ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 310

เมื่อเห็นใบหน้าอันเรียบเฉยของโม่ซุน ซูจื่ออวี๋กลับรู้สึกเคอะเขินกว่าเก่า เป็นเพราะนางคิดไม่ดีจึงได้รู้สึกเขินอายงั้นหรือ?

เมื่อตรึกตรองดีๆแล้ว ถ้าหากคนไข้เป็นคนอื่น นางก็ไม่รู้สึกลำบากเช่นนี้…

ก่อนที่ซูจื่ออวี๋จะได้ข้อสรุปออกมาก็มีเสียงของยามดังขึ้นมาที่หน้าประตู “คารวะท่านอ๋อง”

จวินมู่เหนียนมาแล้ว

ซูจื่ออวี๋รีบวางชามและตะเกียบลงก่อนที่จะเงยหน้ามองไปยังปากประตู วันนี้จวินมู่เหนียนสวมใส่อาภรณ์สีฟ้า มันจึงทำให้เขาดูนุ่มนวลมากกว่าปกติ

แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาบนร่างกายของเขามันทำให้ทั้งร่างของเขาดูอร่ามเรืองรอง ส่งให้เขาดูสง่าผ่าเผยแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน

“ท่านอ๋องดีขึ้นแล้วหรือ?” ซูจื่ออวี๋กลับมาได้สติเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยถามของโม่ซุน นางรีบหยัดกายยืนขึ้นเพื่อกล่าวทักทาย

ซูจื่ออวี๋กล่าวด้วยความเคารพนอบน้อม “คารวะเพคะท่านอ๋อง”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า “อืม ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”

โม่ซุนยิ้มออกมาเล็กน้อย เดิมทีเขาคิดว่าจวินมู่เหนียนจะอยู่ร่วมโต๊ะอาหารกับเขา แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจวินมู่เหนียนจะหันไปถามซูจื่ออวี๋ “เจ้ากินเสร็จหรือยัง? ถ้ากินเสร็จแล้วตามข้ามาที่ห้องหนังสือ”

ใบหน้าของจวินมู่เหนียนดูจริงจังเล็กน้อย อาจเป็นเพราะซูจื่ออวี๋เดาถึงสาเหตุได้ ต้องเป็นเพราะสองพี่น้องจากหนานเจียงที่เข้ามาสร้างปัญหา

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าและวางตะเกียบลง “ข้าอิ่มแล้ว”

ทั้งสองเดินมาจนถึงห้องหนังสือของจวินมู่เหนียน หลังจากที่เข้าไปในห้องแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็พบว่าภายในห้องนั้นยังมีคนอยู่อีกหนึ่งคน อ๋องแปดจวินมู่เยว่

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋ด้วยความรู้สึกผิดก่อนจะกล่าวว่า “พี่สะใภ้ ชู่ซีออกไปแล้ว ข้าหยุดไว้ไม่ทัน ”

“อะไรนะ?” ซูจื่ออวี๋ตกใจออกมา!

ซูจื่ออวี๋ถามอย่างร้อนใจ “เจ้าปล่อยให้เขาไปได้อย่างไร? เสี่ยวอวี๋ล่ะ? เสี่ยวอวี๋จะกระทบกระเทือนไม่ได้”