ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา นิยาย บท 14

“เคร้ง!”

แม่เฒ่าเซี่ยงไม่ชอบใจกับน้ำเสียงเช่นนี้ของนาง และตะเกียบก็กระเด้งสองสามทีแล้วตกลงไปบนพื้น

“หมายความว่าไง แม่เจ้าอยู่ที่ไหนข้าจะไปรู้ได้ไง คนทั้งคนข้าจะซ่อนเอาไว้ได้งั้นเหรอ ข้าไม่ได้ต่อว่านางที่ขี้เกียจไม่หุงหาอาหารก็ดีแค่ไหนแล้ว!”

แม่เฒ่าเซี่ยงราวกับว่าได้กินดินปืนเข้าไป นางพูดพร่ำต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน

และทุกอย่างที่กินเข้าไปในปากก็ได้พุ่งออกมาตามรอยฟันแล้ว

ซูหวั่นขมวดคิ้ว หากนางไม่ได้สนใจกฎหมายของยุคสมัยนี้ นางก็คงเข้าไปกระทืบแม่เฒ่าเซี่ยงจนฟุบพื้นไปแล้ว

“อาหวั่น เกิดเรื่องกับแม่ของเจ้าแล้ว รีบไปดูที่ที่นากันเถอะ......”

มีป้าสองสามคนมายืนตะโกนอยู่ที่หน้าประตู และซูหวั่นก็รีบกระโจนออกไปโดยไม่ต้องคิด โดยที่วิ่งไปตามเส้นทางของความทรงจำนั้น

โดยกลุ่มคนที่อยู่ในห้องก็มองหน้ากัน แต่ก็ยังกินข้าวอยู่อย่างนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อนแต่อย่างใด

......

นางหลี่นอนหมดสติอยู่บนท้องนา โดยมีปุ๋ยหมักธรรมชาติตกกระจายไปทั่ว

และกลิ่นนั้นก็ฉุนเอาเสียมากๆ

จนแทบจะอาเจียนออกมาเลยทีเดียว

ซูหวั่นรีบเดินเข้าไปทันที แต่โชคดีที่ไม่มีอาการบาดเจ็บหรือปุ๋ยอยู่บนร่างกายของนางหลี่“ท่านแม่!”

นางเอื้อมมือไปจับชีพจรของนางหลี่ และสัมผัสได้ว่าชีพจรของนางเต้นผิดปกติไป นางหลี่ตั้งท้องแล้วจริงๆหรือนี่!

เนื่องจากการทำงานหนักมากเกินไป ครรภ์จึงไม่มั่นคงและมีภาวะแท้งคุกคามอยู่

และก่อนที่คนอื่นจะวิ่งมาถึง นางก็บีบนางหลี่ให้ตื่นขึ้น พร้อมกับป้อนน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ของพื้นที่จินตนาการให้กับนาง

จากนั้นนางหลี่ก็ได้ฟื้นขึ้นมา และรู้สึกว่าดวงตาเต็มไปด้วยความมืด“อาหวั่น แม่เป็นอะไรไป？”

“ท่านแม่ ท่านแม่หมดสติไปค่ะ ป่านนี้แล้วทำไมท่านแม่ถึงยังทำงานอยู่ในทุ่งนาอีกล่ะคะ”

นางหลี่ลูบขมับ และหายใจลึกๆ“ท่านย่าของเจ้าให้แม่ไปล้างห้องน้ำให้สะอาดน่ะ หากไม่สะอาดก็ไม่ต้องกลับไปกินข้าว......”

ขณะที่พูดนางก็คิดที่จะไปหยิบไม้หาบและถังไม้ ฝีเท้าของอ่อนแรงและเดินไม่ค่อยจะมั่นคงมากนัก

ซูหวั่นคว้าตัวนางเอาไว้ ขืนยังให้นางหลี่ทำงานหนักแบบนี้ต่อไป เกรงว่าลูกในห้องของนางก็คงจะรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว“ท่านแม่ ระดูของท่านแม่ไม่มานานแค่ไหนแล้ว？”

“อาหวั่น แม่ใจคอไม่ค่อยจะดีเลย รู้สึกกระวนกระวายใจไปหมดแล้ว หรือว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น？”

และซูหวั่นก็พูดปลอบโยนไปว่า“ท่านแม่อย่างกังวลไปเลยนะคะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านแม่ไปตลอด!”

นางหลี่ยิ้มให้กับซูหวั่น โดยที่ยังรู้สึกกระสับกระส่ายอยู่

พอตกตอนกลางคืน ฝนก็ตกหนักอย่างไม่มีการบอกล่วงหน้าก่อนที่คนทางบ้านใหญ่จะเข้ามาสร้างปัญหา

“ปังปังปัง!”

เสียงคนทุบประตูไม้ดังกว่าเสียงฟ้าร้องเสียอีก“แม่เฒ่าเซี่ยงเปิดประตูหน่อย พ่อเฒ่ากับลูกชายคนรองของแม่เฒ่ากลับมาแล้วนะ!”

โดยที่ห้องทางทิศตะวันออกค่อนข้างจะอยู่ใกล้กับประตู จึงได้ยินเสียงเรียกนั้นอย่างชัดเจน

ซูหวั่นจึงลงจากเตียงอิฐไฟในทันที โดยที่นางหลี่และซูลิ่วหลางก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน“ท่านพ่อกับท่านปู่กลับมาแล้ว เราออกไปดูกันเถอะ!”

ซูหวั่นสวมเสื้อคลุม

โดยที่รู้สึกแปลกๆอยู่ในใจ ซูเหลียนเฉิงและพ่อเฒ่าซูไปขนไม้ที่ในเมืองพร้อมกับเพื่อนบ้านไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมจู่ๆถึงได้กลับมาอย่างกะทันหันแบบนี้ด้วยล่ะ？