ยาจกยอดมารดา นิยาย บท 2

สามีกำลังเปลือยกาย แสดงท่าของคนทำเรื่องอย่างนั้น โดยน้องชายของเธออยู่ในท่าของคนรับ สายตาทั้งคู่มองมาที่เธอ ด้วยความขุ่นเคือง มากกว่าจะตกใจ

“ทำไม...” เป็นเพียงคำเดียว ที่หญิงสาวสามารถจะเอ่ยออกมาได้

“คุณไม่ควรเข้ามา”

น้ำเสียงเย็นชาของสามี ช่างบาดลึกหัวใจของหญิงสาวเหลือเกิน เพราะก่อนหน้านั้นเขาเอาอกเอาใจเธอ จนไม่มีคำว่าหวาดระแวง หึๆ ถึงว่าเขาไม่สนใจผู้หญิงคนไหนเลย เพราะเขาไม่เคยชื่นชอบในผู้หญิงนี่เอง...

“ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปจากที่นี่ซะ! ใบหย่าฉันจะให้เลขาไปส่งให้คุณที่บ้านสกุลโจว”

เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก ภาพมันตำตาเสียขนาดนี้ ก็คงมีเพียงการเลิกราเท่านั้น ที่เธอจะคิดได้ในตอนนี้ เพราะไม่ว่ายังไงเธอกับเขา คงกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้

ถ้าคนที่นอนกับเขาตอนนี้เป็นผู้หญิง มันยังพอตกลงกันได้ แต่นี่คือน้องชาย ชัดเจนว่าใจเขากายเขาไม่ได้ชื่นชอบผู้หญิง รั้งไปจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา

ร่างสูงใหญ่ ขยับถอยออกจากร่างของหยางจิ้ง ก่อนจะคว้ากางเกงมาสวมลวกๆ แล้วรับเสื้อมาจากน้องชายภรรยา ก่อนที่เขาจะหันไปเชยคางของหยางจิ้ง ให้เงยขึ้นรับจูบของเขา

มันคือคำยืนยัน และเย้ยหยันเจ้าของบ้าน ว่าสามีที่เธอรักแท้จริงมีใครอยู่ในใจมาโดยตลอด เพราะเงินหรือต้องการให้เธอเป็นฉากบังหน้ากันแน่ ทำไมพวกเขาจึงใจร้ายกับเธอได้ขนาดนี้

“แต่งตัว”

โจวฮ่าวบอกกับคนรัก ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาต้องจัดการกับภรรยาให้เสร็จสิ้น ก่อนที่ทุกอย่างจะพัง เขาใช้เวลามาหลายปี กว่าจะก้าวมาถึงวันนี้ มันจะมาพัง เพราะคนอย่างหยางอี้หรูไม่ได้เป็นอันขาด

หลังจากสวมเสื้อเรียบร้อย ร่างสูงได้ก้าวเข้าหาภรรยา ก่อนจะกระชากเธอให้เซเข้าปะทะกับแผ่นอกกว้าง ความรู้สึกมันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วจริงๆ เธอเธอขยะแขยงกับเนื้อตัวของเขา จนแทบจะอาเจียนออกมาอยู่รอมร่อ

“คุณคิดว่าผมจะปล่อย ให้มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ หึๆ ในเมื่อคุณรู้ทุกอย่างแล้ว ผมก็ไม่จำเป็นต้องเก็บคุณไว้ทำลายพวกเรา”

น้ำเสียงเย็นเยียบ ทำให้หญิงสาวรู้ตัวในทันที ว่าถ้าเธอยังอยู่ตรงนี้ต่อ สิ่งที่ไม่คาดคิดต้องเกิดขึ้น เธอต้องลงไปในงานเลี้ยง เพื่อเปิดโปงเรื่องนี้ ก่อนที่ตัวเธอจะไม่มีโอกาสนั้น ทว่า...

ปึก! หมัดหนักๆ ชกเข้าที่ท้องของเธออย่างแรง จนหญิงสาวตัวงอทรุดลงนั่งอยู่กับพื้น หญิงสาวรู้แล้วว่าสามีกับน้องชาย คิดที่จะทำอะไร...

“ทำอะไรกันอยู่ พาหล่อนออกไป”

อีกเสียงที่คุ้นเคย ดังขึ้นจากด้านหน้าประตู แม่ของเธอเอง ทำไม...เธอผิดอะไร!

“แม่...”

