ยั่วรักประธานเย็นชา(NC+) นิยาย บท 46

ตอนที่ 46 ตัดสินใจวางแผน

“พูดจริงเหรอ?”

ปาลีเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เธอจำได้ว่าวันนั้นในห้องทำงานของประธาน นิทัศน์เองก็พูดอะไรแบบนี้ แต่เพิ่งผ่านวันที่เกิดเรื่องไปไม่นาน เขาก็ลืมคำสัญญาของตนเองไปแล้ว หลายต่อหลายครั้งเขาได้รังแกและล่วงละเมิดเธอ

“แน่นอนว่าพูดจริง เธอคิดว่านิทัศน์คนนี้เป็นใครกัน คิดว่ายังไงฉันก็ต้องได้เธอมาหรือไง?”

นิทัศน์เหลือบมองปาลีด้วยหางตา แววตาเฉยชาเย่อหยิ่ง กลับมาเป็นประธานผู้เย่อหยิ่งเป็นที่สุดเหมือนกับปกติทุกวัน

“งั้นก็ดีแล้ว ถือว่าพี่คนขับรถเป็นพยานให้ฉันนะ”

ปาลีค่อยๆ นั่งลงบนเบาะที่นั่งอย่างระมัดระวัง ดวงตาจับจ้องไปที่กระจกมองหลังอย่างตาไม่กระพริบ เพียงแค่นิทัศน์ขยับเล็กน้อยอย฿ข้างหลังเธอก็จะมองเห็นได้ในทันที ถ้านิทัศน์กลืนคำพูดตนเองอีกล่ะก็ เธอก็คงทำได้เพียงกระโดดออกจากรถเพื่อปกป้องความบริสุทธิ์ของตนเองแล้ว

นิทัศน์เอนตัวไปข้างหลัง หลับตาลง ไม่ได้ทำอะไรปาลีอีก

จิตใจของปาลีที่คอยกังวล ตอนนี้ก็ค่อยๆ สบายใจขึ้นมา

แต่ไม่ทันมองว่า ถึงนิทัศน์จะหลับตาสนิท แต่มุมปากก็ยังยกยิ้มร้ายขึ้นมา

เขาเพิ่งจะพูดไป เขาจะไม่แตะต้องปาลีอีก เว้นแต่ว่าเธอจะยินยอม

คำพูดนี้ดูเหมือนคำสัญญา แต่จริงๆ แล้วมีความหมายแฝงอยู่อีกชั้นหนึ่ง นั่นก็คือ ถ้าปาลียินยอมเอง นั่นก็ถือว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

แน่นอนว่าสำหรับปาลีในตอนนี้ ต่อให้ตีจนตายเธอก็ไม่ยินยอม แต่หลังจากนี้เขามีวิธีที่จะทำให้เธอยอมศิโรราบให้เขาแต่โดยดีต่อหน้าเขา

“คอยดูเถอะ ปาลี สักวันหนึ่ง นิทัศน์คนนี้จะเอาเธอมาไว้ในกำมือเอง!”

นิทัศน์สาบานหนักแน่นในใจ.......

เพราะว่ารถแล่นไปตามทางด้วยความเร็วสูง ความเร็วสม่ำเสมอ เพียงหนึ่งชั่วโมงก็ไปถึงเมืองข้างๆ แต่หมู่บ้านซาลานั้นอยู่ในป่าลึกกลางหุบเขา รถยนต์วิ่งขึ้นภูเขาผ่านแอ่งโคลน พยายามไปต่ออยู่ห้าชั่วโมงถึงจะเห็นควันลอยจากหมู่บ้านซาลารางๆ

แต่ว่าถนนข้างในนั้นแคบเกินไป รถยนต์ไม่สามารถเข้าไปได้ คณะเดินทางจึงทำได้เพียงลงรถแล้วเดินเอา

บอกให้เธอขอร้องเขา ไว้ชาติหน้าเถอะ!

ปิยะมองอยู่ข้างๆ แค่คิดว่าบรรยากาศระหว่างสองคนนี้ค่อนข้างแปลก แต่แปลกตรงไหน เธอในตอนนี้ก็บอกไม่ได้

เธอจะไปรู้ได้อย่างไร ก็ตอนที่เธอผล็อยหลับอยู่ในรถ ปาลีก็เพิ่งจะกลับมาจากประตูนรกหลังถูกนิทัศน์ใช้กำลัง

ปาลีกัดฟันกรอด เดินไปข้างหน้าทีละก้าว แววตามุ่งมั่น เย็นยะเยือกเสียจนคนกลัว

ในใจของเธอได้ตัดสินใจไว้แน่วแน่แล้ว ได้กลับไปเมื่อไหร่ จะลาออกทันที!

แน่นอนตอนนี้เธอยังพูดเรื่องความคิดออกมาแบบนี้ไม่ได้ เพราะว่า เธอกลัวว่านิทัศน์จะโกรธขึ้นมาแล้วทิ้งเธอไว้ในเขตกันดารในหุบลึกเขาลึกนี้ ถึงตอนนั้น เธอคงได้ร้องทั้งวันก็ไม่มีใครตอบรับเป็นแน่

ประมาณหนึ่งชั่วโมงให้หลัง คนกลุ่มนั้น ในที่สุดก็มาถึงหมู่บ้านซาลา

ดวงตามองไปข้างหน้าเห็นกระท่อมไม้ที่ใช้ไม้ไผ่ล้อมขึ้น แล้วยังมีเครื่องใช้เก่าแก่แขวนไว้นอกบ้านไม้ รวมไปถึงเหล่าชาวภูเขาที่สวมชุดตัวยาวเรียบง่ายแบบสมัยก่อนกำลังง่วนอยู่ในสวนของบ้านตนเอง ปาลีก็พลันมีความรู้สึกเหมือนเดินทางย้อนเวลา ย้อนกลับมาถึงโลกของมนุษย์ยุคแรก