ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 26

26 /122

ตอนที่ 26 น้องสาวที่หอนางโลม

หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงสถานที่ซึ่งผู้คนเรียกว่าพิภพจรดสวรรค์ จางเถี่ยคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ ทันทีที่พวกเขาเข้าไป สตรีผู้มีเรือนร่างเย้ายวนใจในชุดสีน้ำเงินก็เดินนวยนาดมาหา

“พี่จาง ไม่ได้เจอท่านมานานแล้ว คิดว่าท่านลืมข้าไปเสียแล้ว”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เชี่ยนเชี่ยน ช่วงนี้ข้ายุ่งมาก ไม่สิ ข้าจะมาหาเจ้าทั้งที่ข้ายุ่งต่างหาก”

“ฮิ ฮิ พี่จาง เช่นนั้นท่านต้องดูแลทุกคนให้ดีนะเจ้าคะ”

“แน่นอน แน่นอนอยู่แล้ว”

จางเถี่ยตื่นเต้นมาก

เพราะสตรีผู้นี้ไม่เพียงมีรูปโฉมน่ารักสะอาดสะอ้านเท่านั้น แต่นางยังเป็นคนร้อนแรงมาก โดยเฉพาะน้ำเสียงอันเย้ายวนใจของนาง

ดังนั้นการที่คนบอกว่า ผู้หญิงบางคนที่นี่มีทักษะลับที่ทรงพลัง ดูเหมือนว่าพวกนางจะมีความสามารถจริง ๆ

สวี่หยางถอนหายใจและเสียดายไม่น้อย เพราะเขาคือคนจ่ายในครั้งนี้!

ชายหนุ่มมอบหินวิญญาณทั้งหมดสิบก้อนให้อีกฝ่าย

แต่สวี่หยางเชื่อว่าเขาจะต้องได้รับบางสิ่งบางอย่างจากที่นี่แน่นอน

ในห้องส่วนตัว

จางเถี่ยโอบกอดหญิงสาวคนนั้นไว้ในอ้อมแขน หลังจากคุยกันสักพัก เขาก็ตบบั้นท้ายของนาง “เชี่ยนเชี่ยน ไปอยู่กับพี่สวี่เพื่อนข้าสักพัก ครั้งนี้เขาเป็นคนชวนข้ามาที่นี่ ดังนั้นดูแลเขาให้ดี เขาเป็นคนรวย!”

ทุกคนต่างรู้ถึงสถานการณ์ในครอบครัวของสวี่หยางดี ช่วงนี้ทุกคนคุยกันว่า ชายหนุ่มมักไปเก็บสมุนไพรบนภูเขา และได้กลับมาเป็นกอบเป็นกำ

นี่เป็นภาพลวงตาที่เขาจงใจสร้างขึ้นเพื่อตบตาคนอื่น มิฉะนั้น ด้วยสภาพที่คนอื่นเห็น เขาจะไม่สามารถเก็บซ่อนความลับได้

หญิงสาวที่ชื่อเชี่ยนเชี่ยนพลันตาเป็นประกาย นางเห็นความหล่อเหลาของสวี่หยาง และอยากจะกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเขามานานแล้ว ในเมื่อตอนนี้จางเถี่ยเปิดทางให้ นางจึงรีบเดินไปแล้วขยับบั้นท้ายนั่งบนตักของสวี่หยางพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนหัวเราะเบา ๆ “ท่านชื่ออะไรหรือเจ้าคะ?”

“สวี่หยาง”

เมื่อต้นขาสัมผัสกับความอ่อนนุ่ม สวี่หยางก็ไม่ได้ขัดขืน เขาอ้างว่าตัวเองไม่ใช่สุภาพบุรุษ หากมีใครต้องการเอาเปรียบ ก็อย่าให้สูญเปล่า อย่างไรเสียก็จ่ายเงินไปแล้ว!

หินวิญญาณสิบก้อน

บางส่วนของร่างกายสตรีผู้นี้เปรียบดั่งยาเสพติด ใครล่ะจะโง่ถึงขั้นไล่นางออกไป ในเมื่อยอมจ่ายเงินเพื่อสัมผัสด้วยหินวิญญาณสิบก้อน?

