ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 3

“มันก็แค่เงิน แล้วใครบอกว่าผมหายืมไม่ได้กัน?” ฟิลิปจ้องฆวนอย่างรังเกียจ

ฆวนตกตะลึงจนพูดไม่ออก สีหน้าของเขาแข็งทื่อไป ด้วยเหตุการณ์ที่น่าแปลกใจเกิดขึ้นตรงหน้าเขา ฟิลิปโยนถุงพลาสติกในมือเขาลงตรงหน้าชายหนุ่มและวินน์

ถุงพลาสติกหล่นลงพื้นดังตุ๊ป ก่อนที่เงินเป็นฟ่อน ๆ จะปรากฏให้เห็นตรงหน้าพวกเขา

หางตาของฆวนกระตุกเล็กน้อย ริมฝีปากสั่นเทิม มือของเขากำแน่นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

วินน์รู้สึกประหลาดใจ เธอจ้องไปที่เงินที่ฟิลิปโยนลงตรงหน้าพวกเขา รู้สึกสับสน แต่ไม่นานสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาพร้อมกับความโกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นมาในแววตา

ฟิลิปไปเอาเงินนี่มาจากไหน? ถ้าเขามีเงินทำไมถึงไม่เอาออกมาตั้งแต่แรก? ทำให้ฉันต้องมาคอยนั่งคุยเอาอกเอาใจผู้ชายคนอื่นอยู่ได้! ไม่รู้รึยังไงว่ามันเหนื่อย?

”นี่เป็นเงินหนึ่งแสน ฉันจ่ายในคืนภายในครั้งเดียวรวมกับของเก่าที่เคยยืมไว้ด้วย! แล้วไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก” ฟิลิปพูดขึ้น

ฆวนไม่ได้หยิบเงินขึ้นมา พูดตามจริง เงินจำนวนหนึ่งแสนนี่ไม่ได้มีค่าอะไรกับเขามากนัก เขาแค่คิดเสียว่าเหมือนการบริจาคให้กับผู้คนยากไร้ก็เท่านั้นแหละ

“ทำได้ดีนี่ ฟิลิป นายหาเงินจำนวนมากขนาดนี้มาได้ในเวลาสั้น ๆ ขนาดนี้ แต่ฉันรู้สึกสงสัย ใครกันที่ให้นายยืมเงินจำนวนมากขนาดนี้ในช่วงเวลาสั้น ๆ” ฆวนถามขึ้นอย่างมีเลศนัย รู้สึกราวกับโดนดูถูก อุตส่าห์อยู่รอให้ฟิลิปกลับมาเพื่อที่จะได้เยาะเย้ยเขา อีกอย่างเขาก็อยากจะแสดงให้วินน์เห็นถึงความผิดพลาดของเธอที่ไปเลือกฟิลิป

แต่ในตอนนี้ คำพูดต่าง ๆ ที่ฆวนอยากจะพูดจุกอยู่ที่ลำคอ ความรู้สึกไม่สบายตัวและเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ที่ลำคอทำให้เขารู้สึกประหม่า

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย?” ฟิลิปตอบอย่างเฉยชา

วินน์ทนต่อไปไม่ไหวเธอลุกขึ้นยืนและตะโกนใส่เขา “พอได้แล้วฟิลิป พี่ฆวนช่วยเรามาตั้งหลายครั้งต่อหลายครั้ง คุณพูดกับเขาอย่างนั้นได้ยังไง?”

“ผมขอให้เขาช่วยอย่างนั้นเหรอ? คุณไม่รู้เลยงั้นเหรอว่าเขาทำทุกอย่างนี้ไปเพื่อใคร?” เขายอกย้อน ความโกรธของเขาแทบจะไม่ฉายออกมาทางแววตา

วินน์ตกตะลึงไป แน่นอนสิ เธอรู้ดีว่าทำไมฆวนถึงเป็นห่วงเป็นใยมิล่าขนาดนี้ แต่ถึงกระนั้นการที่ถูกสามีของเธอเปิดเผยความลับออกมาตรง ๆ เช่นนี้ ทำลายความหยิ่งทะนงของเธอ เธอกล่าวหาเขากลับ “คุณพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง?”

ฟิลิปสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อให้ตัวเองใจเย็น เขาทะเลาะกับวินน์มามากพอแล้วช่วงนี้ “นายจะไม่กลับงั้นเหรอ?” เขาหันมาถามฆวน

ฆวนหัวเราะหึ ๆ ออกมา ก่อนจะหยิบเงินและออกไปโดยไม่พูดอะไร

วินน์ส่งสายตาพิฆาตไปทางฟิลิปก่อนที่จะไล่ตามควรไป “พี่ฆวนคะ เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง!”

ในที่สุดความเงียบสงบก็กลับคืนมา

ฟิลิปนั่งลงที่ข้างเตียงของมิล่า จ้องมองลูกสาวของเขาที่นอนหลับปุ๋ย เขารู้สึกละอายใจขึ้นมา

“มิล่า ลูกเหนื่อยไหมที่ต้องอยู่กับป๊า แต่ป๊าจะบอกให้นะ หลังจากวันนี้ลูกจะกลายเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ” ฟิลิปลูบหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรักเต็มเปี่ยมในดวงตา

แล้ววินน์ก็กลับมาที่ห้อง เธอถามขึ้นเสียงเย็น “คุณไปเอาเงินนั่นมาจากไหน?”

ฟิลิป ตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา “ผมยืมมา”

“จากใคร?”

