ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1790

ถังจื่อโม่คิดถึงหลินหลิงน้อยมาก แต่ทุกครั้งที่คิดถึงหลินหลิง ก็จะควบคุมตัวเองที่อยากจะเจอเธอไม่ได้ อยากเจอจนเหมือนจะบ้า เพียงแต่หลินหลิงยุ่งมาก เขาเองก็ยุ่งมาก ทุกครั้งที่พวกเขาพบกันมักจะเกิดเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง น้อยมากที่จะนัดและได้เจอกัน

เพิ่งจะจัดการเรื่องวุ่นวายเสร็จไปเรื่องหนึ่ง และสงบลง ถังจื่อโม่รู้สึกคิดถึงเป็นพิเศษ เหมือนว่าพวกจะไม่เจอกันมาประมาณครึ่งปีแล้ว ครั้งล่าสุดที่เจอกัน พวกเขาทำอะไรด้วยกันแล้วนะ? ถังจื่อโม่ตั้งใจคิดอยู่นาน แต่ก็คิดไม่ออก

เหมือนว่าหลินหลิงจะอยู่ที่นี่? อยู่ๆ ถังจื่อโม่ก็นึกขึ้นมาได้ ตอนนี้เขาอยู่ที่เมืองเดียวกับหลินหลิง ถังจื่อโม่หยิบโทรศัพท์ออกมา หาเบอร์โทรศัพท์ในเครื่อง เบอร์โทรศัพท์ของหลินหลิงเป็นหนึ่งในไม่กี่เบอร์ที่ไม่ได้ใส่หมายเหตุไว้ ตัวเลขชุดนี้ เหมือนถูกแกะสลักไว้ในกระดูก แค่ดูก็รู้ว่าเป็นของใคร

ถังจื่อโม่ไม่ได้คิดอะไรและกดโทรหาเบอร์ของหลินหลิง ดังอยู่สักพักก็มีคนรับสาย เสียงอ่อนนุ่มสะลึมสะลือดังมาจากในนั้น ถังจื่อโม่เพิ่งได้สติกลับมา ตอนนี้เวลาตีสองกว่าแล้ว เขารู้สึกน่าเบื่อขึ้นมาเล็กน้อย เขารบกวนเวลาพักผ่อนหลินหลิงแล้วใช่ไหม

“สวัสดี?” ไม่ได้เสียงตอบกลับนานแล้ว หลินหลิงจึงพูดซ้ำอีกครั้ง ถังจื่อโม่เพิ่งได้สติกลับมา แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร หลินหลิงก็ถามออกมาด้วยความสงสัยว่า : “จื่อโม่?”

ถังจื่อโม่ส่งเสียงอืม เขารู้ว่าตอนที่อะหลิงนอนเวลารับสายจะไม่ได้สนใจว่าเป็นใคร ตอนนี้เขาไม่ได้พูดอะไร อะหลิงเรียกชื่อของเขาก็เพียงพอแล้ว

ปลายเสียงมีเสียงดังกร็อกแกร็ก ถังจื่อโม่รู้สึกไม่แน่ใจว่าอะหลิงลุกขึ้นนั่ง เสียงก็ดูมีพลังขึ้นมาหน่อย : “อดนอนอีกแล้วหรือไง? นอนไม่หลับ?”

“ไม่ใช่” ถังจื่อโม่ตอบ มีช่วงหนึ่งที่เขามีอาการนอนไม่หลับอย่างรุนแรง ตอนนั้นอะหลิงยอมละทิ้งธุระไปไม่น้อยเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเขา

“งั้นก็ดี” เหมือนว่าอะหลิงจะสบายใจขึ้นหน่อย ถังจื่อโม่ฟังเสียงหายใจรู้สึกปลอดภัยเป็นพิเศษ

“คุณยังอยู่ที่เมืองHไหม?” ถังจื่อโม่อยากเจออะหลิง อยากเจอเธอมากๆ ถึงขนาดควบคุมไม่ได้

“ใช่ ยังอยู่” อะหลิงหาว “ทางนี้ยังมีบางเรื่องที่ยังจัดการไม่เสร็จ ต้องอยู่ต่ออีกหลายวัน”

“ฉันก็อยู่เมืองH นัดกันหน่อยไหม?” ถังจื่อโม่พูดยิ้มๆ เขารู้สึกได้ดูเหมือนว่าอะหลิงจะสดชื่นขึ้นมาแล้ว เวลาพูดก็ไม่รู้สึกนุ่มนิ่มแล้ว ชัดเจนเหมือนปกติ

“ฮ่ะ?” อะหลิงอุทาน “ได้สิ แต่ว่าสองวันนี้ฉันไม่ว่าง ต้องรออีกสามถึงจะได้หยุด”

“ไม่เป็นไร ฉันรอคุณ” ถังจื่อโม่ไม่อยากจะตอบ เขาไม่ชอบรอใคร แต่สำหรับหลินหลิง เขากลับรอด้วยความยินดี อะหลิงหัวเราะเบาๆ จากปลายสาย และตอบโอเค

“คุณนอนก่อนเถอะ” ถังจื่อโม่มองเวลา เขากับอะหลิงไม่ได้คุยกันมาก แต่ก็เกินสิบนาทีแล้ว ระหว่างพวกเขาสองคนถึงแม้จะนิ่งสงบ แต่ก็ไม่รู้สึกอึดอัด

อะหลิงยิ้มออกมากะทันหัน ตอนนี้จะนอนหลับได้ยังไง? แค่เธอไม่ได้พูดออกไป แค่ตอบตกลงเท่านั้น

ถังจื่อโม่คิดว่าสามวันนี้จะไม่เจออะหลิง แต่ตอนที่ออกจากบ้านเมื่อวันที่สองก็เจอเข้ากับอะหลิง และผู้ชายอีกคน