ถูกต้อง ได้แค่สัมผัสเท่านั้น

หากต้องการให้มีการสัมผัสลึกซึ้งมากขึ้น ก็ต้องจ่ายเงินเพิ่ม

“เชี่ยนเชี่ยน คราวนี้พี่สวี่ของข้ามาที่นี่ ก็เพราะอยากรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ล่าสุดในเมือง เจ้าช่วยเล่าให้เขาฟังหน่อย” ในที่สุดจางเถี่ยก็เข้าเรื่อง

เชี่ยนเชี่ยนดูใสซื่อ แต่นางเข้าใจวิถีของโลกเป็นอย่างดี

หลังจากได้ยินเช่นนี้ นางก็หยุดล้อเล่น แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “สถานการณ์ปัจจุบันค่อนข้างร้ายแรง ข้าได้ยินว่า ถึงแม้จะได้ทะเลสาบพานหยางมา แต่ก็ยังไม่มั่นคง ไม่ใช่แค่ตระกูลโจวเท่านั้นที่สร้างปัญหา แต่สถานการณ์ตรงนั้นยังมีแมลงและสัตว์ประหลาดมีพิษมากมาย ข้าได้ยินมาว่า มีผู้บำเพ็ญมากกว่าครึ่งหนึ่งถูกฆ่าและได้รับบาดเจ็บ”

สวี่หยางเลิกคิ้วขึ้น ครั้งสุดท้ายที่เขาอ่านจดหมายที่หลี่ต้าต่งส่งมา ระบุว่าที่นั่นมีผู้เสียชีวิตแค่หนึ่งส่วนเท่านั้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าตระกูลสวีจะปกปิดข่าวนี้ไว้สินะ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หากข่าวการเสียชีวิตมากกว่าครึ่งหนึ่งแพร่กระจายไป ก็เกรงว่าผู้บำเพ็ญบางคนคงจะหนีออกจากเมือง และเสี่ยงชีวิตเพื่อหาเลี้ยงชีพในเมืองอื่น

แม้การเดินทางไปหาเลี้ยงชีพที่เมืองอื่นจะยังเป็นเรื่องยาก แต่คนส่วนใหญ่ก็ออกไปเป็นกลุ่ม เพื่อคอยเฝ้าระวังกันและกัน ทว่าหลายครั้งที่ไปถึงจุดหมาย ผู้คนมักจะได้รับอันตรายและเสียชีวิตมากกว่าครึ่ง

“ตระกูลสวีในตอนนี้อยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พวกเขาต้องการถอนกำลังออกจากทะเลสาบพานหยาง ยิ่งอยู่มีแต่จะประสบกับความสูญเสีย เมื่อผู้บำเพ็ญไม่เต็มใจจากไป ตระกูลสวีคงทนไม่ไหวเช่นกัน นอกจากนี้ เมืองเราก็กำลังลำบากเหมือนกัน เฮ้อ… พูดตามตรง ช่วงนี้ลูกค้าของพวกข้าลดลงถึงสี่ส่วน พวกพี่สาวน้องสาวทั้งหลาย ต่างบอกว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปก็คงต้องอดตาย จึงต้องรีบจากไป”

เชี่ยนเชี่ยนกล่าวอย่างน่าสงสาร แต่ไม่รู้ว่าความสงสารของนางนั้นเสแสร้งหรือจริงใจกันแน่

“ตระกูลสวีไม่มีทางเลือกอื่นแล้วหรือ?” สวี่หยางถาม

“พี่สวี่ ดื่มก่อนเถอะเจ้าค่ะ แล้วข้าจะเล่าต่อ” เชี่ยนเชี่ยนพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วยื่นจอกสุราให้เขา

“ได้!” สวี่หยางดื่มหมดในอึกเดียว

เชี่ยนเชี่ยนกล่าวต่อ “ตระกูลสวีย่อมมีวิธีอยู่ ข้าได้ยินมาว่าตระกูลสวีได้ไปหาตระกูลผู้บำเพ็ญเซียนอื่น ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ มีตระกูลผู้บำเพ็ญเซียนที่สำคัญห้าตระกูลในพื้นที่ของเรา ตระกูลสวีเป็นศัตรูตัวฉกาจของจักรพรรดิสัตว์ร้ายตระกูลโจว ส่วนตระกูลอื่น ๆ นั้นยังมีความสัมพันธ์ที่ดีอยู่ หากช่วยเหลือกันได้ ย่อมสามารถแก้ปัญหาความต้องการเร่งด่วนของเราได้! แต่แน่นอนว่าตระกูลสวีจะต้องแบ่งผลประโยชน์บางส่วนของทะเลสาบพานหยางด้วย”

