ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ นิยาย บท 3
สรุปบท 3 : มิติพิเศษ: ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
3 : มิติพิเศษ – ตอนที่ต้องอ่านของ ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
ตอนนี้ของ ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ โดย มาชาวีร์ ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายนิยายย้อนยุคทะลุมิติทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง 3 : มิติพิเศษ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
เซี่ยซือซือขยำ ๆ ต้นหอมป่ายัดใส่ในท้องปลา ช่วยกลบกลิ่นคาวปลาได้บ้างเล็กน้อย หากมีเกลือมีเครื่องปรุง ปลาตัวนี้คงจะอร่อยไม่น้อย
“ท่านพี่ ปลา ซู้ด” เสียงสูดน้ำลายของเซี่ยซือหยาง ทำให้พี่สาวทั้งสองหัวเราะออกมาดัง ๆ
“ดูเจ้าตัวตะกละตัวนี้สิท่านพี่ แทบจะทนรอปลาสุกไม่ไหวอยู่แล้ว รีบเช็ดน้ำลายของเจ้าเสียน้องเล็ก น่าอายชะมัด”
“ข้าไม่ได้กินเนื้อมานานมากแล้ว ขอข้ามองปลาตัวนี้นาน ๆ หน่อยเถอะท่านพี่” เด็กน้อยยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำลาย จ้องปลาตัวโตแทบไม่วางตา
เซี่ยซือซือยกฝ่ามือลูบศีรษะน้องชายตัวเองเบา ๆ ไม่รู้สึกว่าท่าทางของน้องชายน่ารังเกียจแต่อย่างใด
“ต่อไปในภายภาคหน้าเจ้าจะได้กินเนื้อบ่อย ๆ”
“จริงหรือท่านพี่”
“จริงสิข้าจะหลอกเจ้าทำไม”
“ไอหยา ! ข้าจะได้กินเนื้อบ่อย ๆ แล้ว จะกินเนื้อ ๆ ๆ” เซี่ยซือหยางกระโดดโลดเต้นไปรอบ ๆ กองไฟอย่างมีความสุข
“ท่านพี่ท่านก็อย่าตามใจน้องเล็กมากนักเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวก็เก็บเอาไปฝันว่าได้กินเนื้อทุกวันหรอก”
เซี่ยซานซานใช้ไม้เขี่ยท่อนไฟตรงหน้า มุมปากกระตุกยิ้มเบา ๆ เข้าใจว่าพี่สาวเพียงแค่ต้องการปลอบใจน้องชายเท่านั้น
ไม่นานนักปลาที่ย่างไฟไว้ก็สุกได้ที่ เซี่ยซือซือเลือกตรงเนื้อท้องอ่อนนุ่มให้น้องชาย ระมัดระวังก้างเป็นอย่างมาก จากนั้นก็แบ่งปันกับน้องสาว
“ปลาอร่อยมากเลยท่านพี่ พี่รอง พวกท่านรีบกินเข้า” เซี่ยซือหยางตวัดลิ้นเลียมุมปากตัวเองไปด้วย
เซี่ยซือซือลองกินเนื้อปลาที่ย่างสุกดู ไม่ได้มีกลิ่นคาวอย่างที่นางคาดไว้ เป็นปลาธรรมชาติที่รสชาติหวานเลยทีเดียว นางดูแคลนปลายุคโบราณไม่ได้เลยจริง ๆ
“เนื้อปลาหวานกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก อาซาน น้องเล็ก พวกเจ้ากินกันเยอะ ๆ เลยนะ หมดแล้วก็กินพุทราป่านี่ต่อ ข้าเก็บมาเยอะเลย”
“ขอรับท่านพี่ / เจ้าค่ะท่านพี่”
เซี่ยซือซือกินปลาเพียงเล็กน้อย นางหันมากินพุทราป่าแทน แม้รสชาติจะไม่ได้อร่อยเหมือนในปัจจุบัน แต่ก็สามารถกินได้เรื่อย ๆ พอให้หายอยากได้อยู่ นางวางแผนไว้หลังจากน้อง ๆ กินมื้อเช้ากันเสร็จแล้ว จะพากันเข้าไปเก็บผักป่าด้านในภูเขา ตอนนี้นางมีมิติพิเศษ สามารถหาจุดที่มีผักป่าและหลีกเลี่ยงสัตว์ร้ายได้
“พวกเราจะเข้าไปเก็บผักป่าด้านในภูเขา”
“ท่านพี่ข้าว่านี่ก็ลึกมากแล้วนะเจ้าคะ ขืนเข้าไปลึกกว่านี้อาจเจอพวกเสือหรือฝูงหมาป่าได้”
เซี่ยซานซานไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้
“อาซานหากพวกเราไม่มีผักป่ากลับไป ท่านย่าจะมาหาเรื่องพวกเราที่ไม่ทำงานบ้านวันนี้เจ้าเข้าใจหรือไม่ แต่หากพวกเรามีผักป่าหรืออะไรก็ได้ที่สามารถเป็นของกินในตะกร้า เราก็จะมีข้ออ้างว่าพวกเราหิวเลยขึ้นมาหาของกินในป่ากัน”
เซี่ยซานซานพยายามคิดตามคำพูดของพี่สาว จากนั้นก็ต้องพยักหน้าลงอย่างจนใจ
“น้องเล็กล่ะเจ้ากลัวหรือไม่”
“ไม่กลัวขอรับ ท่านพี่กับพี่รองไม่กลัว ข้าก็ไม่กลัว” เซี่ยซือหยางยืดอกน้อย ๆ ขึ้น
“เก่งมาก”
“เจ้าก็ดีแต่ปากเก่ง ครั้นเจอเสือเข้าจะร้องไห้ไม่ออก”
“พี่รองปากไม่ดี เข้าป่าใครเขาพูดถึงเสือกัน”
“เจ้านี่ !”
