ยั่วให้รัก นิยาย บท 12

“เดช...”

“หือ... ว่าไง” เขาครางรับเสียงแหบพร่า

“ถ้าวันนึงไม่มีแพร เดชอยู่ได้ใช่ไหม”

“ทำไมถามแบบนั้นล่ะ”

เขายึดสะโพกของเธอให้หยุดนิ่งก่อนจะจ้องตาเธอ แล้วพลิกร่างสาวลงด้านล่าง

ณเดชมองหน้าหญิงสาวใต้ร่างนิ่ง เขาขยับเป็นจังหวะจะโคนแต่ล้ำลึก

“แค่ถามดู”

“ขอแต่งงานแล้ว ตกลงตอบรับหรือเปล่า”

เขายังไม่ลืมเรื่องนี้

“ขอคิดดูก่อนนะ”

“เล่นตัวชะมัด”

เขาก้มลงไปหา บดจูบลงโทษคนเล่นตัว บทรักดำเนินไปอย่างเสียวซ่าน ก่อนที่เขาจะพลิกกายลงด้านล่าง นอนคว่ำหน้าอยู่ใกล้ๆ อย่างอิ่มสุข

เธอลูบใบหน้าของเขาก่อนจะตัดสินใจ ไม่วันนี้ก็วันหน้าต้องจากลา เขาแค่ต้องการให้เธอแต่งงานเพื่อแก้ปัญหาที่โดนมารดาบังคับให้แต่งงาน

เธอควรให้เขาเผชิญกับปัญหาด้วยตนเอง ไม่ใช่เอาเธอไปเป็นตัวแก้ขัด แล้วถ้าวันหนึ่งเขาเจอคนที่ใช่ล่ะ เธอจะไปอยู่ส่วนไหนในชีวิตของเขานอกจากต้องเดินจากมา

สู้เดินจากมาตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า...

ณเดชตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกง่วงงุน เขาควานมือหาคนข้างกายแต่กลับว่างเปล่า หลังจากเดินหาจนทั่วก็ไม่เจอ แต่เหลือบไปเห็นจดหมายบนหัวโต๊ะ เขาคลี่มันออกอ่านด้วยจิตใจที่สั่นไหว

ถึงเดชที่รัก…

เดชได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แพรคงไม่อยู่แล้ว คิดว่าจะกลับบ้านไปพักผ่อนเสียหน่อย เรื่องแต่งงานแพรคิดว่าเดชคิดให้ดีก่อนดีกว่า อย่าแต่งงานกับแพรเพียงเพราะต้องการให้แพรเป็นตัวแก้ปัญหาเรื่องที่คุณป้าอยากให้เดชแต่งงานเลย

สุดท้ายมันก็ยิ่งทำให้เราทั้งสองห่างกันออกไป นอกจากความเป็นเพื่อนที่ตอนนี้เลยเถิดมามากแล้ว ไม่ต้องมาตามแพรกลับไปทำงานหรอกนะ แพรยื่นใบลาออกเอาไว้แล้วอยู่บนโต๊ะที่ทำงาน เดชอาจจะไม่ได้สังเกต ขอให้เดชโชคดีนะ แพรไม่อยากให้เดชมีปัญหาทะเลาะกับคุณป้า หวังว่าเดชจะเข้าใจแพรนะ ยังไงก็รักเดชเสมอนะ

...แพรวา

ณเดชอ่านจดหมายแล้วรู้สึกใจหายวาบ แต่เขาไม่ยอมเสียเธอไปหรอก ที่เขาขอเธอแต่งงานเพราะอยากแต่ง คนแบบเขาใครบังคับไม่ได้ แม้แต่มารดาบังเกิดเกล้า ไม่งั้นเขาก็แต่งงานไปตั้งนานแล้ว

เมื่อค้นพบหัวใจตัวเองว่าความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่เป็นเพียงแค่เพื่อนอีกต่อไป และมันคงเป็นความรู้สึกเช่นนี้นานมาแล้ว เขาจึงไปพูดกับมารดาตรงๆ ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร หากเขาจะทำให้ถูกต้อง ไม่ใช่ทำตัวให้คนอื่นในบริษัทนินทาว่าร้ายเสียๆ หายๆ ลับหลัง

เมื่อคุยกับมารดาเรียบร้อยแล้ว เขาก็โล่งใจ คนที่เขาต้องไปคุยด้วยให้รู้เรื่องคือแพรวา

แพรวาแปลกใจที่เห็นเพื่อนชายคนสนิทที่บ้านของตัวเอง เขาขับรถมาจอดหน้าบ้าน หอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าลงมาด้วย

“เดช แพรบอกแล้วไงว่าไม่จะกลับไปทำงานอีก”