วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1385

“คุณมันเลว!”

ใบหน้าของชงซวีเต้าเหรินเปลี่ยนเป็นขี้เถ้าด้วยความโกรธ เขารีบโยนโทรศัพท์ทิ้งไปอย่างรวดเร็ว โดยกลัวว่าถ้าใช้อีกสักวินาทีเดียว จะทำให้ชื่อเสียงของเขาเสื่อมเสีย

“ทำตัวให้สูงส่ง ฮึ่ม”

อมตะชางเหม่ยตะคอกอย่างเย็นชาและจากไปอย่างโกรธเคือง

“ผู้อาวุโส เราก็ลาเช่นกัน ดูแลตัวเองด้วย!” เยี่ยชิวโค้งคำนับและจากไปพร้อมกับนางฟ้าไป๋ฮวาและคนอื่นๆ

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาออกไป ชงซวีเต้าเหรินก็เตรียมที่จะออกจากพื้นที่เช่นกัน หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว เขาก็มองไปรอบ ๆ เห็นว่าไม่มีใครอยู่ จึงหันหลังกลับอย่างรวดเร็วแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากพื้น

“ให้ตายเถอะ เขาให้โทรศัพท์ฉันมาจริงๆ ฮึ่ม ราวกับว่าฉันยังไม่มี จำเป็นต้องให้คุณส่งเหรอ”

ขณะที่ชงซวีเต้าเหรินสาปแช่ง เขาก็เปิดโทรศัพท์

ดังที่อมตะชางเหม่ยพูดไป มีวิดีโอมากมายเก็บไว้ในโทรศัพท์

ชงซวีเต้าเหรินคลิกไปที่วิดีโอรายการหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ และในวินาทีต่อมา คำที่โดดเด่นสี่คำก็ปรากฏขึ้นที่มุมซ้ายบนของวิดีโอ

“เสี่ยวหลี่หาดอกไม้!”

ชงซวีเต้าเหรินตกตะลึง “อาจเป็นเสี่ยวหลี่เฟยเตา?”

ในไม่ช้า หญิงสาวสวยผิวขาวสวมชุดเท่ๆ ก็ปรากฏตัวในวิดีโอ ดูเหมือนว่าวิดีโอนี้ถ่ายในโรงแรม

ตามวิดิโอ ชายหนุ่มก็ปรากฏตัวขึ้นและพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ด้วยเหตุผลบางประการ จู่ๆ รูปแบบของวิดีโอก็เปลี่ยนไป และเสื้อผ้าของพวกเขาก็หายไปขณะที่พวกเขากอดกันบนโซฟา

“คนหนุ่มสาวทำอะไรที่มีประโยชน์หน่อยไม่ได้เหรอ? เช่นเรียนภาษาต่างประเทศ? ศีลธรรมของสังคมเสื่อมถอย!”

ชงซวีเต้าเหรินสาปแช่งแล้วเปิดวิดีโอที่สอง

ในทำนองเดียวกัน ก่อนที่วิดีโอจะเล่น มีคำสี่คำปรากฏขึ้นที่มุมซ้ายบน

“เสี่ยวเปาหาดอกไม้!”

วิดีโอยังคงเล่นต่อไป และในไม่ช้า หญิงสาวที่มีสัดส่วนดีก็ปรากฏตัวขึ้น โพสท่าในรูปแบบต่างๆ ขณะที่ช่างภาพชายสองคนถ่ายรูป

“ในฐานะผู้หญิง ถ่ายรูปแบบนี้ หน้าด้าน”

ชงซวีเต้าเหรินโกรธมากอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งและกระทืบมันเป็นชิ้นๆ

ในฐานะหัวหน้าสำนักเต๋า ซึ่งเป็นผู้นำสำนักที่เคารพนับถือ เขารู้สึกเหมือนดวงตาของเขาถูกปนเปื้อน

“ฉันรู้ว่าเจ้าวายร้ายมักจะซ่อนตัวอยู่บนเตียงโดยเล่นโทรศัพท์ ปรากฏว่าเขากำลังดูวิดีโอ ในฐานะสมาชิกของสำนักเต๋า ฉันรู้สึกละอายใจที่ได้เกี่ยวข้องกับคุณ”

“ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าสิ่งเหล่านี้น่าดูตรงไหน”

“ให้สิ่งนี้เป็นของขวัญแก่ฉัน ฮึ่ม ฉันเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์ ไม่ใช่คนเช่นคุณ”

ชงซวีเต้าเหรินสาปแช่งอมตะชางเหม่ยสองสามครั้ง จากนั้นเปิดวิดีโออื่นโดยสัญชาตญาณ

ทันใดนั้น เด็กสาวหน้าตาหวานและแต่งตัวสวยงามก็ปรากฏตัวขึ้น

เด็กสาวนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ดูเหมือนกำลังพูดคุยกับใครบางคนทางออนไลน์ และพูดคุยอย่างต่อเนื่อง ชงซวีเต้าเหริน ฟังอยู่พักหนึ่ง เพียงจับคำว่า “ไม่ไหวแล้ว” เท่านั้น

จากนั้น เด็กสาวก็ยืนขึ้น จิบน้ำแล้วโยกสะโพกเบาๆ

ดวงตาของชงซวีเต้าเหริน จ้องมองไปที่ร่างหญิงสาวโดยไม่ได้ตั้งใจและเคลื่อนไหวไปพร้อมกับเธอ

ในตอนแรก การเคลื่อนไหวของหญิงสาวนั้นละเอียดอ่อน และค่อยๆ เร็วขึ้น

ชงซวีเต้าเหริน ส่ายหัวและโยกเยกราวกับว่าเขาเมา

สามนาทีต่อมา

วิดีโอเล่นจบแล้ว และชงซวีเต้าเหรินไม่พอใจเล็กน้อย เขาจึงเปิดวิดีโอถัดไป

ทันใดนั้น ผู้หญิงคลาสสิกในชุดกี่เพ้าก็ปรากฏตัวขึ้น เธอดูอ่อนโยน ดูบอบบางมาก ชวนให้นึกถึงหลินไต้อวี้

“ผู้หญิงอะไรดูป่วยอย่างนี้!”

“สาวขี้โรค ช่างน่าดึงดูดใจอะไรเช่นนี้!”

ชงซวีเต้าเหรินกำลังจะปิดวิดีโอ แต่จู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ลุกขึ้นและเริ่มเต้นอย่างกระฉับกระเฉงไปกับท่วงทำนองที่รวดเร็ว

“ฉันไม่ได้คาดหวังว่า ผู้หญิงที่ป่วยจะมีพลังระเบิดขนาดนี้ เธอเต้นอย่างกระฉับกระเฉงจนเสื้อผ้าของเธอหายไปขณะเต้น น่าตื่นเต้นจริงๆ!”

ทันใดนั้น หูของชงซวีเต้าเหรินก็กระตุก และเขาก็ยัดโทรศัพท์ไว้ในแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว

“นั่นใคร?”