บริเวณนี้มีห้าตระกูลผู้บำเพ็ญเซียนสำคัญ ได้แก่ ตระกูลโจว ตระกูลสวี ตระกูลหวง และตระกูลหลี่ ส่วนอีกตระกูลหนึ่งมีอำนาจมากที่สุด ทว่าอยู่ไกลออกไปเล็กน้อย มีปรมาจารย์ขอบเขตจินตานสี่คนในตระกูล

ขณะที่ตระกูลอื่นมีเพียงสองหรือสามคนเท่านั้น

ตัวอย่างเช่น ตระกูลสวีมีปรมาจารย์ขอบเขตจินตานสองคน

จักรพรรดิสัตว์ร้ายตระกูลโจวก็มีปรมาจารย์ขอบเขตจินตานสองคน แต่หนึ่งในปรมาจารย์ขอบเขตจินตานของตระกูลโจวนั้น ทั้งแก่ชราและใกล้ตาย ส่วนอีกคนหนึ่งเพิ่งถึงขอบเขตจินตานเมื่อปีที่แล้ว รากฐานพลังจึงยังไม่เสถียร

แต่ชนชั้นล่างและชนชั้นกลางของจักรพรรดิสัตว์ร้ายตระกูลโจวกลับได้ประโยชน์ เพราะสองชนชั้นนี้มีความสามารถในการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง ดังนั้นตระกูลสวีจึงต้องต่อสู้อย่างหนัก แต่ก็ยังไม่ได้เปรียบมากนัก

“ปรมาจารย์ขอบเขตจินตานในยามนี้จะไม่ลงมือกันง่าย ๆ เนื่องจากพวกเขาล้วนแต่เป็นผู้เชี่ยวชาญในการสร้างรากฐานของกองกำลังและกำหนดแนวทางปฏิบัติ”

“ทั้งสองตระกูลต่างก็มีปรมาจารย์ขอบเขตสร้างรากฐาน ประมาณสี่สิบคนเท่ากัน แต่มีสัตว์ร้ายอยู่ในตระกูลโจวเนี่ยสิ เฮ้อ… เราหวังว่าตระกูลสวีจะชนะ แต่ตอนนี้กลุ่มเจ็ดคาบสมุทรกำลังช่วยเหลือตระกูลโจวอยู่”

ในกลุ่มเจ็ดคาบสมุทร มีปรมาจารย์ขอบเขตจินตานเพียงคนเดียว และมีปรมาจารย์ขอบเขตสร้างรากฐานประมาณสิบคนเท่านั้น!

แต่พวกเขาเข้าใจยากยิ่งและเชี่ยวชาญการลอบโจมตี จึงยากที่จะป้องกัน

“แต่พี่จาง” เชี่ยนเชี่ยนมองจางเถี่ย “ช่วงนี้ระวังตัวหน่อยนะเจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่ากลุ่มเจ็ดคาบสมุทรกำลังฆ่าคน และจุดไฟเผาที่อื่น โดยเฉพาะคนที่เพิ่งเข้าร่วมกับตระกูลสวี แต่ยังไม่ได้ย้ายไปอยู่ในตระกูลสวีน่ะ”

ใบหน้าของจางเถี่ยพลันเคร่งขรึมขึ้น ก่อนพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว”

“พี่จาง ท่านรู้จักข้า ข้าขอให้ท่านโชคดี เมื่อถึงเวลานั้น ท่านบอกแล้วว่าจะพาข้าไปด้วย!” แม้ว่าเชี่ยนเชี่ยนจะนั่งอยู่บนตักของสวี่หยาง แต่นางก็มองจางเถี่ยอย่างกระตือรือร้น

เรื่องนี้ทำให้มือของสวี่หยางแข็งค้าง เมื่อเขาแตะต้องต้นขาของนาง

ไม่สิ เอาจริงหรือ?

“พี่จาง รู้หรือไม่ว่ามีบ้านว่างในเมืองฟางหรือเปล่า? บ้านราคาถูกที่สุดเท่ากับกี่หินวิญญาณ?”

สวี่หยางถาม

“ฮ่า ๆ!” เชี่ยนเชี่ยนหัวเราะอีกครั้ง “พี่สวี่ แม้ว่าท่านจะมีหินวิญญาณ แต่ก็ยากจะซื้อได้ เพราะท่านต้องมีความสัมพันธ์อุปถัมภ์ เช่นเข้าร่วมตระกูลสวี และกลายเป็นสมุนของตระกูลสวี หรือบริจาคให้กับตระกูลสวีก็ได้ ท่านสามารถบริจาคอะไรได้บ้างเจ้าคะ?”