้ามมิติมากับนางด้วย

อวิ๋นฝูหลิงกึ่งอุ้มอวิ๋นจิงมั่วขึ้น ป้อนหยดน้ำแห่งจิตวิญญาณให้เขาหนึ่งคำเช่นกัน

พลันหางตาเหลือบไปเห็นศพสามศพที่นอนอยู่บนพื้นโดยไม่ได้ตั้งใจ อวิ๋นฝูหลิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

ตอนที่นางเพิ่งฟื้น พฤติกรรมที่อยู่ในจิตใต้สำนึกล้วนมีความเคยชินที่ถูกปลูกฝังจากโลกวิบัติแฝงอยู่ ดังนั้นทันทีที่เห็นพวกลามกที่อยากรังแกนาง ก็ฆ่าพวกเขาโดยไม่รู้ตัว

แม้พวกเขาล้วนเป็นกากเดนมนุษย์ สมควรตายอย่างยิ่ง แต่ที่นี่กลับไม่ใช่โลกวิบัติอันวุ่นวายอันตราย และไม่มีระบบเหมือนที่นางเคยอยู่เมื่อชาติที่แล้ว

ถ้าหากคนในหมู่บ้านพบเห็นศพในห้องของนาง หรือคนที่หนีไปก่อนหน้านี้พาคนมาแก้แค้นนาง สถานการณ์ล้วนไม่เอื้อต่อตัวนางเอง

อย่างไรก็ตาม ครอบครัวเจ้าของร่างเดิมเพิ่งย้ายมาอยู่หมู่บ้านหลินซานเมื่อสองปีก่อน อยู่ที่นี่ไม่มีรากฐานอะไรเลย

แผนเฉพาะหน้าตอนนี้คือรีบออกจากที่นี่จะดีกว่า!

อย่างไรห้วงมิติของนางก็ข้ามมิติมากับนางด้วยแล้ว

มีนิ้วทองคำ[1]นี้อยู่ ประกอบกับฝีมือการแพทย์ของนาง ไม่ว่าไปไหน นางกับลูกก็สามารถมีชีวิตที่ดีได้!

ในเมื่อนางได้ครอบครองร่างกายของแม่เขาแล้ว เช่นนั้นก็มีความรับผิดชอบต่ออวิ๋นจิงมั่วลูกชายที่ได้มาเปล่าๆ คนนี้ อย่างน้อยก็ต้องเลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่ให้ดี

อวิ๋นฝูหลิงเพิ่งตัดสินใจ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงตีฆ้องดังลั่นไปทั่ว

“แย่แล้ว ฝายเจียงหลิงแตกแล้ว น้ำใหญ่กำลังจะมาแล้ว ทุกคนรีบหนีขึ้นไปหลบบนภูเขา…”

สีหน้าอวิ๋นฝูหลิงเปลี่ยนฉับพลัน

ชาติที่แล้วนางเคยผ่านประสบการณ์น้ำท่วมด้วยตัวเองมาแล้ว ถึงขั้นมีญาติและเพื่อนฝูงตายในเหตุการณ์น้ำท่วม

ภาพที่น่ากลัวเช่นนั้น จนถึงตอนนี้นางก็ยังไม่ลืม

อวิ๋นฝูหลิงรีบหยิบห่อสัมภาระใบหนึ่งออกมาจากตู้ที่อยู่บนหัวเตียง นี่เป็นของที่สำคัญมากในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม

นางเก็บห่อสัมภาระเข้าไปในมิติ แล้วนำเสื้อกันฝนสีดำตัวใหญ่ออกมาจากมิติหนึ่งตัว

จากนั้นอุ้มอวิ๋นจิงมั่วขึ้น ใช้เชือกมัดเขาไว้กับหน้าอกของตัวเอง

จากนั้นก็เทของในตะกร้าไม้ไผ่ที่มีฝาใบหนึ่งตรงมุมกำแพงทิ้งทั้งหมด แล้วสะพายตะกร้าไม้ไผ่ขึ้นหลัง

หลังจากนั้นอวิ๋นฝูหลิงก็สวมเสื้อกันฝน คลุมอวิ๋นจิงมั่วไว้ใต้เสื้อกันฝน

การกระทำทั้งหมดนี้ ใช้เวลาไม่ถึงสองนาที

หลังจากทำเรื่องเหล่านี้เสร็จ อวิ๋นฝูหลิงวิ่งเข้าไปในสายฝนอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าไปยังเขาเฟิ่งลั่วที่อยู่ท้ายหมู่บ้านอย่างฉับไว