ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1789

ซือถูมู่หรงนับวันเวลาอยู่ตลอด รอที่จะไปรับหลิวหยิง สองปีนี่สำหรับเขาแล้วเป็นความทรมานและเป็นทั้งความหวัง เขามีความหวังอย่างมาก รอให้สองปีนี้ผ่านไป ทุกอย่างของซือถูมู่หรงและเรื่องอื่นๆ แทบจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงนอกจากการทำงาน ข้างกายมีผู้หญิงเข้ามามากมายเป็นครั้งคราว ซือถูมู่หรงไม่มีอารมณ์แม้แต่จะเล่นสนุกเป็นครั้งคราว และปฏิเสธตรงๆ ไปทุกครั้ง

สองปีต่อมา เขาได้รับโทรศัพท์จากหลิวหยิงอีกครั้ง ซือถูมู่หรงแทบจะคิดว่าตัวเองอยู่ในภวังค์และเกิดภาพหลอน เขาดูชื่อที่คุ้นเคยบนหน้าจอโทรศัพท์ โทรศัพท์เกือบหล่นลงพื้นเพราะมือสั่น คิดถึงไม่ลืมเลือน ตอนที่หลิวหยิงโทรมายังไม่ถึงสองปี เมื่อซือถูมู่หรงรับโทรศัพท์รู้สึกว่าใจของตัวเองเต้นตุบๆ เขาได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นชัดเจน เขารอวันนี้มานานมากแล้ว

ทั้งสองคนไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่าเป็นเพราะระหว่างพวกเขาไม่หัวข้อสนทนาอื่นมานานแล้วหรือเปล่า สุดท้ายซือถูมู่หรงทำลายความเงียบ : “หยิงเอ๋อร์ใช่ไหม?”

ไม่รู้ว่าทางด้านหลิวหยิงเกิดอะไรขึ้น หลิวหยิงตอบมาคำเดียวและรีบวางสายไป ซือถูมู่หรงผิดหวังนิดหน่อย แต่ในเวลาต่อมา ใบหน้าของเขาแทนที่ด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดเขาก็รอผู้หญิงคนนี้จนได้

ซือถูมู่หรงแทบจะรีบกลับบ้านด้วยความรวดเร็วที่สุด และคุยเรื่องนี้กับคุณนายซือถู

สองปีมานี้ คุณนายซือถูและซือถูมู่หรงทะเลาะกันหลายครั้ง และก็ค่อยๆ รับได้ ซือถูมู่หรงไม่มีทางยอมทิ้งหลิวหยิง ถึงแม้เธอจะจากหลิวหยิงมาด้วยความไม่เต็มใจ ถ้ากลับมาได้ ก็ใช่ว่าเธอจะไม่ยอมรับหลิวหยิง ดังนั้นเมื่อซือถูมู่หรงพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเธอแข็งทื่อทันที จากนั้นพูดอย่างไม่เกรงใจว่า : “ถ้าเธอยินดีจะกลับมา ฉันก็ยอมรับเธอได้ แต่ถ้าจะให้ฉันเป็นฝ่ายไปหาเธอก่อน ไม่มีทาง”

ซือถูมู่หรงรู้ได้โดยธรรมชาติ อะไรเป็นไปได้อะไรเป็นไปไม่ได้ เขาเพียงแค่พยักหน้าและพูดว่า : “แม่ยอมรับหลิวหยิงก็เพียงพอแล้ว เรื่องที่เหลือให้ฉันจัดการเอง”

ที่เขาต้องการไม่มีอะไรมาก แม่ไม่มีทางยอมรับหลิวหยิงง่ายๆ ท่าทีในตอนนี้ถือว่าไม่เลวแล้ว แต่มีบางเรื่องเขาต้องบอกให้ชัดเจน : “แม่ หลิวหยิงกลับมาครั้งนี้ ฉันอยากจะแต่งงานเลย หวังว่าแม่จะไม่ขัดขวาง”

เรื่องนี้คุณนายซือถูคิดมานานแล้ว ตั้งแต่แรกเริ่มที่ไม่คาดหวังให้เธอกลับมา จนตอนนี้คาดหวังให้เธอกลับมาและอยู่ที่นี่ตลอดไป และค่อยๆ โน้มน้าวให้เธอยอมรับหลิวหยิง เธอให้เวลาสองปี ตอนนี้ความหวังเดียวของเธอ คือให้ซือถูมู่หรงมีชีวิตที่ดี เธอรู้มาตลอดว่าหลิวหยิงเป็นผู้หญิงที่มีเหตุผลรู้ความ หากสามารถอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข หลิวหยิงก็ไม่มีทางเริ่มหาเรื่องก่อน ดังนั้นเธอจึงยอมรับได้

“ได้ ฉันจะไปร่วมงานแต่งงาน ไม่ทำให้คุณลำบากใจ แต่หลังจากพวกคุณแต่งงานแล้วก็ไปอยู่ที่คฤหาสน์ของคุณ ฉันจะยังอยู่ที่นี่ ไม่ต้องมาบังคับให้อยู่ด้วยกัน” เธอเหนื่อยแล้ว ไม่อยากทำเรื่องอะไรมากมาย ออกไปเดินเล่นกับพี่น้องของเธอก็พอแล้ว

“ได้” นี่ก็มากกว่าที่ซือถูมู่หรงคาดการณ์ไว้แล้ว แต่ผลลัพธ์อย่างนี้เขายอมรับได้

ซือถูมู่หรงไม่รอให้หลิวหยิงกลับมา แต่กลับไปหาหลิวหยิง เขาอยากเจอหลิวหยิงจนทนไม่ไหว แต่เมื่อมาถึงเมืองที่หลิวหยิงอยู่ กลับก้าวขาช้าลง เขาอยากเจอหลิวหยิง แต่ก็กลัวจะเจอหลิวหยิง เขารู้ว่าพวกเขามีลูกด้วยกันคนหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะยอมรับเขาไหม เขากลัวว่าเด็กคนนี้จะไม่ชอบเขา