ทายาทอันดับหนึ่ง นิยาย บท 1

ณ โรงพยาบาลรัฐเมืองริเวอร์เดล

“ขอโทษนะครับ ช่วยหลีกทางหน่อย!” ฟิลิป คลาร์ค ที่กำลังอุ้มร่างที่ไม่ได้สติของเด็กหญิงตัวเล็กวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาล ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “คุณหมอ! คุณหมอ! เร็วเข้า! ช่วยลูกสาวของผมด้วย!”

เหล่าพยาบาลและหมอที่รีบวิ่งออกมารับร่างของเด็กสาวจากอ้อมแขนของฟิลิป และนำตัวเด็กเข้าห้องฉุกเฉินไป

“โอ้! คุณเข้าไปไม่ได้นะคะ!” นางพยาบาลในชุดสีฟ้าครามสวมหน้ากากอนามัยห้ามฟิลิปที่กำลังจะเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

ในขณะนั้นเอง เสียงส้นสูงที่กระทบพื้นเซรามิคดังขึ้นมาถี่ ๆ จากทางด้านหลัง บีบเค้นหัวใจของเขาในทุกช่วงจังหวะที่ส้นสูงกระทบกับพื้นนั่น

“ฟิลิป คลาร์ค!” เสียงคำรามของผู้หญิงคนนึงดังขึ้น

‘เพี๊ยะ!’

ฝีมือตบอันหนักหน่วงเฉียบคมกระทบลงบนแก้มของฟิลิป ที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขาคือ วินน์ จอห์นสตัน ผู้มีสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธจัด น้ำตาเอ่อล้นในดวงตาคู่สวย “ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของฉัน ฉันจะไม่มีวันยกโทษให้คุณ!” น้ำเสียงของเธอเย็นชาและแฝงไปด้วยความเดือดดาล

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้คนไข้ที่ผ่านไปผ่านมาสองสามคนและผู้คนในโรงพยาบาลต่างตกใจ

ฟิลิปคอตก เขารู้สึกละอายใจ ไม่อาจที่จะอธิบายอะไรออกไปได้

“ฮึ่ม!” วินน์ พ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา ความไม่พอใจและดูถูกเหยียดหยามฉายออกมาในแววตาของเธอ

ฟิลิปยืนก้มหน้าอยู่ด้านข้างอย่างเงียบ ๆ ราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด เขาแอบเหลือบมองหน้าผู้หญิงที่ยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรจากตัวเขาสองสามครั้ง ผู้หญิงที่เขาเคยเรียกว่าเป็นภรรยาของเขา คนที่เขาเซ็นใบหย่ากับเธอแล้วเรียบร้อยและเธอก็สามารถที่จะหย่าขาดอย่าง เป็นทางการกับเขาได้ทุกเมื่อ

วินน์ จอห์นสตัน หญิงสาวที่สวยสดงดงาม รูปร่างของเธอราวกับถูกปั้นขึ้นมา สูง เพรียว มีกริยามารยาทที่ดีและการศึกษาที่เพียบพร้อม ครั้งหนึ่งเคยได้ชื่อว่าเป็นหญิงสาวที่น่ารักที่สุดในมหาวิทยาลัยของพวกเขา เธอตกหลุมรัก ฟิลิป อย่างไม่ได้คาดคิด ปุบปับก็ตกลงแต่งงานกัน และก็ได้ให้กำเนิดลูกสาวของเขาออกมา นั่นก็คือ มิล่า คลาร์ค

อย่างไรก็ตามชีวิตหลังแต่งงานไม่เป็นไปอย่างที่วาดฝัน หน้าที่การงานของฟิลิป ไม่ดีนัก แล้วธุรกิจของเขาก็ล้มละลายลง ลูกสาวของเขาก็เป็นโรคหัวใจพิการแต่กำเนิด นั่นทำให้เงินเก็บของพวกเขาก็ร่อยหรอลง และในตอนนี้เขาเองก็ต้องหาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นพนักงานส่งอาหาร

ในทางกลับกัน วินน์ เป็นรองผู้จัดการทั่วไปของแผนกการตลาดในบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง พ่อแม่ของเธอคนนึงเคยเป็นหัวหน้าแผนก ส่วนอีกคนเป็นคุณครูที่เกษียณอายุไปแล้ว

เรียกได้ว่าฟิลิปไม่ได้มีบทบาทอะไรเลยในตระกูลจอห์นสตัน และในช่วงสองปีที่ผ่านมาเขาก็แทบจะไม่มีตัวตนเลยด้วยซ้ำ และเพราะฟิลิปทำให้วินน์ต้องถูดตัดออกจากตระกูล พ่อแม่ของเธอไม่ยอมสนับสนุนอะไรพวกเขาเลย

ผู้สูงวัยทั้งคู่บอกพวกเขาอย่างเด็ดขาดว่าพวกเขาจะช่วยดูแลค่ารักษาของหลานสาวของพวกเขาก็ต่อเมื่อ ฟิลิป และ วินน์ อย่าขาดกันเท่านั้น และหลังจากหย่ากันเด็กจะต้องกลายเป็นคนของตระกูลจอห์นสตัน

เรื่องยุ่ง ๆ นี้ดำเนินมาเป็นเวลากว่าหนึ่งปีแล้ว

ประตูของห้องฉุกเฉินถูกผลักออกฟิลิปเห็นลูกสาวของเขาถูกเข็นออกมา เขาอยากจะพุ่งตัวเข้าไปหาเธอแต่วินน์ก็ไปถึงก่อนแล้ว เขาหยุดชะงักและมองลูกสาวตัวน้อยที่น่ารักของเขาจากไกล ๆ

