นางบำเรอก้นครัว ชุด Sweet temptations นิยาย บท 28

นิ้วยาวถูกชักถอนออกมา และแทนที่ด้วยอะไรที่แข็งกว่า ร้อนกว่า และใหญ่กว่าเป็นสิบเท่า เขาพุ่งทะยานท่อนชายเข้าใส่ความคับแน่นอย่างรุนแรง หื่นกระหาย ตะกรุมตะกรามราวกับคนอดอยาก สะโพกเพรียวไร้ไขมันเคลื่อนไหวบ้าคลั่ง สอดใส่ชักถอนด้วยจังหวะที่มีแค่เขากับหล่อนสองคนเท่านั้นที่เข้าใจ

“อ๊า...อา...นาย น้อย...อา...อื้อ...อ๊า...”

“โอ้ว...โอ้ว...ฟิต...อืมมมมม”

ใบหน้าหล่อจัดของเดมอนแดงก่ำ เขาพยายามควบคุมการเคลื่อนไหวของตัวเอง แต่การตอบสนองร้อนแรงกระตือรือร้นของแม่สาวที่ร่อนสะโพกขึ้นหาตลอดเวลา ทำลายล้างทุกสติของเขาจนหมดสิ้น ตอนนี้บั้นท้ายของเขามันมีชีวิตของมันเอง มันเคลื่อนไหวราวกับคนอดอยากมาแสนนาน บทรักร้อนแรงเข้มข้นเร้าใจเดินหน้าต่อไปไร้จุดสิ้นสุด สองขาเรียวตวัดรัดรอบร่างทรงพลัง หยาดเหงื่อไหลซึมออกมา แต่สองร่างก็ยังคงโยกคลึงเข้าใส่กันอย่างดุเดือด สอดแทรกเข้าหากันราวกับมันคือสิ่งเดียวในโลกที่ต้องทำเพื่อเอาชีวิตรอด เสียงครวญครางดังแข่งคลอกับเสียงโยกไหวของโต๊ะไม้ ก่อนที่คนอดอยากทั้งคู่จะจูงมือกันวิ่งเข้าสู่เส้นชัยสวรรค์ไปในที่สุด

มันนานเหลือเกินกับความรู้สึกอย่างนี้ มันนานเหลือเกินที่เขาขาดสิ่งนี้ไป ความเสียวแสนมหัศจรรย์ที่มีแค่พะแพงคนเดียวเท่านั้นที่มอบให้กับเขาได้

เดมอนยังคงอิ่งอ้อยอยู่ในกายแคบเล็กของพะแพง ใบหน้าหล่อเหลาเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจ

เขาไม่มีวันปล่อยหล่อนให้หลุดมือไปอีกแล้ว ต่อให้เป็นนรกก็แยกเขากับหล่อนไม่ได้อีก

เสียงหอบหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อยของผู้ชายที่ยังคงค้างคาบางอย่างที่แข็งชันยิ่งกว่าท่อนเหล็กเอาไว้ในกายสาวช่างไพเราะเหลือเกิน หล่อนไม่ได้ยินเสียงหอบหายใจของเขามานานแค่ไหนแล้วนะ หัวใจสาวเต็มไปด้วยความอิ่มเอม สองมือยังคงกอดรัดเขาเอาไว้ อยากจะหยุดเวลานี้เอาไว้ให้นานที่สุด อยากจะหยุดมันเอาไว้ตลอดกาล เพื่อที่หล่อนจะได้มีเขาอยู่ในอ้อมแขนตลอดไป

แต่มันก็เป็นได้แค่ความฝันเท่านั้น ใช่...เพราะความจริงมันโหดร้ายเหลือเกิน

“ออกไป...เถอะค่ะ”

เมื่อสติหวนกลับคืนมา ความผิดชอบชั่วดีก็ตามติดมาหลอกหลอนด้วยเช่นกัน มือเล็กที่กอดรัดลูบไล้ผิวตึงเรียบสีแทนสวยของเขาเมื่อครู่นี้ เปลี่ยนเป็นผลักไสแรงๆ แทน แต่ร่างใหญ่ไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

“ครั้งเดียว อิ่มแล้วหรือ” เขาถามน้ำเสียงหยอกเย้า ดวงตาสีฟ้าเข้มยังเต็มไปด้วยความหื่นกระหายไม่ต่างไปจากเดิม “ปกติเธออิ่มยากจะตายไป”

หล่อนหน้าร้อนผ่าว แก้มแดงก่ำ ผลักไสเขาแรงขึ้น “ออกไปนะ คนบ้า...”

“เดี๋ยวนี้กล้าด่าฉันแล้วหรือ”

หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง มองเขาผ่านม่านน้ำตา “กรุณาอย่ายัดเยียดตำแหน่งเมียน้อยเมียเก็บให้กับฉันอีก เพราะฉันมีศักดิ์ศรีพอ ออกไปนะ อ๊ะ...อื้อ...อา...อ๊า...”

เขาไม่ยอมออกไป แถมยังเอานิ้วยาวมาขยี้บดคลึงเกสรสวาทอ่อนไหวหนักหน่วง พร้อมๆ กับการเคลื่อนไหวท่อนชายที่ยังคงฝังลึกอยู่ในร่างของหล่อนเป็นจังหวะอีกด้วย

“อื้อ...อย่า...อย่าค่ะ...อย่าทำ...อื้อ...อีกเลย...อ๊า...”

แม้ะจะพยายามต่อต้านแค่ไหน แต่เขาเอาชนะหล่อนได้เสมอ สุดท้ายร่างที่พยายามขัดขืนก็อ่อนไหว และเปลี่ยนเป็นตอบสนองอย่างกระตือรือร้น สองขาเรียวตวัดรวบร่างกำยำและยกร่อนเนินนางขึ้นให้เขาสอดแทรกอย่างเต็มอกเต็มใจ ปากอิ่มบวมเจ่อครวญครางไร้สติ

เดมอนเฝ้ามองแม่สาวคนสวยที่เขาสาบานว่าจะไม่มีวันปล่อยหล่อนให้หลุดมือไปอีกแล้วด้วยความพึงพอใจ เขาสอดใส่เร่งเร้าจังหวะสวาท จนในที่สุดแม่คนสวยก็กรีดร้องด้วยความเสียวกระสันทรมานนับครั้งไม่ถ้วน

“อย่า...หยุด...นายน้อย...อย่าหยุด...ได้โปรด...แพง...แพงยังไม่พอ...อ๊า...อา...”

และแน่นอนว่าเดมอนจัดให้ตามคำร้องขอของพะแพงอย่างเต็มอกเต็มใจ และห้องทำงานในวันนั้นก็ถูกเปลี่ยนเป็นห้องหอที่เขาและหล่อนใช้ปรนเปรอให้แก่กันและกันยาวนานหลายชั่วโมง

“แพง...ทำไมหายเข้าไปในห้องท่านประธานนานจังล่ะ นี่จะเที่ยงอยู่แล้วนะเนี่ย”

กิ่งแก้วเอ่ยถามทันที เมื่อเห็นพะแพงเดินโซซัดโซเซออกมาจากห้องทำงานของเดมอน

“คือแพง...”