เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 508

ฮึ่ม!

รถบรรทุกเหมือนดั่งสิ่งน่ากลัวที่ชั่วร้าย เงามืดขนาดใหญ่พุ่งเข้ามา

หลัวจวินเห็นถึงความผิดปกติของรถบรรทุกคันนี้ ทันใดนั้นในสายตาก็มีความมืดมนแวบเข้ามา

เขารีบหมุนพวงมาลัย

เอี๊ยดๆ!

ล้อรถบดขยี้กับถนนจนเกิดรอยที่ไม่สามารถลบได้ รถรอบข้างต่างก็หลบหนีรถทั้งสองคันนี้

แต่ว่า รถบรรทุกคันนั้นกลับหมุนพวงมาลัยตามมาด้วย

กึงกังๆ!

รถบรรทุกที่มีสิ่งของเต็มคันรถเลื้อยอย่างกับตะขาบ

ท่อเหล็กก่อสร้างขนาดใหญ่ที่ใส่ไว้ด้านหลังกลิ้งตกลงมาส่งเสียงดังมาก

ท่อเหล็กขนาดใหญ่กลิ้งไปด้านหลังไม่หยุด รถที่อยู่ด้านหลังเห็นอย่างนั้นก็รีบเหยียบเบรก

เพื่ออยากจะหมุนกลับ แต่น่าเสียดายที่สายไปแล้ว

ท่อเหล็กฟาดเข้าไปแล้ว

ตึง!

ทางถนนเกิดรถชนกันต่อเนื่องขึ้นอย่างหนัก

เสียงระเบิด เสียงกรีดร้อง เสียงร้องไห้ดังมาไม่หยุด

หลัวจวินเห็นถึงสถานการณ์ด้านหลังได้ผ่านทางกระจกมองหลัง

สีหน้าเขาก็ยิ่งมืดมนมากยิ่งขึ้น

รถบรรทุกคันนี้ จงใจพุ่งมาใส่เขา

“สมควรตาย!”

หลัวจวินกัดฟัน เหยียบคันเร่ง เพื่ออยากจะสะบัดรถบรรทุกคันนั้นให้หลุดพ้น

แต่ว่า รถบรรทุกเป็นรถที่ผ่านการแก้ไขมาก่อน ความเร็วจึงไม่ช้าไม่กว่ารถเก๋งของเขาเลย

โครม!

รถบรรทุกชนเข้ามาเรื่อยๆ ตัวรถเก๋งโซเซ

บนรถบรรทุกยังมีท่อเหล็กก่อสร้างขนาดใหญ่อยู่อีกหลายแท่ง ถ้าชนอีกครั้ง ท่อเหล็กก็จะพุ่งฟาดลงมา

สีหน้าของหลัวจวินเปลี่ยนไป

รีบทิ้งรถแล้วหนีออกมาอย่างไม่คิด

ร่างกายของเขากลิ้งไปถึงพื้นหญ้าที่อุทยานธรรมชาติแห่งหนึ่ง กลิ้งไปหลายตลบ

โครม!

รถเก๋งคันนั้นของหลัวจวินถูกท่อเหล็กฟาดเข้าใส่ กลายเป็นพวกเศษเหล็กไปเลย

เอี๊ยด!

รถบรรทุกจอด คนขับคือคนสองคนที่ใส่ผ้าคลุมสีดำไว้ จากนั้นก็ไล่ตามไป

หลัวจวินเห็นคนสองคนนั้นก็หันหลังวิ่งหนีไปอย่างไม่คิด

ทั้งสองคนไล่ตามอย่างกับผี หลัวจวินคอยหันหลังมองอยู่ตลอด

แต่เมื่อมองไปมองมา จากคนสองคนก็กลายเป็นแค่คนเดียว

ยังมีอีกคนหนึ่งที่ซ่อนตัวไว้แล้ว!

หลัวจวินวิตกกังวล จึงเร่งความเร็ววิ่งเข้าไปในป่า

เหมือนกับว่ามีความรู้สึกอ่อนไหวบางอย่าง เขาเงยหน้าขึ้นมอง

เงามืดร่างหนึ่งลอยลงมาจากฟ้า มีดเสียบเข้ากลางหัวของเขาอย่างแรง

ฉึก!

เลือดพุ่งเหมือนท่อน้ำ ตายคาที่

………

หลังจากนั้นสิบนาที สมาคมการต่อสู้เจียงเฉิง

หงเทียนหยานั่งอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง เดินวนไปมาไม่หยุด

เขากำลังรอให้หลัวจวินกลับมารายงาน

นักบู๊ทุกคน ในสายตาของเขาก็คืออัจฉริยะที่มีเพียงหนึ่งเดียว ล้วนมีค่า

แต่ว่า เวลาผ่านไปตั้งนานแล้ว หลัวจวินก็ยังไม่กลับมา

หงเทียนหยากำลังจะออกคำสั่งให้ลูกน้องไปดูที่จวี้เฟิงกรุ๊ป อยู่ๆประตูก็เปิดออก

นักบู๊คนหนึ่งของสมาคมวิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก

“หัว หัวหน้าครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

เดิมทีหงเทียนหยาก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม “เรื่องอะไร ทำไมตื่นตระหนกขนาดนี้?”

นักบู๊คนนั้นมีสีหน้าหวาดกลัว “เมื่อกี้มีชายชุดดำสองคนมาที่สมาคม เห็นรูปร่างหน้าตาไม่ชัด แต่ว่าพวกเขาล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งเพียงหนึ่งเดียวทั้งนั้น!”

“ชายชุดดำ?”

หงเทียนหยาคิ้วขมวด ถามว่า “มาหาเรื่อง?”

ผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ จะเกิดปัญหาบ้างก็เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้

ระหว่างโรงบูโดก็ยิ่งมีเรื่องการหาเรื่องกันอยู่บ่อยครั้ง

“นั่นก็ป่าวครับ…..”

นักบู๊คนนั้นส่ายหัว “สองคนนั้นก็แค่มาให้ของสิ่งหนึ่ง”

“ให้อะไร?”

หงเทียนหยาขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ในใจมีความรู้สึกที่ไม่ดี

“นะ นี่ครับ….”