เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 538

ทั้งสองประสานสายตากัน บรรยากาศเปลี่ยนเป็นน่าอึดอัดขึ้นมาทันที

สีหน้าของหูอีซานกับหูเซียวล้วนเปลี่ยนเป็นไม่น่ามอง ทั้งสองคนมองไปทางอื่นทันที

และคนอื่นในตระกูลหูก็เหมือนจะมีลางสังหรณ์บางอย่าง อารมณ์บนใบหน้าเปลี่ยนเป็นซับซ้อน

ยี่สิบปีก่อนหูอีซานถูกไล่ออกจากตระกูลหูเหมือนกับสุนัขไร้ญาติตัวหนึ่ง ถึงขั้นขับรถชนคู่หมั้นของเขาตายไป

ระหว่างทั้งสองคนได้ผูกความแค้นที่ไม่อาจปรับให้เหมาะสมกันได้มาตั้งนานแล้ว

แถมคนตระกูลหูเผชิญหน้ากับหูอีซาน ในสมองก็มีความเข้าใจที่ฝังรากลึกอย่างหนึ่งตั้งนานแล้ว

ลูกชายที่ถูกทอดทิ้ง!

เขาคือลูกชายของตระกูลหูที่ถูกทอดทิ้ง!

ลูกชายที่ถูกทอดทิ้งคนหนึ่งจะกลับมาตระกูลหูอีกครั้งได้อย่างไร ควบคุมตระกูลหูหรือ?

ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงเกินไปหน่อย

แต่ว่าตอนนี้เรื่องที่ไม่สามารถจะเป็นความจริงได้นี้กำลังจะเกิดขึ้นจริงอย่างคาดไม่ถึง

นี่ทำให้ผู้คนไม่อยากจะเชื่อ

เซี่ยสิงจู๋มองหูอีซานอย่างล้ำลึกครั้งหนึ่ง เข้าใจชัดเจนดีว่าพวกเขาไม่ควรจะปรากฏตัวในเวลาเช่นนี้

ดังนั้นจึงโค้งให้กับถังเฉาหนึ่งครั้ง

“คุณถังครับ ตระกูลเซี่ยของผมต้องขอกลับก่อนล่ะ!”

“ผมก็กลับแล้วนะ”

......

แขกทั้งหมดทยอยกันจากไป

ทานอาหารแล้วหลี่หงกังก็พาทหารของเขาไปรออยู่ด้านนอก

ในบ้านใหญ่มีเพียงคนในตระกูลหู ถังเฉา รวมถึงพ่อลูกหูอีซาน

ถังเฉาเองก็ไม่ก้าวก่ายแล้ว มองดูอยู่ข้าง ๆ ปล่อยให้สถานการณ์มันเป็นไป

หูเซียวเงียบไปพักหนึ่ง สุดท้ายก็ปลุกความกล้าขึ้นมา มาอยู่ด้านหน้าของหูอีซาน

เขามองหูอีซานด้วยสายตาไม่หวาดหวั่นต่อสิ่งใด เป็นครั้งแรกที่ในดวงตาไร้ความเคียดแค้นและความโกรธ

“กลับมาเถอะ กลับมาเป็นผู้นำตระกูลหู”

หูเซียวมองหูอีซานแล้วเอ่ยขึ้น

ขวับ!

พอคำนี้พูดออกมาแล้วทุกคนก็หันไปมองที่หูอีซาน

ผู้นำแสดงออกอย่างชัดเจนแล้วว่าเขายินดีที่จะปล่อยวางความขัดข้องใจที่มีต่อหูอีซาน ต้องดูแล้วว่าหูอีซานจะตอบกลับอย่างไร

อย่าว่าแต่พวกเขาเลย แม้แต่ซูเซี่ยกับถังเฉาก็ยังมองไปที่เขา

อยากรู้ว่าหูอีซานจะตอบอย่างไร

เขาปูทางให้หูอีซานไปแล้ว ที่เหลือก็ต้องดูตัวของเขาเองแล้ว

เงียบอยู่นาน ทันใดนั้นหูอีซานก็ยกยิ้มเย็นชาขึ้นที่มุมปาก

ชั่วพริบตาที่มองเห็นรอยยิ้มนั้น ในใจของทุกคนในตระกูลหูก็ดำดิ่งลงไป

“น่าขันเสียจริง”

มุมปากของหูอีซานมีรอยยิ้มเยาะหยันตัวเอง “ยี่สิบปีก่อนเป็นคุณที่ไล่ผมออกจากตระกูลหูด้วยมือของตัวเอง ทั้งยังฉกชิงชีวิตของภรรยารักของผมไป ตอนนั้นคุณยังจำได้ไหมว่าผมเป็นลูกชายของคุณ? แล้วพวกคุณยังจำได้ไหมว่าผมเป็นพี่เป็นน้องของพวกคุณ?”

สายตาของหูอีซานเปลี่ยนเป็นคมปลาบอย่างรวดเร็ว มองไปยังหูเซียวอย่างต่อเนื่อง ยิ่งมองไปยังพวกของหูเข่อเฟิงบรรดาพี่น้องที่ผ่านเรื่องนั้นมาด้วยกัน

เพียงแต่คนที่ถูกหูอีซานกวาดตามองนั้นไม่มีใครไม่ก้มหน้าลง ไม่กล้าจ้องมองสายตาของเขา

ในนั้นมีผู้ที่ไม่ยอมรับอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “ถึงแม้ว่าพวกเราตระกูลหูจะไล่แกออกไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ฆ่าแกให้สิ้นซาก ไม่อย่างนั้นแกก็ตายไปนานแล้ว!”

“ถูกต้อง! แกยังไม่รู้จักสำนึกบุญคุณอีก!”

“ไอ้เนรคุณ!”

พอคำนี้พูดออกมา ทุกคนก็ทยอยกันออกเสียงโต้แย้ง

“ฆ่าให้สิ้นซาก?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหูอีซานแปลกประหลาดยิ่งขึ้น “ที่พวกคุณไม่ฆ่าให้สิ้นซาก ก็เพราะว่าพวกคุณไม่แคร์ ในสายตาของพวกคุณผมไม่มีค่าแม้แต่จะถูกพวกคุณฆ่า พวกคุณยังจะกล้ามาพูดว่าเป็นเพราะมีเมตตาถึงได้ปล่อยผมไปอีกเหรอ?”

“ในสายตาของพวกคุณผมเป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งที่ทำให้พวกคุณมีความสุข ตอนที่ผมก่อตั้งกิจการพวกคุณแอบขัดขวางผมไปกี่ครั้งแล้วล่ะ?

ทุกคนพูดไม่ออกอีกครั้ง

ที่จริงแล้วในตอนที่หูอีซานก่อตั้งกิจการพวกเขาสร้างแรงกดดันให้ไม่น้อยจริง ๆ

ธุรกิจมากมายที่กำลังจะเจรจาได้สำเร็จก็ประกาศล้มเลิกไป

“ตอนนี้ตระกูลหูจะสูญสิ้นแล้วต้องการความช่วยเหลือจากผมก็เลยให้ผมกลับมาเป็นผู้นำ?”

หูอีซานเอ่ยด้วยรอยยิ้มเยียบเย็นว่า “ตอนนี้ชีวิตของผมดีมาก ตำแหน่งผู้นำนี้ผมไม่สนใจ!”