“เอาละ ๆ พวกเจ้าไปเก็บของได้แล้ว”
ระหว่างบอกน้องทั้งสอง เซี่ยซือซือก็วางฝ่ามือลงบนพื้น มองหาจุดที่มีผักป่าใกล้ที่สุด แค่อึดใจหนึ่งนางก็หาเจอ อีกทั้งยังมีต้นมันฝรั่งอยู่แถวนั้นด้วย
“ท่านพี่จะเข้าไปลึกไหมเจ้าคะ” เซี่ยซานซานยังนึกห่วง
“ไม่ลึกหรอกอาซานราวสองเค่อก็ถึงแล้ว”
“สองเค่อ ?” ในหัวของเซี่ยซานซานเต็มไปด้วยคำถาม ทำไมพี่สาวของนางถึงได้รู้กระทั่งเรื่องนี้ นางได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ หันไปจูงมือน้องชายเดินตามหลังพี่สาวไป
ราวสองเค่อสามพี่น้องก็มาถึงลานผักป่าจริง ๆ
“ท่านพี่ท่านรู้ได้อย่างไรว่าตรงนี้มีผักป่า ท่านไม่เคยเข้ามาที่นี่เลยนะเจ้าคะ”
คำถามของน้องสาวทำให้เซี่ยซือซือชะงักอยู่กับที่ ก่อนหันมายิ้มให้นางเล็กน้อย
“อาซานเจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนพี่ตกลงไปในน้ำ พี่เหมือนคนตายไปแล้วหนหนึ่ง พอพี่รอดตายขึ้นมาได้ ในหัวของพี่ก็มีเรื่องราวมากมายผุดขึ้นเต็มไปหมด”
ยามโกหกก็ต้องให้แนบเนียน เมื่อโลกโบราณเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ เซี่ยซือซือเลยต้องเอ่ยเรื่องนี้ออกมา
“เรื่องไหนหรือเจ้าคะ”
“อ้ำ อร่อยมากท่านพี่” เซี่ยซือหยางยิ้มจนตาปิด กลิ่นหอมฟุ้งของมันฝรั่งกระจายเต็มกระพุ้งแก้ม
“กินได้จริงด้วยท่านพี่ อร่อยอีกต่างหาก ท่านพี่ท่านดีที่สุด” เซี่ยซานซานได้ลิ้มลองมันฝรั่งเผาแล้ว รู้สึกคุ้มค่ากับการเข้าป่าลึกมาหามันจริง ๆ นางนั่งกินมันเผาอย่างเมามัน ลืมกระทั่งความสงสัยก่อนหน้า ทำไมพี่สาวของตนถึงได้รู้เรื่องมันฝรั่งเหล่านี้สามารถกินได้
เมื่อนัดแนะกับน้องทั้งสองเรียบร้อยแล้ว เซี่ยซือซือก็แบกตะกร้าขึ้นหลัง พาพวกเขาเดินออกจากป่าไป ตอนลงมาจากภูเขาไฉ่หง ได้เจอกับเด็กสาวสามคนกำลังเดินเล่นกันอยู่ พวกนางแต่งตัวราวกับคุณหนูในตัวตำบล แตกต่างจากเด็กสาวคนอื่นในหมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ มีเซี่ยฮุ่ยหนิงบุตรสาวคนเล็กอายุสิบสี่ปีของบ้านใหญ่ ด้านข้างคืออวี่ไป๋ชิงอายุสิบสามปี กับอวี่เยี่ยนเอ๋ออายุสิบเอ็ดปี ทั้งคู่เป็นสหายสนิทของเซี่ยฮุ่ยหนิง
อวี่เยี่ยนเอ๋อรีบเดินมาดักหน้าสามพี่น้อง นางยืดตัวกอดอกตัวเอง เหยียดตามองเซี่ยซือซือ “จุ๊ ๆ อาซือเจ้าจะออกเรือนอยู่แล้วยังจะขึ้นเขาไปทำสิ่งใด ไม่เก็บเนื้อเก็บตัวอยู่กับเรือนเหมือนเจ้าสาวคนอื่น ๆ เขาล่ะ”
