ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 2

สีหน้าของฟิลิปเปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อเห็นฟิลิปที่อยู่ในชุดพนักงานส่งของ ท่าทางดูมอมแมม ลิลี่ชี้นิ้วไปที่ประตูก่อนจะพูดขึ้น “ออกไปเดี๋ยวนี้! เราไม่อนุญาตให้พนักงานส่งของเข้ามาในนี้”

“ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อส่งของ” ฟิลิปอธิบาย

ลิลี่จัดผมหน้าม้าของเธอก่อนจะกอดอกแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเย็น “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้ยินเรื่องนี้ ทุกคนที่เข้ามาที่นี่ต่างก็บอกว่าพวกเขาไม่ใช่พนักงานส่งของ ขอร้องล่ะ!”

“ผมไม่ใช่ ผมมาที่นี่เพื่อพบกับจอร์จ โธมัส” เมื่อรู้สึกฉุนเฉียวขึ้นมา ฟิลิปเดินตรงจะเข้าไปด้านในหลังพูดจบ

“บ้าเอ๊ย! นี่คุณเสียสติงั้นเหรอ? ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง?” ลิลี่โกรธจัด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นคนส่งของที่หน้าไม่อายขนาดนี้ที่พยายามจะเข้าไปด้านในให้ได้

และตอนนั้นเอง ผู้จัดการแผนกได้ยินเสียงโต้แย้งนี้จึงเดินเข้ามาสอบถามด้วยสีหน้าไม่ยินดี “เกิดอะไรขึ้น?”

“ผู้จัดการสจ๊วต คนส่งของคนนี้พยามที่จะเข้าไปในห้องตึกของพวกเราค่ะ!” ลิลี่ชี้ไปที่ฟิลิป ก่อนจะพูดต่ออย่างเหยียดหยาม “ฉันจะไปเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาพาตัวเขาออกไปเดี๋ยวนี้”

ผู้จัดการขมวดคิ้ว มองฟิลิปตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะพูดขึ้น “บริษัทของเราไม่อนุญาตให้พนักงานส่งของเข้ามาด้านใน กรุณาออกไปเถอะ”

สจ๊วตดูมีมารยาทกว่ามาก แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังคงไม่เป็นมิตรนัก เขาเป็นผู้จัดการแผนกของบริษัทที่มีรายชื่อติดอันดับบริษัทชั้นนำของโลก 500 แห่ง การที่เขาสุภาพกับพนักงานส่งของชั้นต่ำขนาดนี้ก็ดีมากแล้ว

เมื่อเห็นว่าฟิลิปยังคงยืนนิ่งงัน ลิลี่จึงอยากที่จะแสดงให้เห็นว่าเธอทำหน้าที่ของได้มากกว่านี้ ดังนั้นเธอจึงชี้หน้าเขาและส่งเสียงขู่อีกครั้ง “คุณได้ยินหรือเปล่า? ทีนี้ก็ออกไปได้แล้ว!”

ฟิลิ รู้สึกหงุดหงิด นี่เธอกินระเบิดเข้าไปหรืออย่างไร หรือเธอเป็นประจำเดือน? นี่มันบริษัทที่ตระกูลของฉันเป็นเจ้าของ และเธอก็แค่สุนัขรับใช้! กล้าดียังไงถึงมาเห่าใส่เจ้าของ?

“ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อส่งของผมมาพบจอร์จ โธมัส” ฟิลิปตอบด้วยเสียงเย็นชา

จอร์จ โธมัส? ผู้จัดการถึงกับตะลึงไปก่อนจะจ้องฟิลิปด้วยความพิศวง และขำพรืดออกมา “คุณจะมาหาท่านประธานของเรางั้นเหรอ?”

