วิศวะร้อนรัก(20+) นิยาย บท 5

หลังจากปลดปล่อยเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ หนุ่มวิศวะเลือดร้อนถอดถอนแก่นกายออกจากรูร่องที่บวมเป่ง ดึงเครื่องป้องกันที่เต็มไปด้วยน้ำกามโยนทิ้งข้างเตียง ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเขาจะตอกมาราธอนมาจนตีสี่ ไม่ต้องถามถึงร่างแบบบางที่สลบคาอกไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน

แววตาคมของเพลิงก้มมองซากถุงยางเกลื่อนบนพื้น มือหนาหยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรออกหาใครคนหนึ่ง

(ไอ้เพลิง..กูนึกว่ามึงตายคาห้องพักเด็กเสริฟไปแล้ว)เสียงทุ้มหนาที่มีแววหยอกล้อถูกส่งมาจากชั้นบนสุดของผับ

"เฮียให้คนมาเก็บกวาดด้วย ผมจะกลับแล้ว"

(อยากเห็นชิบหาย ใครที่ทำมึงติดอยู่ที่นี่จนถึงตีสี่ได้)

"แค่นี้นะเฮีย ง่วงนอน"

(เออไอ้เหี้ย!!!โทรมาใช้แล้วก็ไป)

มือหนากดวางโทรศัพท์ไม่สนทนาต่อ หันไปมองร่างสมส่วนของหญิงสาวที่เขากระแทกนานมาหลายชั่วโมง ใบหน้าขาวใสที่หลับตาพริ้ม ร่างขาวผ่องที่มีรอยแดงแทบทั้งตัว

มุมปากหนายกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างเปลือยเปล่า ถ้าไม่ติดว่าเธอสลบคาอกเขาไป ไม่รู้ป่านนี้เขาจะหยุดกระแทกร่างงามนี่หรือยัง

"นี่เธอ...ตื่นได้แล้ว จะกลับไหมบ้านอ่ะ"

ปิ่นมุกขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว แต่ทว่าเมื่อเธอขยับจะลุกขึ้นนั่งกลับรู้สึกปวดแปลบบริเวณหว่างขา

"โอ้ยย!!! ซี้ด แสบไปหมด"เสียงบ่นพึมพำดังขึ้นทันทีเมื่อได้สติ หันไปเห็นคนที่ทำให้เธอมีสภาพแบบนี้แล้วโมโห เธอที่ปวดเมื่อยราวกับโดนไม้หน้าสามทุบทั่วทั้งตัว รวมถึงรูร่องหว่างขาที่ปวดแสบราวกับโดนของเผ็ด แต่เขากลับนั่งเฉยด้วยท่าทีสบายๆ

ตอนนี้เธอเชื่อคำลินดาแล้วจริงๆว่าพี่เพลิงคนนี้เอวดุ ไซส์59ของจริง

"รีบใส่เสื้อผ้าสิ จะไปส่ง"

"เพื่อนฉันล่ะ? เดี๋ยวฉันกลับกับเพื่อน"

เพลิงอยากจะห๊า!!!!ให้ดัง ที่แม่สาวน้อยสุดมั่นคนนี้ถามถึงเพื่อนในเวลาตีสี่

"เธอคิดว่าเราแทงกันกี่รอบ? ถึงมาถามอะไรปัญญาอ่อนแบบนี้"

ปิ่นมุกตวัดสายตาไปมองคนปากไม่ดี

อีตาผู้ชายคนนี้ปากหมาไม่เปลี่ยน ดีแค่เวลากระแทกเท่านั้นแหละที่ปากไม่หมา

"ก็แล้วใครให้พี่กระแทกฉันจนผับปิดกันล่ะ"

เมื่อเห็นนาฬิกาข้างฝาบ่งบอกเวลาตีสี่ครึ่ง เสียงเล็กก็โวยวายทันที

"นี่แม่คุณ...เธอเองก็ชอบนิ ครางซะลั่นห้องเลย"

"นี่ไอ้พี่บ้า ปากหมาแบบพี่นี่ผู้หญิงตามเป็นพรวนได้ไง"

ปิ่นมุกปาหมอนใส่หน้าคนปากเสียที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับข้างเธอ