“ไอหยา ! เยี่ยนเอ๋อเจ้านี่ไม่รู้สิ่งใดเอาเสียเลย ไหนนางจะมีวาสนาดีเช่นนั้น นางถูกท่านย่าของข้าขายให้คนพิการด้วยเงินแค่ห้าตำลึง คิก คิก”
เซี่ยฮุ่ยหนิงเดิมทีนั้นไม่ชอบลูกพี่ลูกน้องคนนี้อยู่แล้ว เนื่องจากหน้าตาของเซี่ยซือซือนั้นงดงามกว่านางมากนัก เป็นเรื่องที่นางไม่อาจทำใจยอมรับได้ กระทั่งผอมแห้งเห็นกระดูกอยู่แบบนี้ นางก็ยังงดงามมิเสื่อมคลาย
“ฮุ่ยหนิงเจ้าไม่คิดว่าห้าตำลึงมากไปหรอกหรือ ข้าว่าอย่างนางหากเอาไปขายซ่องคงได้ไม่ถึงสองตำลึงด้วยซ้ำ” อวี่ไป๋ชิงสะบัดผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปากแสร้งหัวเราะเบา ๆ
“เจ้าคนปากพล่อย !” เซี่ยซานซานผลักทีเดียวอวี่ไป๋ชิงก็ตกลงไปในคูนา เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยดินโคลน
“อ๊าย ! เซี่ยซานซานข้าจะฆ่าเจ้า” อวี้ไป๋ชิงวิ่งขึ้นมาตบกระชากเซี่ยซานซานจนล้มลงไปกับพื้นดิน สหายทั้งสองไม่รอช้า วิ่งเข้ามาช่วยกันลงมือตบตีเซี่ยซานซาน
เพียะ ! เพียะ !
“พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ !” เซี่ยซือซือรีบวางตะกร้าลงให้น้องชายเฝ้าไว้ ตัวนางรีบวิ่งเข้าไปช่วยน้องสาวอย่างทุลักทุเล
นางได้ดื่มน้ำพุในมิติพิเศษมาแล้ว จึงมีพละกำลังมากเป็นพิเศษ ผลักเซี่ยฮุ่ยหนิงกับสหายชั่วของนางกระเด็นตกคูนาไปคนละทิศทาง เห็นเซี่ยซานซานมุมปากแตกเพราะถูกตบ ศีรษะปูดนูนขึ้นเพราะถูกกระแทกเข้ากับก้อนดินบนคันนา ทันใดดวงตาของนางก็เปิดกว้าง เมื่อนึกถึงหนทางรอดของน้องสาวตนเองออก
“อาซานเจ้ารีบสลบเร็วเข้า !”
“ทำเช่นนั้นทำไมท่านพี่”
เซี่ยซือซือมองซ้ายขวาก่อนกระซิบเบา ๆ ตรงหูของน้องสาว “เจ้าต้องทำเหมือนถูกพวกนางตีจนสลบแล้วไม่ฟื้น คนอย่างท่านย่าไม่อยากเสียเงินรักษาเจ้าแน่ พวกเราจะได้แยกบ้านออกมาอยู่กันเอง ไม่ต้องทนทำงานหนักให้คนชั่วพวกนั้นอย่างไรล่ะ”
“ท่านพี่ข้า”
“ข้าจะหาทางช่วยเอง เจ้าแค่ห้ามฟื้นจนกว่าข้าจะบอกเข้าใจหรือไม่”
“ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”
“ฆ่าคนแล้ว ! สวรรค์เหตุใดถึงทำกับข้าเช่นนี้ อาซานเจ้าลืมตาขึ้นมา เจ้าอย่าตายนะอาซาน ฮือ ๆ ๆ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
รออัพเดตค่ะ...
รอ รอ รอ เงียบหายไปเลยค่ะ ยังรออยู่นะคะ...
เรื่องนี้ก็สนุกนะคะ...
รอติดตามอยู่นะคะ...