“จอร์จ โธมัส เป็นประธานของพวกคุณงั้นเหรอ?” ฟิลิปงุนงง ชายแก่คนนั้นเป็นแค่เลขาเองไม่ใช่เหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาแอบขึ้นเป็นประธาน? ไม่แปลกใจเลยที่เขากล้าที่ขอพูดคุยถึงเงื่อนไข นี่หมายความว่าฉันจะอ่อนข้อให้กับเขาไม่ได้เมื่อเผชิญหน้ากัน! ฉัน ฟิลิป คลาร์ค จะไม่สืบทอดมรดกของตระกูล! เมื่อได้เงินมาฉันก็จะออกไปทันที!

สจ๊วตส่ายหน้า และขำออกมาอย่างเยาะเย้ย “คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าท่านประธานโททัสมาเป็นผู้บริหารของเรา? และคุณยังบอกว่าคุณจะมาพบเขาอย่างนั้นเหรอ? คุณได้นัดไว้หรือเปล่า?”

“คุณสจ๊วต เลิกล้อเล่นได้แล้ว คนชั้นต่ำอย่างเขาจะมีปัญญาไปนัดกับท่านได้ยังไง?” ลิลี่เย้ยหยัน ริมฝีปากของเธอหยักขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ

“ก็ได้ ก็ได้ ลิลี่ไปตาม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมา” สจ๊วตโบกมืออย่างไร้ความอดทน

“ทราบแล้วค่ะ คุณสจ๊วต” ลิลี่ตอบรับด้วยน้ำเสียงกระชดกระช้อย ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่โต๊ะแผนกต้อนรับเพื่อโทรไปยังแผนกนักงานรักษาความปลอดภัย

ผู้จัดการกำลังจะเดินออกไป จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงเดือดดาลดังขึ้นที่โต๊ะแผนกต้อนรับ

“จอร์จ โธมัส ลงมาที่นี่เดี๋ยวนี้! ผมถูกกักตัวอยู่ที่แผนกต้อนรับของคุณ ถ้าพบไม่เห็นคุณลงมาภายใน 3 นาที ผมจะกลับทันที”

คนทั้งสองมองตามเสียงไปและพบกับฟิลิป ที่เพิ่งกดวางสายไปด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย ก่อนที่เขาจะมองสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง

รอยยิ้มเยาะของลิลี่กว้างขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนที่จะว่าตำหนิเขา “นี่ถึงขั้นต้องแสดงละครเลยงั้นเชียว! สมควรแล้วแหละที่จะเป็นแค่พนักงานส่งของไปตลอดชีวิต!” ก่อนที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปฟิลิปเพื่อโพสลงโซเชียลมีเดียของเธอพร้อมกับแคปชั่น “น่าขยะแขยง! เจอเข้ากับพนักงานส่งของเสียสติ กำลังจะเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยมาโยนเขาออกไป…”

อีกด้านหนึ่ง สจ๊วตขมวดคิ้วและจ้องมาที่เธอ ลิลี่เข้าใจในทันทีก่อนจะส่งสัญญาณ ‘โอเค’ ให้กับเขา เธอยกโทรศัพท์ขึ้นต่อสายไปยังแผนกรักษาความปลอดภัยก่อนจะรายงาน “ฮัลโหล รีบมาที่แผนกต้อนรับแล้วจัดการโยนขยะชั้นต่ำออกไปที” หลังจากวันสายลิลลี่นั่งลง ก่อนจะเริ่มลงมือแต่งหน้า ไม่สนใจฟิลิปอีกต่อไป

ไม่นาน ประธานบริษัท เอเปก กรุ๊ป จอร์จ โธมัส พร้อมด้วยเลขาของเขา กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากลิฟต์ และเห็นจากไกล ๆ ว่านายน้อยของเขากำลังยืนรออยู่ที่ห้องรับรอง!

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้พวกเขาแทบจะตาถลนออกมา ก็เมื่อได้เห็นพนักงานรักษาความปลอดภัยสามคนกำลังจะโยนนายน้อยออกไปด้านนอก!