มิล่าตัวน้อยต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ แต่ดวงตาของเธอกลับใสแจ๋วราวกับหินอัคนีสีดำมันวาว มือน้อยที่ขาวซีดยื่นออกมาหา “ปะป๊าคะ…”

ฟิลิปเดินเข้าไปหาและกุมมือเย็นของลูกสาวไว้ ก่อนจะปัดปอยผมบนหน้าผากเธอเบา ๆ ยิ้มก่อนจะพูดว่า “ป๊าอยู่นี่แล้วนะ”

“หม่าม้าคะ อย่าทะเลาะกันกับปะป๊าเลยนะ มันเป็นความผิดของมิล่า หนูอยากให้ปะป๊าพาหนูไปที่สวนสนุกเอง” มิล่าตัวน้อยที่เพิ่งจะสามขวบพูดออกตัวแทนป๊าของเธออย่างอ่อนแรง

วินน์ยิ้มก่อนจะตอบกลับ “ได้จ๊ะ ม้าจะฟังที่หนูบอก จะไม่ทะเลาะกับปะป๊าหรอกนะ”

“ฟิลิป คลาร์ค จ่ายค่ารักษาพยาบาลด้วยล่ะ” เสียงเย็นขัดจังหวะบทสนทนาของฟิลิปและลูกสาว

ฟิลิปหันไปมองหน้าวินน์ แต่เธอเพียงแค่จ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะพาลูกไปที่ห้องผู้ป่วย

เกือบจะไปถึงแผนกจ่ายเงินผู้ป่วยใน ฟิลิปหยิบบัตรเครดิตของเขาออกมา

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่บัตรของคุณรูดไม่ผ่าน” นางพยาบาลพูดขึ้นอย่างเย็นชาในขณะที่เธอปลายตามองเขา

‘โอ้! นี่มันฟิลิป คลาร์ค นี่นา’ เธอคิด ชายที่สิ้นเนื้อประดาตัวที่คอยให้แต่ภรรยาทำหน้าที่จ่ายค่ารักษาแทน เขาจะขอร้องพ่อตาแม่ยายของเขาก็ได้แต่เขาก็ไม่ยอมทำ ช่างเป็นชายที่หยิ่งจองหองเสียจริง ไร้ความสามารถที่สุด!

“ไม่ผ่านงั้นเหรอ?” ฟิลิปฉุนเฉียว เขาทำหน้าบูดบึ้งและแสดงท่าทีอ่อนน้อมด้วยการโค้งหัวให้กับนางพยาบาลผู้นั้นก่อนจะถามขึ้น “คุณพยาบาล คุณให้เวลาผมซักสองสามวันได้ไหม?”

นางพยาบาลจ้องเขากลับอย่างเย็นชาด้วยสายตาเย้ยหยันและตอบกลับว่า “ถ้าคุณไม่มีเงินก็ไปเรียกภรรยาคุณมาสิ เพราะถึงยังไงคุณมันก็แค่แมงดาที่เกาะผู้หญิงกิน!”

“นี่คุณ!” สีหน้าของฟิลิปถมึงทึง

นางพยาบาลคนนั้นเพียงแค่กอดอกและเย้ยหยันเขา “คุณมีเวลาถึงวันพรุ่งนี้ถ้าคุณไม่สามารถจ่ายได้ การรักษาก็ต้องยกเลิกไป” พูดจบเธอก็หันหลังกลับแล้วไม่สนใจเขา หากต้องพูดอะไรกับเขาต่ออีกมันจะยิ่งทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงเปล่า ๆ

เธอข่มเหงคน ๆ หนึ่งเพียงเพราะเขาจนเนี่ยนะ? ฟิลิปกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด เขารู้สึกขมขื่น

ในขณะที่เขาหันหลังกลับ เขาก็เห็นวินน์ยืนอยู่ข้างหลังเขา ออร่าแห่งความเย็นชาแพร่กระจายออกมาจากตัวเธอ ความเกลียดชังแสดงออกมาทางสีหน้าเย็นชาของเธอ

“วินนี่ ไม่ต้องห่วงนะผมจะไปหาเงินมาให้ได้” ฟิลิปฝืนยิ้มออกมา

อย่างไรก็ตามเงินเก็บของพวกเขาก็หมดลงไปแล้ว

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของวินน์ มือของเธอกำเป็นกำปั้น “ฟิลิป คลาร์ค ถ้าคุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่แล้วก็ ไปขอร้องพ่อกับแม่ของฉันซะ!”

“ผม…” ฟิลิปตัวแข็งทื่อ คำพูดของเขาจุกแน่นอยู่ที่คอ

“เฮ้อ!” วินน์ ยิ้มเหยาะก่อนจะปาดน้ำตา “ฉันรู้อยู่แล้ว คุณนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยสินะ ศักดิ์ศรีของคุณมันสำคัญมากกว่ามิล่า อย่างนั้นเหรอ?” เธอรู้ว่าในหัวเขากำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนที่วินน์จะหันหลังให้กับเขา

ฟิลิปถอนหายใจอย่างท้อแท้ ไม่นานเขาก็ได้รับข้อความแจ้งเตือนเรื่องการส่งอาหารบนมือถือของเขา เขารีบวิ่งไปที่ห้องผู้ป่วยเพื่อจะได้พูดคุยกับลูกสาวก่อนจะต้องจากไป

ก่อนที่เขาจะจากไปวินน์เตือนความทรงจำเขา “ฟิลิป คลาร์ค วันหยุดนี้เป็นวันเกิดของพ่อฉัน ถ้าคุณไม่อยากหย่าก็ไปที่งานซะแล้วไปขอร้องพ่อกับแม่ฉัน”

เธอไม่เหลือตัวเลือกอะไรให้เขาเลย ฟิลิปรู้ดีว่านี่เป็นฟางเส้นสุดท้ายที่วินน์มีให้กับเขา