"จะออกไปสภาพนี้?"คนตัวเล็กก้มมองตามนิ้วเรียวเห็นร่างกายที่ยืนเปลือยกายล้อนจ้อนเถียงกับเขาอยู่

"คนแบบพี่ ครั้งเดียวเกินพอ เอาจนขาถ่างเสื้อผ้าสักชิ้นก็ไม่คิดจะใส่ให้"บ่นพลางหยิบเสื้อผ้ามาใส่ พร้อมทั้งส่งสายตาโกรธเคืองไปให้หนุ่มวิศวะเป็นระยะๆ

เมื่อแต่งตัวเรียบร้อย ปิ่นมุกก็รีบเดินออกจากห้องโดยไม่สนใจคนตัวสูงที่เดินตามมา แต่เมื่อออกมาถึงหน้าผับที่เงียบสงบไร้ผู้คน ถึงจะใกล้ตีห้าก็จริงแต่ย่านสถานบันเทิงแบบนี้ ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนเลย

"หึ อวดดี"นี่เธอชักจะสงสัยจริงๆแล้วนะ ว่าเขานี่ใช่ผู้ชายที่ผู้หญิงโหวตให้เป็นหนุ่มฮอตวิศวะจริงเหรอ ปากไม่มีหูรูดแบบนี้ใครลงคะแนนให้กันนะ

หลังจากกินอาหารที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ามื้อไหนดีเสร็จเรียบร้อย ปิ่นมุกและเพลิงก็นั่งดูหนังกันอยู่ที่โซฟา โดยคนตัวสูงบอกเธอว่าจะไปส่งกลับห้องตอนเย็น

"เออ...เธอชื่ออะไร?"

"ปิ่นมุกเรียกปิ่นก็ได้"สายตาที่ยังจับจ้องอยู่ที่ซีรีย์ในทีวี ไม่ได้สนใจคนตัวสูงที่นั่งมองเธอมาสักพักแล้ว จะไม่ให้มองได้ยังไง เรียวขาขาวที่ที่โผล่พ้นเสื้อตัวใหญ่ของเขาที่เวลานั่งมันร่นขึ้นไปจนเกือบถึงเนินเนื้อสามเหลี่ยม และถ้าให้เขาเดาเธอไม่น่าจะใส่กางเกงในด้วย

มือหนาเอื้อมไปคว้าคนที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ซีรีย์ดังมานั่งบนตักแกร่ง

"อ่ะ...พี่จะทำอะไร"

"สาบานว่าเธอไม่รู้?"

ปิ่นมุกยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ที่จริงเธอเห็นเขานั่งจ้องเธอมาสักพักแล้ว แต่อยากรู้ว่าเขาจะทนได้แค่ไหน

สะโพกกลมกลึงบดคลึงตรงแก่นกายที่ขยายใหญ่อยู่ใต้กางเกงวอร์มสีเทาไปมาเบาๆ

"อ๊า....มันแข็งแล้วนะพี่"

"อืม มันอยากเข้าไปในร่องเธอ ควักมันออกมาที"คนตัวเล็กที่เริ่มมีอารมณ์ก็ทำตามอย่างว่าง่าย มือบางถอดกางเกงวอร์มลงไปคาที่หน้าขา คว้าเอาแก่นกายใหญ่ชักรูดเบาๆ

"ซี้ด ถอดเสื้อออก"เสียงแหบพร่ากระซิบแนบใบหู มือเรียวจับชายเสื้อถอดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจับแก่นกายใหญ่ไร้เครื่องป้องกันเสียบเสยเข้าไปในรูร่องทันที

"อ๊าาาา...จุก"

แหงนเงยใบหน้าด้วยความเสียวซ่านปนความเจ็บปวด เมื่อปรับร่างกายสักพักก็เริ่มบดคลึงขยับขึ้นลงเนิบนาบเรียกเสียงครางกระเส่าจากคนตัวสูง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ ที่ไม่ต้องบอกว่ามีมากขนาดไหน เพราะพอจบยกหนึ่งก็ไปต่อยกสองในห้องนอน และไม่มีทีท่าว่าจะได้กลับห้องอย่างที่คนหื่นบอก