Virgin Blue ซ่อนเสน่หา นิยาย บท 127

“คิดจะขโมย ของผมเหรอ”

บุรฉัตรมองตามซองใส่กางเกงในหน้าแดงก่ำ กางเกงในทั้งเก่าทั้งย้วยขนาดนั้นติณห์เก็บไว้ทำไม

“คุณติณห์บลูอายเก็บไว้ทำไม ขอคืนเถอะ บลูจะเอาไปทิ้ง”

ติณห์ส่ายหน้า

“ทิ้งได้ยังไง ผมเก็บไว้เป็นที่ระลึก นี่เป็นของผมแล้วไม่ใช่ของบลู ผมซื้อคืนบลูไปเป็นโหลแล้วไง”

ตายที่เขาพาเธอไปซื้อชุดชั้นในเป็นโหลเพราะเขาเห็นกางเกงในเก่าๆที่เธอถอดทิ้งไว้หรอกเหรอ

โอ๊ยอีบลู อายไหม

บุรฉัตรอยากจะเอาหน้ามุดซุกดิน แต่ไม่มีดินให้ซุกเลยซุกอกเขาแทน

“คุณติณห์บลูอาย”

ติณห์หัวเราะที่เธอบอกว่าอาย

“อายอะไรครับ”

“ก็...มันเก่า วันนั้นบลูรีบเก็บกระเป๋า เลยหยิบกางเกงในผิดตัวมา พอจะเอามาใส่ถึงรู้ว่าเผลอหยิบกางเกงในเก่าๆมา สภาพมันย้วยมาก คิดแค่ว่าใส่ๆไปก่อน คงไม่เป็นไรหรอกไม่มีใครเห็น ใครจะไปคิดว่าจะลืมทิ้งไว้ที่ห้องคุณติณห์”

ติณห์พยายามกลั้นขำ จริงๆเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับความเก่าของมันหรอก เขาแค่รู้สึกว่าแปลกดี ที่เธอทิ้งกางเกงในไว้ให้เขาดูต่างหน้า แถมคืนนั้นเขายังไม่เห็นหน้าเจ้าของกางเกงในด้วย

ตื่นมา หาไม่เจอก็ร้อนรุ่มไปหมด พอเห็นกางเกงในที่เธอทิ้งไว้ให้ก็ยิ่งร้อนใจอยากตามหาให้เจอ นี่มันคงเป็นมนต์รักกางเกงในย้วยแน่ๆ

“บลูไม่รู้ใช่ไหม เพราะกางเกงในตัวนี้ทำให้ผมต้องบอกให้เพื่อนรีบตามหาเจ้าของให้เจอ ผมไม่รู้ว่าคืนนั้นผมนอนกับใคร รู้แต่ว่าดีมากติดใจมาก ผมหงุดหงิดมากที่ตื่นมาแล้วไม่เจอบลู เลยได้แต่พกกางเกงในติดกระเป๋ากางเกงไว้เหมือนเครื่องลาง ภาวนาว่าขอให้หาเจ้าของให้เจอ แล้วบลูก็มาหาผมถึงที่เลย”

บุรฉัตรฟังแล้วไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาเลย อายหนักกว่าเดิมอีก

มีลูกบอกลูก มีหลานบอกหลาน ว่าอย่าเด็ดขาด อย่าใส่กางเกงในเก่าๆเด็ดขาด

เพราะเราไม่มีทางรู้เลยว่า เราจะไปเผลอถอดให้ใครดูเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นกางเกงในสภาพดีเท่านั้น ที่ต้องหยิบมาใส่

บุรฉัตรนอนหลับอย่างเป็นสุขในอ้อมกอดของติณห์แทบทุกคืน แต่ช่วงนี้เธอมักจะฝันประหลาด ฝันว่ามีชายชุดขาวหน้าเหมือนแขกมาหาเธอในความฝันทุกคืน ทำให้เธอสะดุ้งตื่นกลางดึกอยู่เป็นประจำ แล้วก็ไม่สามารถนอนต่อได้

วันนี้เธอมีนัดกับแนทตี้เลยมีโอกาสได้เล่าเรื่องราวให้เพื่อนฟังว่าทำไมถึงได้แต่งงานสายฟ้าแล่บกับติณห์ได้

“ก็ถือว่าเป็นทุกขลาภน่ะมึงการที่มีคนมาด่าให้เสียชื่อเสียงแล้วพ่อแม่มึงรู้เรื่อง คุณติณห์เลยรู้ใจตัวเองเร็วขึ้น ว่าแต่จับตัวการได้หรือยังว่าใครที่ใส่ร้ายมึง”

แนทตี้ถามอย่างเป็นห่วง

“จับได้แล้วแม่บ้านที่คอนโด ปกติคุณติณห์ให้มาอาทิตย์ละสองวัน แต่มาแล้วก็ทำห้องไม่ค่อยสะอาดทำงานไม่ดีเลย จ้างตั้งเดือนละสามพันห้องเล็กๆแค่นั้นเอง แค่มากวาดๆถูๆ รับเงินตั้งสามพันห้องแค่สี่สิบตารางเมตรเองนะมึง ทำงานชุ่ยมาก สุดท้ายกูก็ต้องมาทำเองอยู่ดี แถมแอบหยิบของในตู้เย็นกินด้วย กูเลยบอกให้คุณติณห์เลิกจ้าง แล้วกูเลยทำเอง ที่นี่นางเลยโกรธ ทำให้นางขาดรายได้ นางเลยเอาไปพูด ว่าคุณติณห์เลี้ยงกูเป็นเมียเก็บ แล้วก็ไปคอมเมนท์ในช่องของพ่อ”

“พอจับได้รู้ตัวคนทำ ติณห์ก็เอาเรื่องฐานทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง รายนั้นก็ร้องห่มร้องไห้ อ้อนวอนขอร้องเธอ ให้ยกโทษให้

ไปขอโทษพ่อกับแม่ที่บ้านด้วย แม่เลยใจอ่อน ขอให้คุณติณห์ไม่เอาเรื่อง แต่ให้โพสต์ขอโทษอยู่เดือนหนึ่ง”

“โอ๊ยอีบลู ตายเพราะความงกจริงๆเลยมึงเนี่ย”

แนทตี้ส่ายหัว รู้นิสัยเพื่อนดีว่าต่อให้มีเงินมากแค่ไหน อีบลูก็ใช้เงินอย่างประหยัดเหมือนเดิม

“เขาเรียกว่ารู้คุณค่าของเงินย่ะ”

อดขำคนรู้คุณค่าของเงินไม่ได้ เกือบซวยเพราะความงกแล้ว

“ว่าแต่มึงเป็นอะไร ทำไมหน้าซีดนัก หรือหลานกูจะมาแล้ว”

แนทตี้ถามอย่างตื่นเต้น