Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 14

“บลู บลู อีบลูอยู่ไหม”

เสียงตะโกนเรียกที่หน้าบ้าน เรียกให้บุรฉัตรเดินออกมาดู ใครวะตะโกนเสียเสียงดัง แถมเสียงร้องก็ยังดูโหยหวนแหบแห้งมากๆ

หมาเห่ายังฟังเพราะกว่านี้

“อีแนทตี้ แหมตะโกนเสียงดังเลยนะมึง เสียงมึงน่ะดังไปถึงหน้าปากซอยบ้านแล้วไหม จะตะโกนอะไรนักหนา บอสตกใจหมดแล้วเนี่ย“

น้องชายคนเล็กของเธอนอนหลับอยู่ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงอีแนทตี้เพื่อนรัก

เพื่อนสาวสองที่คบกันตั้งแต่เด็กเรียนชั้นเดียวกันมาตลอด ตั้งแต่มันยังเป็นกระเทยหัวโปก

จนตอนนี้เติบโตขึ้นมาเป็นสาวสวยจนแทบจะเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกทีแล้ว ยกเว้นเสียงที่ยังคงแหบแห้งมีเอกลักษณ์

บุรฉัตรผลักประตูรั้วเหล็กออก เปิดให้เพื่อนเข้ามา ร่างบอบบางอรชรอ้อนแอ้นเดินส่ายสะโพกเข้ามาในบ้าน

“ก็ตอนเรียกเบาๆมึงไม่ได้ยินนี่หว่า แล้วนี่พ่อกับแม่ไปไหน”

แนทตี้เดินเข้ามาในบ้านยิ้มทักทายบอสที่หันมามองแล้วก็นอนต่อ ทั้งบ้านอยู่กันแค่สองคนทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุด

“แม่ก็ออกไปขายของเหมือนเดิม พ่อไปไหนไม่รู้ก็ออกไปเหมือนทุกวันนั่นแหละ”

ขี้เกียจจะถามกินข้าวแล้วก็ออกจากบ้านไปแล้ว

“แล้วน้องบีมสุดที่รักของกูไปไหนล่ะ”

จะไม่เป็นสุดที่รักได้ยังไงบีมหน้าตาดีมาก นี่ถ้าคิดจะเอาดีทางการเป็นนักแสดงก็คงได้ แต่รายนั้นรักเรียนอย่างเดียว

“บีมไปติวที่โรงเรียน”

นั่นไงว่าแล้วขยันๆแบบบีม จะไปไหนนอกจากเรียนหนังสือ

“ขยันเนอะ ขนาดวันหยุดก็ไปติว”

“อืม เขามีติวออนไลน์อะไรก็ไม่รู้ บีมมันจะสอบหมอ”

“หนักเลยนะมึงเรียนหมอ”

“เออ น่าจะยากน่าดู แต่บีมมันหัวดี มันก็คงไหว”

“โอ๊ยเรื่องนั้นกูไม่ห่วงหรอก น้องมึงไปรับรางวัลหน้าเสาธงทุกเดือน ที่กูว่าหนักกูหมายถึงค่าใช้จ่าย”

ก็นี่ไงเลยกลุ้มอยู่นี่ไง