นั่นมันทายาทคนเดียวของกลุ่มธุรกิจครอบครัวนี้เชียวนะ! จอร์จตะโกนขึ้นมาทันที “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งสามคนเพิ่งจะผลักฟิลิปออกไปเมื่อเขาได้ยินคำสั่งนั้น เขาหันกลับมาเจอประธานบริษัทรีบวิ่งมาทางนี้ด้วยสีหน้าโกรธจัด! ทำไมท่านประธานมาอยู่ที่นี่ได้?

“วันทยาหัตถ์!” ชายทั้งสามยืดตัวตรงพร้อมทำความเคารพ “สวัสดีครับท่านประธาน!” พวกเขากล่าวทักทาย

อย่างไรก็ตาม จอร์จไม่ได้สนใจพวกเขา แต่มุ่งตรงไปที่ฟิลิป ใบหน้าของเขาเบ่งบานราวกับดอกทานตะวัน

“ท่านประธาน!” ลิลี่ทักทายด้วยความเคารพ ก่อนจะหันไปจ้องฟิลิปอย่างดูหมิ่น “ ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่อีก? พวกนายสามคนโยนเข้าออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ! ลิลี่เกรี้ยวกราด นี่ทีมรักษาความปลอดภัยตาบอดหรืออย่างไรกัน? พวกเขาปล่อยให้คนแบบนี้มายืนอยู่ในห้องรับรองเดียวกันกับท่านประธานได้อย่างไร? ถ้าเกิดเจ้าคนเสียสตินี่เกิดทำให้ท่านประธานหงุดหงิดขึ้นมาจะทำอย่างไร?

จอร์จหันไปส่งสายตาเย็นชาให้กับ ลิลี่ ก่อนจะต่อว่าเธอ “เธอทำอะไรของเธอ? เขาคือนายน้อยของบริษัทเรา อนาคตท่านประธานคนต่อไปนะ! ใครอนุญาตให้พวกเธอแสดงท่าทีไม่เคารพเขาแบบนี้กัน!”

นาย...นายน้อย? ผู้ชายคนนี้เนี่ยนะ? จะเป็นไปได้อย่างไรที่พนักงานส่งของอย่างเขาจะกลายเป็นนายน้อยของบริษัท?

ลิลี่ตกตะลึงไป เธอพูดขึ้นอย่างขุ่นเคือง “ ท่านประธานคะท่านจำคนผิดหรือเปล่าคะ? เขาจะเป็นนายน้อยของบริษัทเราได้อย่างไรกัน?”

“ฉันจะจำคนไม่ผิดได้ยังไง” จอร์จ ตอบอย่างเย็นชา เขาสบประมาทเธอในใจ น้ำเสียงและท่าทีแบบนี้มันคืออะไร? นี่เธอพูดแบบนี้กับประธานของเธอแบบนี้น่ะเหรอ?

ลิลี่รู้ได้ถึงความผิดพลาดของเธอในทันที เธอรีบโค้งตัวลงอย่างสำนึกผิด “ท่านประธานคะ ฉันขอโทษ ฉัน…”

ผู้จัดการสจ๊วต ผู้ที่เพิ่งจะเดินกลับเข้ามา เขายิ้มให้อย่างประจบประแจงก่อนจะพูดขึ้น “ท่านประธานครับ ท่านลงมาทำอะไรที่ด้านล่างนี้?” ในขณะที่พูด เขาเหลือบไปเห็นว่าฟิลิปยังคงยืนอยู่ตรงนั้น แต่กลับไม่ได้รับรู้ถึงสภาพบรรยากาศรอบ ๆ เลย สีหน้าเขาโกรธจัดพร้อมกับขมวดคิ้ว “ ทำไมนายยังอยู่ที่นี่อีก? ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าบริษัทของเราไม่นุญาตให้พนักงานส่งของเข้ามาในนี้? ออกไปซะ!”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็รู้สึกถึงสายตาเย็นชาคู่หนึ่งจ้องตรงมาที่เขา

โธ่ ๆ เหล่าคนโง่นี่ช่างมีอยู่ทั่วจริง ๆ แต่ยิ่งมีเยอะเป็นพิเศษในวันนี้