ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 67

บทที่ 67 ข้าคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันได้

“เชี่ยนเชี่ยน ฟังข้านะ ไปพบสวี่หยางก่อน หากเจ้าไม่พอใจจริง ข้าจะช่วยปฏิเสธให้อีกแรง ดีหรือไม่”

สวีจื่อรั่วกระซิบ

“งั้นก็ได้”

“นั่นอย่างไร สหายเต๋าสวี่อยู่ทางนั้น ดูสิ”

สวีจื่อรั่วดึงแขนเสื้อของสวีเชี่ยนเชี่ยน ทำให้อีกฝ่ายหันไปมองตาม

“เป็นอย่างไร สหายเต๋าสวี่ดูดีใช่หรือไม่”

สวีเชี่ยนเชี่ยนเอ่ยคำ “เขาดูดีไม่เบา แต่น่าเสียดายที่เขามีภรรยาสองคนทั้งที่ยังหนุ่มยังแน่น หากข้าไปแต่งงานด้วย ต่อให้กลายเป็นคนใหญ่โต แต่การมีสมาชิกครอบครัวมากมายมันก็เป็นปัญหาไม่น้อย”

“เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว ข้าเคยเห็นภรรยาทั้งสองของสหายเต๋าสวี่มาก่อน พวกเขาเป็นสามีภรรยาที่กลมเกลียวกันมาก โดยเฉพาะสหายเต๋าสวี่ เขาปฏิบัติต่อภรรยาดีมาก ต่อให้เป็นภรรยามนุษย์ก็ยังได้รับการปฏิบัติอย่างสุภาพ! ไม่เคยแยกจากกันแต่อย่างใด”

“ไม่เคยแยกจากกันหรือ? แบบนั้นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ไม่ต่างจากบังคับภรรยา ในฐานะผู้บำเพ็ญก็ต้องจดจ่อกับการแสวงหาความจริง จะให้มาเกาะติดภรรยาได้อย่างไร?” สวีเชี่ยนเชี่ยนพลันครุ่นคิดสักพักก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ถ้าเขาเกาะติดภรรยา แสดงว่ามีความต้องการเรื่องอย่างว่าค่อนข้างเยอะใช่หรือไม่?”

สวีจื่อรั่วหน้าแดงก่ำ “เจ้าคิดไปไกลถึงไหนเนี่ย ให้ตายเถอะ…”

“คุณหนูใหญ่!”

สวี่หยางเดินเข้ามาขณะมองสวีเชี่ยนเชี่ยน เนื่องจากสองสาวสื่อสารผ่านการส่งกระแสจิต เขาจึงไม่ทราบว่าทั้งสองกำลังสนทนาอะไร

เมื่อมองใบหน้าท่าทางพวกนางอย่างละเอียด สวีจื่อรั่วผู้เป็นคุณหนูใหญ่ย่อมดูดีกว่า

แม้สวีเชี่ยนเชี่ยนจะมีอายุมากกว่า แต่นางยังคงรักษารูปลักษณ์ของหญิงสาวเอาไว้ได้ ยามที่นางมองสวี่หยางก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการใคร่ครวญ

“ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับหก…”

สวีเชี่ยนเชี่ยนสังเกตเห็นขอบเขตของสวี่หยางก่อนจะลอบครุ่นคิดว่าไม่ผิดจากที่คาดไว้ นางไม่ทราบเลยว่าผู้บำเพ็ญขอบเขตกลั่นลมปราณระดับหกจะสามารถดึงดูดความสนใจของสวีฉางหลงได้อย่างไร

“สหายเต๋าสวี่ นี่คือเชี่ยนเชี่ยน สตรีที่น่าภาคภูมิของตระกูลสวี”

สวีจื่อรั่วแนะนำพลางแย้มยิ้ม

สวีเชี่ยนเชี่ยนโค้งคำนับ “คุณชายสวี่”

“คุณหนูเชี่ยนเชี่ยน!” สวี่หยางทักทายกลับ

น้ำเสียงของนางไพเราะเสนาะหู

ตอนพบกันครั้งแรก สวี่หยางค่อนข้างประทับใจในตัวสวีเชี่ยนเชี่ยน หากผู้หญิงคนนี้เต็มใจอยู่กินด้วยกัน เขาก็ไม่คิดมากแต่อย่างใด

แต่ในใจของสวีเชี่ยนเชี่ยน นางไม่ได้มีความประทับใจต่อสวี่หยางเนื่องจากไม่ตรงตามที่หวังเอาไว้ ดังนั้นนางจึงมาดูตัวด้วยความไม่เต็มใจเพียงเพื่อไว้หน้าหัวหน้าตระกูลก็เท่านั้น

“สหายเต๋าสวี่ เชิญนั่งลงก่อน ข้าเตรียมชาหอมไว้ให้แล้ว”

สวีจื่อรั่วเอ่ยคำ

สวี่หยางพยักหน้า จากนั้นพวกเขาทั้งสามก็นั่งรอบโต๊ะหิน

ชาบนโต๊ะส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว

สวีจื่อรั่วสนทนาเกี่ยวกับเรื่องการฝึกตน หลังจากให้คำแนะนำเล็กน้อย สวี่หยางก็ได้ประโยชน์เป็นอย่างมาก จากนั้นจึงคุยกันเรื่องการต่อสู้เมื่อไม่นานมานี้

นางบอกว่าหลังจากจักรพรรดิสัตว์ร้ายตระกูลโจวแพ้พ่าย พวกมันก็หยุดการเคลื่อนไหวไปสักพัก แต่เมื่อสามวันก่อนก็มีการส่งจดหมายสงบศึก

