ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 311

ซูจื่ออวี๋กระตุกมุมปากทำอะไรไม่ถูก นางเข้าใจว่าจวินมู่เหนียนค่อนข้างจะตามใจนาง หากเป็นคนอื่นทำเรื่องวุ่นวายให้กับจวนฉินอ๋องอาจมีโทษทัณฑ์ถึงชีวิต　

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจออกมาและพูดด้วยน้ำเสียงที่ดี “ท่านอ๋อง ข้าช่วยเขาเพราะเขามีบางอย่างเกี่ยวข้องกับแม่ของข้า”

ซูจื่ออวี๋หยิบเอาปิ่นปักผมออกมาและเริ่มเล่าเรื่องราวของตัวเอง

“ท่านอ๋อง ปิ่นปักผมชิ้นนี้ถูกพบบนร่างของแม่ข้า ที่ข้าได้ผูกมิตรกับชู่ซีเป็นเพราะเขาได้นำปิ่นที่เหมือนกับของข้าออกมา บางทีข้าอาจจะสืบเรื่องของแม่ข้าได้จากเขา”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะมองไปที่ปิ่นปักผมชิ้นนั้นและสังเกตเห็นว่า‘หลง’ที่ถูกสลักเอาไว้ จากนั้นจวินมู่เหนียนจึงถามขึ้นมาว่า “ครั้งแรกที่เจ้าไปยังหลิงหลงเป่าไจ้ก็เพราะแค่อยากรู้ว่าปิ่นชิ้นนี้เกี่ยวข้องกับหลิงหลงเป่าไจ้หรือไม่งั้นหรือ?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้ารับ อันที่จริงนางไปที่หลิงหลงเป่าไจ้ไม่เพียงแค่เพราะตัว‘หลง’ที่อยู่บนปิ่น แต่มันเป็นเพราะบนหยกเจี๋ยจื่อก็มีคำว่า‘หลง’ด้วยเช่นกัน แต่ว่าหยกเจี๋ยจื่อนั้นเป็นความลับของนางและเป็นสิ่งสุดท้ายที่จู้หลิงมอบให้นาง ทั้งมันยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับชู่ซีไม่มากนัก ดังนั้นซูจื่ออวี๋จึงเลือกที่จะปกปิดเรื่องเกี่ยวกับหยกเจี๋ยจื่อโดยสัญชาตญาณ

ซูจื่ออวี๋กล่าวต่อว่า “แม่ของข้าซ่อนมันเอาไว้ในมวยผมของนาง มันเป็นสิ่งที่มีค่า ข้าจึงคิดว่ามันผิดปกติ”

เมื่อได้ยินซูจื่ออวี๋อธิบายออกมาเช่นนี้ ความไม่เป็นมิตรที่จวินมู่เหนียนมีต่อชู่ซีก็ลดลงไป

จวินมู่เหนียนยื่นมือไปหาซูจื่ออวี๋และพูดขึ้นมาว่า “มานี่”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยความสงสัย นางคิดว่าเขาจะคืนปิ่นปักผมให้จึงไม่ได้คิดอะไรมาก นางจึงรีบเดินเข้าไปหาจวินมู่เหนียน

คาดไม่ถึงเลยว่าจวินมู่เหนียนจะดึงแขนของนางและทำให้นางตกเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาทั้งยังกอดนางเอาไว้บนตัก