ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา นิยาย บท 7

หลังจากได้กลิ่น ซูหวั่นก็กลืนน้ำลายอย่างเงียบๆด้วยเช่นกัน

เดิมทีปากก็รู้สึกจืดชืดอยู่แล้ว เมื่อได้กลิ่นหอมๆแบบนี้ขึ้นมา ร่างกายของนางก็ไม่สามารถอดกลั้นเอาไว้ได้อีกแล้ว

นางจึงรีบหยิบชามดินเผาขึ้นมา จากนั้นก็ตักซุปและเนื้อไก่ให้ซูลิ่วหลางและตัวนางเองคนละครึ่งชาม“กินเสร็จแล้วเรากลับบ้านกัน ที่เหลือเก็บเอาไว้ให้ท่านแม่นะ”

และซูลิ่วหลางก็รับชามมาอย่างมีความสุข

ด้านบนของซุปไก่มีน้ำมันสีทองลอยอยู่ โดยที่ด้านล่างเป็นน้ำซุปสีขาวข้น เนื้อไก่แทบจะละลายในปาก สดและนุ่มเอาเสียมากๆ

หลังจากกินไปครึ่งชาม ปากของซูลิ่วหลางก็เต็มไปด้วยรสชาติของไก่“พี่ครับ หากท่านย่ามาพบเข้า จะต้องแย่งเอาไว้อย่างแน่นอนเลย”

แม้ว่าเขาจะหัวช้า แต่ก็ค่อนข้างจะชัดเจนเกี่ยวกับแม่เฒ่าเซี่ยงอยู่เลยทีเดียว เขารู้ว่าหากนำซุปไก่กลับไป นางหลี่คงจะไม่ได้กินมันอย่างแน่นอน

ซูหวั่นลูบหัวของเขา แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา“งั้นก็อย่าให้ท่านย่ารู้สิ เดี๋ยวกลับไปเจ้า......”

......

หลังจากกลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่แม่เฒ่าเซี่ยงทำก็คือการค้นกระบุงไม้ไผ่

ฝ่ามือของซูลิ่วหลางเต็มไปด้วยเหงื่อ และจ้องมองกระบุงไม้ไผ่นั้นอย่างใจจดใจจ่อ เพราะเขาเห็นว่าพี่สาวได้เอาซุปไก่ใส่ในกระบุงไม้ไผ่นี้ไว้!

และหากแม่เฒ่าเซี่ยงค้นหาเจอแล้วละก็ ท่านแม่คงจะไม่ได้กินอย่างแน่นอน

นั่นคือเนื้อไก่และน้ำซุปที่พี่สาวเก็บเอาไว้ในท่านแม่เลยนะ!

ทันทีที่แม่เฒ่าเซี่ยงกลับมาจากนา นางก็เข้ามาแย่งกระบุงไม้ไผ่อันนี้ไปทันทีโดยยังไม่ทันได้ล้างไม้ล้างมือเลยเสียด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรอยู่ข้างในยกเว้นผลไม้ป่าที่ไม่รู้จักสองสามชนิด สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปในทันที

“อะไรของเจ้าเนี่ย จับกระต่ายป่ามาไม่ได้อย่างน้อยก็เก็บผักอะไรมาสักหน่อยก็ยังดี นี่แค่ผลไม้ป่าไม่กี่ลูก เจ้าก็ยังเก็บมางั้นเหรอ!”

ซูหวั่นทำหูทวนลม และก้มไปเก็บผลไม้ป่าขึ้นมา“ในเมื่อท่านย่ารังเกียจผลไม้ป่าพวกนี้ก็เอามาให้ข้าเถอะ ข้ากับซูลิ่วหลางสามารถอิ่มท้องได้เวลาที่หิวตอนกลางคืน”

แม่เฒ่าเซี่ยงขมวดหนังตาย่นๆของตัวเอง แล้วพูดว่า“นังเด็กบ้า รีบเอามาให้ข้าเดี๋ยวนี้นะ!”

มันดีกว่าไม่มีอะไรเลย

แม้ว่าผลไม้ป่านี้จะมีรสเปรี้ยวและฝาด แต่ก็ยังกินได้ อย่างน้อยก็ไม่ให้นังเด็กบ้านี่ได้ประโยชน์ไปอย่างแน่นอน

ซูหวั่นโยนกระบุงไม้ไผ่ทิ้งและวิ่งเข้าไปช่วยนางหลี่หุงหาอาหารในครัว จากนั้นก็ขยิบตาให้ซูลิ่วหลางเพื่อให้เขาไปอยู่รอในห้อง

เพราะอย่างไรเสียซูลิ่วหลางก็เป็นเด็กหัวช้า แม่เฒ่าเซี่ยงก็คงไม่จ้องใช้ให้เขาทำงานอะไรหรอก

แม่เฒ่าเซี่ยงยังคงแบ่งอาหารบนโต๊ะอาหารตามเดิม โดยที่ทุกคนจะได้รับซาลาเปากันคนละหนึ่งลูก ซึ่งเป็นซาลาเปาสีดำที่แย่ที่สุด พอกันเข้าไปก็จะฝืนในลำคอ แล้วก็ยังมีผักสีเขียวอีกสองสามกอง

โดยที่โจ๊กจะมีเม็ดข้าวแค่ไม่กี่เม็ดเท่านั้น

“นังหนูฝูกับนังหนูหรงจะกลับมาที่บ้านในเย็นวันนี้ อาหารพวกนี้ก็เก็บไว้ให้พวกนางนะ!”

ขณะที่พูด แม่เฒ่าเซี่ยงก็ได้หยิบซาลาเปาอีกสองสามลูกและวางเอาไว้ข้างๆ

ซูหวั่นแค่ชำเลืองมองและก้มหน้าลง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน