ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ นิยาย บท 4

อวิ๋นฝูหลิงเงยหน้ามอง ก็มองเห็นตรงจุดที่อยู่ห่างออกไปร้อยกว่าเมตร มีชายฉกรรจ์รวมกลุ่มกันห้าหกคน

คนกลุ่มนี้กำลังคุยอะไรบางอย่าง และยังชี้มาทางนางเป็นระยะ

หนึ่งในนั้นก็คือชายที่ผอมเหมือนลิง คนที่หนีออกจากบ้านนางก่อนหน้านี้

สายตาของลิงผอมปะทะสายตาของอวิ๋นฝูหลิงพอดี เขาจ้องเขม็งใส่นางแวบหนึ่ง เผยให้เห็นรอยยิ้มที่มีเจตนาร้าย

แตกต่างจากคนที่วิ่งหนีกระเจิงก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง เหมือนมีที่พึ่งอะไรบางอย่าง

อวิ๋นฝูหลิงขมวดคิ้ว เกิดความหวาดระแวงขึ้นในใจทันที

นางจมจิตใต้สำนึกเข้าไปในมิติ เริ่มรื้อค้นในเรือนไผ่

ชาติที่แล้วนางปรุงผงยาป้องกันตัวไว้ไม่น้อย อีกทั้งทำมาจากวัตถุดิบที่ปลูกในมิติทั้งหมด ประสิทธิภาพรุนแรงกว่าผงยาทั่วไปหลายเท่า

อวิ๋นฝูหลิงเลือกผงยามาสองสามห่อ นำออกมาจากมิติโดยอาศัยการบดบังของแขนเสื้อ แล้วแอบใส่เข้าไปในกระเป๋าแขนเสื้อ

นางเหลือบมองพวกลิงผอมแวบหนึ่ง

ถ้าหากคนเหล่านี้ไม่ยุ่งกับนางก็ช่างเถอะ แต่ถ้าหากกล้าลงมือกับนาง นางจะให้พวกเขาได้ลิ้มลองรสชาติของการตายทั้งเป็นแน่นอน

ขณะเดียวกัน ชายที่ผอมเหมือนลิงกำลังฟ้องพรรคพวก

“ลูกพี่อู๋ ที่ข้าพูดเป็นเรื่องจริงนะ พวกพี่ใหญ่ข้าล้วนถูกนังตัวดีนั่นฆ่า!”

ลูกพี่อู๋ที่นั่งอยู่ตรงกลางยังไม่ทันเอ่ยปาก ชายที่จมูกงุ้มเหมือนปากเหยี่ยวฝั่งซ้ายมือของเขาก็กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

“โหวซาน แม่นางอวิ๋นนั่นดูอรชรอ้อนแอ้น สามารถฆ่าพวกพี่ใหญ่เจ้าได้ถึงสามคนเลยหรือ? เจ้าคงจะไม่ได้กำลังโกหกพวกเรากระมัง?”

โหวซานรีบสาบานทันที “ก็เพราะพวกเราถูกหน้าตาของนางหลอก พวกพี่ใหญ่ข้าจึงไม่ระวังเอาชีวิตไปทิ้ง ส่วนข้าโชคดีหนีรอดมาได้”

“พวกเจ้าห้ามดูถูกนางเด็ด นังแพศยานั้นลงมือโหดเหี้ยมมาก!”

ตอนนั้นหลังจากที่โหวซานหนีออกจากบ้านตระกูลอวิ๋น เดิมทีเขาตามคนจะไปคิดบัญชีกับอวิ๋นฝูหลิง แล้วค่อยร้องเรียนว่านางฆ่าคน

ใครจะรู้ว่าบังเอิญมาก จู่ๆ ฝายเจียงหลิงก็แตก

คราวนี้ใต้ภูเขาถูกน้ำท่วมหมดแล้ว หาศพพวกพี่ใหญ่ของเขาไม่เจอแน่นอน

ต่อให้โหวซานอยากร้องเรียนอวิ๋นฝูหลิงฆ่าคน ตอนนี้ก็ไม่มีหลักฐานแล้ว

ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก โหวซานทำได้เพียงมาหาลูกพี่อู๋ ขอให้เขาลงมือ

โหวซานสูดลมเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง มองลูกพี่อู๋พลางกล่าว “ลูกพี่อู๋ ขอแค่ท่านสามารถช่วยข้าแก้แค้น ต่อไปข้าโหวซานก็คือคนของท่าน แล้วแต่ท่านจะสั่งเลย!”

ชายจมูกงุ้มกลับอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

แม้ต่างก็เป็นพวกเร่ร่อนในละแวกนี้ แต่พวกเขากับพวกโหวซานไม่เหมือนกัน

พวกเขาแค่ลักขโมย เล่นการพนันหาความสุข พูดจาเจ้าชู้ใส่สาวๆ สองสามคำ

ส่วนพวกโหวซานทำเรื่องที่เลวร้ายกว่านั้น ข่มขืนปล้นสะดม แทบไม่ต่างอะไรกับโจร

ทั้งสองฝ่ายไม่ได้อยู่ในแวดวงเดียวกัน ที่ผ่านมาต่างคนต่างอยู่

คิดไม่ถึงว่าคราวนี้พวกโหวซานจะเจอของแข็งเข้าแล้ว ถึงกับตายเลยทีเดียว

เมื่อได้ยินว่าโหวซานจะเข้ากลุ่ม ชายจมูกงุ้มอดไม่ได้ที่จะรู้สึกรังเกียจ

โหวซานเห็นลูกพี่อู๋เงียบมาโดยตลอด เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ทำได้เพียงเพิ่มเบี้ย

“ลูกพี่อู๋ หลายปีมานี้พี่ใหญ่ของข้าก็พอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง ซ่อนไว้ที่ใต้เขาเฟิ่งลั่วนี้เอง ข้ารู้ว่าอยู่ที่ไหน”

“ขอแค่ท่านช่วยข้าแก้แค้น เงินก้อนนี้เป็นของท่านทั้งหมด!”

ตั้งแต่อดีตเงินทองทำจิตใจคนหวั่นไหว เมื่อมีเงินทองที่เพียงพอ นับประสาอะไรกับการฆ่าคน!

เมื่อชายจมูกงุ้มและคนอื่นได้ยิน ก็หวั่นไหวเล็กน้อยอย่างที่คิด

เวลานี้ลูกพี่อู๋จึงจะเงยหน้ามองโหวซานแวบหนึ่ง กล่าวเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

“ได้ เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน