ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 82

บ้า!

ฟิลิปจะต้องบ้าไปแล้ว!

เขาได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสถานที่นั้นเหรอ?

เขาไม่เห็นที่จอดรถที่เต็มไปด้วยมอเตอร์ไซค์บีเอ็มดับเบิ้ลยูเหรอ?

เขากำลังวางแผนที่จะทำอะไร?

วินน์รีบตามหลังฟิลิปไปอย่างรวดเร็ว กังวลว่าเขาจะทำบางอย่างโง่ ๆ

ในทางกลับกัน ฟิลิปถูกเติมเต็มไปด้วยความรำคาญ

เขาเดินไปทางลานจอดรถและผลักนักบิดคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างรถมอเตอร์ไซค์ของเขาออกไป จากนั้นเขาคว้าหมวกกันน๊อคออกจากมือของนักบิด

ทุกคนเบนสายตาของพวกเขามามองฟิลิปตามธรรมชาติ

กับหมวกกันน๊อคในมือข้างหนึ่ง ฟิลิปกางแขนทั้งสองข้างออกในขณะที่ความเยาะเย้ยอย่างอวดดีกระจายอยู่บนใบหน้าของเขา เขาชี้ไปทางลานจอดรถที่เต็มไปด้วยรถมอเตอร์ไซค์บีเอ็มดับเบิ้ลยูและคำรามใส่วินน์ผู้ที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขา และฆวนที่ยืนอยู่ตรงหัวมุม " วินน์ ให้ฉันบอกเธอเรื่องนี้ รถมอเตอร์ไซค์บีเอ็มดับเบิ้ลยูทั้งหมดในที่จอดรถนี้เป็นของฉัน ฟิลิป คลาร์ค! ฉันซื้อมันทั้งหมด!"

เสียงของเขาดังราวกับฟ้าร้องลั่นที่ก้องกังวานในที่จอดรถ

“และที่นี่ โรงแรมอาร์ค เดอ ไทรอัมพ์ของฉัน! ฉันเพิ่งใช้เงินไป 2 หมื่นล้านเพื่อซื้อมัน!

“เธอไม่ได้คิดว่าฉันเป็นขยะไร้ค่าคนไม่เอาถ่านมาโดยตลอดเหรอ? คนที่รู้แค่วิธีส่งอาหารงั้นหรอ? ให้ฉันบอกเรื่องนี้นะ ฉันใช้เงิน 10 ล้านเพื่อซื้อโกเฟอร์การบริการการขนส่ง แค่ครึ่งเดือนที่ผ่านมาเท่านั้น! โกเฟอร์การบริการการขนส่งเป็นของฉัน ฟิลิป คลาร์ค!"

ฟิลิปตะโกนออกมาด้วยความรุนแรงอย่างชัดเจน

ฆวนขมวดคิ้วขณะที่สายตาวาววับในดวงตาของเขา

อย่างไรก็ตาม วินน์ตกตะลึงเป็นที่สุด เพียงครู่เดียวเธอก็ฟื้นตัวและรีบวิ่งไปหาฟิลิป และมอบตบที่เจ็บแสบบนหน้าของเขาดังลั่น “ฟิลิป คลาร์ค พูดจบแล้วหรือยัง! นายต้องการบ้าอะไร? ตอนนี้นายมีความสุขไหมที่นายทำให้ตัวเองอับอายต่อหน้าผู้คนมากมาย!"

วินน์ฉุนเฉียวมาก!

สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ฟิลิปกลายเป็นคนแบบนี้ได้อย่างไร?

“หยุดล้อเล่นแล้วกลับไปเดี๋ยวนี้ ไปให้พ้น!”

วินน์ หลั่งน้ำตาขณะที่เธอผลักฟิลิปออกไปเท่าที่จะทำได้

ในเวลานี้ ฟิลิปดูเหมือนตัวตลกที่สิ้นหวัง

เขามองดูวินน์ที่ทรุดตัวลงต่อหน้าเขา ต่อยและผลักเขาอย่างดุร้ายในขณะที่สาปแช่งเขา

การหายใจของฟิลิปกลายเป็นหนักขึ้นและหนักขึ้น เขาไม่แน่ใจว่าจะทำอะไร

หลายคนรวมตัวกันดูพวกเขาราวกับว่าพวกเขากำลังดูโชว์ พวกเขากำลังชี้และพูดเกี่ยวกับฟิลิป

“ดูสิ ผู้ชายคนนั้นบ้าไปแล้ว เขาต้องประสาทหลอนแน่!”

“ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย เขามีความละอายบ้างไหม?”