“ฮาววี่”

วินน์ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอคิดว่าเขาไปยืมมาจากพวกเงินรายวันหน้าเลือด “ คุณยืมเค้ามาหลายครั้งแล้วคุณจะไปกวนเค้าไปบ่อยแบบนี้ไม่ได้ รีบรีบคืนเงินให้เขาโดยเร็วด้วยล่ะ ฉันได้ยินมาว่าเค้ากำลังจะแต่งงาน”

“ผมรู้ ผมจะจ่ายคืนให้เขาเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้” ฟิลิปเงยหน้ามองเธอในที่สุด

ผู้หญิงคนนี้เธอช่างสวยจริง ๆ แม้ว่าคิ้วของเธอจะขมวดปมแน่น แต่ก็ยังคงมีเสน่ห์ ช่างน่าเสียดายที่เธอไม่รู้ว่าสามีที่ไม่ได้เรื่องของเธอ ที่ทำธุรกิจล้มตั้งแต่ครั้งแรกที่เริ่มตอนนี้ได้กลายเป็นทายาทของตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในโลกไปแล้ว เพียงแค่พยักหน้าเท่านั้นเขาก็สามารถหามาได้หมดแม้กระทั่งก้อนเมฆหรือหยาดฝน

สายตาของวินน์ค่อย ๆ เปลี่ยนสีเข้มขึ้น เธอจ้องมองไปยังลูกสาวของเธอที่นอนป่วยอยู่บนเตียงก่อนจะพูดขึ้น “ ฟิลิปครั้งนี้คุณสามารถยืมเงินมาได้แต่แล้วคราวหน้าล่ะ คุณจะคอยเที่ยวยืมเงินคนอื่นไปทุกครั้งที่มิล่าต้องเข้าโรงพยาบาลอย่างนี้เหรอ?”

ฟิลิปคนก่อนเคยเป็นคนที่ทะเยอทะยานและมีจิตวิญญาณที่เต็มเปี่ยม นั่นเป็นเหตุผลที่เธอตกหลุมรักเขา แต่หลังจากที่เขาล้มไม่เป็นท่าตอนทำธุรกิจ ฟิลิปก็ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกเขากลายเป็นคนที่น่าเวทนาลงเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ

ฟิลิปรู้สึกรำคาญเล็กน้อย “ผมรู้ว่าต้องทำยังไง”

วินน์เงียบไปสักพักใหญ่ก่อนจะพูดขึ้นมา “ฟิลิป ถึงแม้มันจะไม่ใช่เพื่อตัวคุณเองแต่ก็คิดซะว่าทำเพื่อมิล่า ไปกับฉันที่งานวันเกิดของคุณพ่อวันในหยุดสุดสัปดาห์นี้ และไปขอโทษพ่อแม่ของฉัน”

ฟิลิปนิ่งเงียบไป เขากำมือแน่นเมื่อเห็นว่าเค้าไม่พยายามจะพูดอะไรก็ยิ่งเพิ่มความรำคาญใจให้แก่วินน์มากขึ้น เธอกระทืบเท้าหยิบกระเป๋าและตำหนิเขา “ถ้าอย่างนั้นก็จงเป็นคนที่น่าเวทนาต่อไปอย่างนี้ตลอดชีวิตของคุณเลยก็แล้วกัน”

เมื่อเห็นวินน์เดินออกจากห้องไปด้วยความโกรธ ฟิลิปถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนในที่สุดชีวิตที่ปราศจากเงินและไร้ซึ่งศักดิ์ศรีนี่มันแย่จริง ๆ พ่อตาของเขาจะยอมรับเขาบ้างไหมนะ?

ในช่วงบ่าย ฟิลิปมีงานด่วนที่ต้องทำ เขาจึงให้พยาบาลมาดูแลมิล่า วินน์มีงานยุ่ง เธอจึงกลับไปที่ที่ทำงานแล้ว

ฟิลิปขึ้นสกู๊ตเตอร์ของเค้าไป แล้วเปิดรายการส่งของขึ้นมาใหม่เพื่อเริ่มงานอีกครั้ง เขาได้รับงานส่งของไปที่โรงแรมอินเตอร์คอนติเนนทัล คนที่สามารถพักที่นี่ได้ส่วนมากล้วนแต่เป็นพวกคนรวย

เมื่อมาถึงที่ห้องสูทของโรงแรมหมายเลข 8808 ฟิลิปเคาะประตู “สวัสดีครับของที่คุณสั่งมาถึงแล้วครับ”

หลังจากเสียงกลอนประตูดังคลิก ประตูก็ถูกเปิดออก หญิงสาวรูปร่างดีโผล่ออกมาให้เห็น เธอสวมเสื้อสายเดี่ยวเอวลอยและกางเกงขาสั้นสีดำเผยให้เห็นรอยสักรูปกุหลาบบนต้นขาของเธอ ผมของเธอยุ่งเหยิง ใบหน้าถูกแต่งแต้มอย่างงดงาม

“สวัสดีครับ ของที่คุณ…” ฟิลิปยื่นของให้ด้วยรอยยิ้มสดใสก่อนจะชะงักการอากาศ “รูบี้...รูบี้ ฟอร์ด?”

“ฟิลิป?”

หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือแฟนสาวของโฮเวิร์ด รูบี้ ฟอร์ด เธอจ้องฟิลิปด้วยความประหลาดใจก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นงุนงงและโกรธเคือง

รูบี้จ้องฟิลิป เธอดึงสิ่งของที่สั่งและปิดประตูห้องไป