หญิงสาวหันกลับไปหาคนเป็นแม่ ที่ยืนมองเธอด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เธอทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว จากฐานะที่ธรรมดา กลายมาเป็นมหาเศรษฐีในเวลาไม่กี่ปี โดยเป็นเธอที่ทุ่มเททุกช่วงเวลา เพื่อสร้างมันให้สำเร็จ แล้วทำไม...แม่แท้ๆของเธอ ถึงได้ไม่คิดปกป้องเธอเลยล่ะ

“ใครใช้ให้หล่อนเก่งเกินไปอี้หรู และที่สำคัญ หล่อนไม่เคยคิดที่จะหยิบยื่นอะไรให้น้องชายเลย เขาอาจไม่ได้ฉลาดเท่าหล่อน แต่เขาก็คือทายาท ที่จะสืบทอดสกุลหยาง ทุกอย่างมันควรเป็นเขาที่อยู่เบื้องหน้า หล่อนเป็นผู้หญิง ไม่ควรอวดตัวให้ใครรู้เห็น หล่อนควรผลักดันหยางจิ้งอยู่ข้างหลัง มันจะดูดีกว่านี้รู้ไหม”

หญิงสาวไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แม่ของเธอคิดแบบนี้จริงๆ เหรอ อี้หรูมองเลยไปด้านหลังของแม่ ก็สบเข้ากับดวงตาเย็นชาของคนเป็นพ่อ หญิงสาวหัวเราะทั้งน้ำตา เธอเป็นแค่มดงานตัวหนึ่งเท่านั้น

ถ้าวันนี้เธอไม่มาเห็นความลับ ของสามีและน้องชาย เธอคงยังมีโอกาสหายใจต่ออีกหน่อยสินะ! หึๆ ช่างน่าสมเพชต่อความรักที่เธอมีให้คนในบ้านหลังนี้

“พี่ไม่ควรทำอะไรให้ยุ่งยาก”

ความสงสัยของหญิงสาวได้สิ้นสุดลง เมื่อน้องชายเดินเข้ามา พร้อมสาดแสงไฟฉายกระทบใบหน้าของเธอ หญิงสาวยกมือขึ้นบังแสงจ้า ที่แยงตาเธอจนมันพร่ามัว

“นายต้องการเขา ฉันก็ยกให้แล้วไง นายจะเอาอะไรกับฉันอีกหยางจิ้ง”

“ทุกอย่าง”

เป็นคำตอบที่ห้วนสั้น ทว่าชัดเจนเหลือเกิน คนไม่สร้างทำเพียงนั่งรอรับ ส่วนเธอคนที่สร้างจนเลือดตาแทบกระเด็น สุดท้ายคือไม่เหลือแม้แต่ชีวิต

อึก! อี้หรูสะดุ้งสุดตัว เมื่อมือของสามีรวบกำลำคอจากด้านหลัง แรงบีบที่เพิ่มมากขึ้น ทำให้เธอรู้ว่าอีกไม่ช้า ความตายก็ต้องมาถึง ฉึก! ฉึก! ฉึก! มีดพกขนาดพอดีมือ แทงย้ำๆ ใต้ราวนมสองข้างสลับไปมา แววตาที่น้องชายมองเธอ มันไม่มีคำว่าเห็นใจ หรือสายสัมพันธ์คำว่าครอบครัวเลยแม้แต่น้อย

เลือดสีแดงไหลออกจากมุมปาก ที่ตอนนี้ได้เหยียดยิ้มออกอย่างเย้ยหยัน คนโง่ไม่ว่าจะเวลาผ่านไปแค่ไหน ก็ยังไม่ฉลาดขึ้นอยู่ดี ธุรกิจที่เธอสร้าง มันไม่ได้นั่งอยู่เฉยๆ แล้วประสบผลสำเร็จได้หรอกนะ ขาดเธอไปไม่ช้ามันก็พังลง

เธอไม่ได้โง่ ขนาดที่จะบอกทุกอย่างกับทุกคน ทุกแผนงานเธอมักจะทำให้มันมีจุดบอด สำหรับป้องกันการลอกเลียนแบบ ส่วนชิ้นงานของจริง มันจะหายไปพร้อมลมหายใจของเธอ เพราะที่...ที่เก็บทุกอย่างได้ดี คือสมองที่เป็นอัจฉริยะของเธอ ที่คนทั้งครอบครัวริษยา…

“น่าเสียดาย ที่ฉันไม่มีโอกาสได้เห็น ความพ่ายแพ้ที่แท้จริงของพวกแก”

ดวงตาที่พร่ามัวค่อยๆ ปิดลงพร้อมลมหายใจที่ปลิดปลิวของหญิงสาว ทว่ามันกลายเป็นความหวาดหวั่นของคนลงมือ พวกเขาลืมไปได้ยังไง ว่าคนฉลาดแบบหยางอี้หรู จะปล่อยให้สิ่งที่เธอสร้าง ตกไปอยู่ในมือคนอื่นได้ง่ายๆ