“ตระกูลโจวอยากสงบศึกหรือ?” สวี่หยางประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดว่าเรื่องดังกล่าวจะเกิดขึ้นไวขนาดนี้

“ถูกต้อง ตอนนี้หัวหน้าตระกูลโจวได้รับบาดเจ็บสาหัส ความแข็งแกร่งของเขาอย่างมากก็อยู่ที่ขอบเขตเจี่ยตาน ส่วนอีกคนอยู่ขอบเขตจินตาน แม้เขาจะเป็นผู้บำเพ็ญขอบเขตจินตานมากประสบการณ์ แต่ก็อายุมากจนอายุขัยเหลือไม่ถึงสิบปีแล้ว หากยังฝืนทนต่อไป ตระกูลโจวจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน ดังนั้นการทำสัญญาสงบศึกแล้วจ่ายบางส่วนจึงเป็นทางเลือกเหมาะสมที่สุด”

สวีจื่อรั่วยิ้ม

สวี่หยางได้แต่ครุ่นคิดว่าการประนีประนอมของตระกูลโจวครั้งนี้อาจจะต้องจ่ายในราคามหาศาล ในฐานะที่ตระกูลสวีได้รับผลประโยชน์สูงสุด พวกเขาย่อมได้เงินเป็นกอบเป็นกำจนอาจทำให้ความแข็งแกร่งในอนาคตเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน

“สหายเต๋าสวี่ ข้าจะไปซื้อขนมสักหน่อย พวกเจ้าสองคนเชิญคุยกันต่อได้เลย”

สวีจื่อรั่วยิ้มหวานขณะส่งสีหน้าให้กำลังใจสวี่หยาง

“จะไปแล้วหรือ?” สวีเชี่ยนเชี่ยนตกตะลึงชั่วขณะ ใบหน้างดงามของนางพลันแดงก่ำ

นางพอจะคาดเดาได้ว่าการเคลื่อนไหวของสวีจื่อรั่วเป็นเพียงข้ออ้างเพื่อสร้างสถานการณ์ให้ตนเองกับสวี่หยางได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

หลังจากสวีจื่อรั่วจากไปแล้ว สวีเชี่ยนเชี่ยนก็หยิบชาขึ้นมาเป่าอย่างเก้กัง จากนั้นจึงเอ่ยคำ “ปกติแล้วคุณชายสวี่ทำอะไรที่บ้านหรือ?”

“ทำนา เปิดร้านและค้าขายเล็กน้อย”

สวี่หยางจิบชา “แล้วเจ้าล่ะ?”

“ฝึกตนน่ะ คุณชายสวี่ไม่ฝึกตนบ้างหรือ? พูดตามตรง ท่านเสียเวลากับการทำนามากเกินไปก็เลยทำให้ความก้าวหน้าในการฝึกตนช้าใช่หรือไม่?”

“ไม่ไหวหรอก ครอบครัวข้าไม่มีเหมืองน่ะ” สวี่หยางเอ่ยคำ

สวีเชี่ยนเชี่ยนกะพริบตาปริบ “ไม่มีเหมืองหรือ?”

หลังจากพูดคุยกันสักพัก นางก็ลอบยิ้มอยู่ในใจ ชายผู้นี้ช่างมีอารมณ์ขันเสียจริง

น่าเสียดายที่อารมณ์ขันนั้นไม่ดีพอที่จะรับประทานได้

เมื่อคิดว่าต้องมาแต่งงานกับสวี่หยาง นางก็อาจจะต้องไปทำนาจนทำให้เวลาการฝึกน้อยลง ความปรารถนาดีที่เพิ่งได้รับก็จะหายไป

จากนั้นทั้งสองก็สนทนากันเรื่อยเปื่อย

ผ่านไปพักใหญ่ สวีจื่อรั่วก็ยังไม่กลับมา

สวีเชี่ยนเชี่ยนหมดความอดทนก่อนจะเอ่ยคำ “คุณชายสวี่ ข้ามีอย่างอื่นต้องไปทำ ดังนั้นคงต้องขอตัวก่อน ส่วนพวกเรา… ข้าคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันได้”

สวีเชี่ยนเชี่ยนรู้สึกว่าคงดีกว่าที่จะอธิบายให้ชัดเจนล่วงหน้าเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายคิดเกินเลยไปกว่านี้

นี่เป็นการปฏิเสธโดยตรงไม่ใช่หรือ?

สวี่หยางเปิดปากพร้อมเผยรอยยิ้มจืดเจื่อน จากนั้นพยักหน้า “ข้าเข้าใจ”

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจเขาก็ไม่มีความจำเป็นต้องคุยอะไรกันอีก

เมื่อเห็นว่าสวี่หยางไม่ตื๊อต่อ สวีเชี่ยนเชี่ยนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก สวี่หยางไม่ใช่คนน่ารำคาญ คงไม่มีการสะกดรอยตามใช่หรือไม่

หากมองในมุมนี้ การเป็นสหายก็นับเป็นความคิดที่ไม่เลว อีกทั้งนางชอบนิสัยอ่อนโยนและมีความเป็นสุภาพบุรุษของสวี่หยางด้วย

“เอาละ ข้ามีอย่างอื่นต้องไปทำ ดังนั้นคงต้องขอตัวก่อน”

สวีเชี่ยนเชี่ยนพยักหน้าแล้วจากไป

ทันทีที่นางจากไป สวี่หยางก็ส่งข้อความหาสวีจื่อรั่วว่าอีกฝ่ายไปแล้ว จากนั้นตนเองก็จากไปเช่นกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน