3 แฝดหัวใสกับหัวใจ 5 ดวง นิยาย บท 22

คืนนั้นเองที่นีร่าเตรียมอาหารมากมายจนกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้าน

เธอฝึกฝนทักษะการทำอาหารของตัวเองในขณะที่เลี้ยงลูกแฝดทั้งสามคนเพียงลำพัง แต่ทุกวันนี้เธอไม่ค่อยได้มีโอกาสทำอาหารเลยเพราะเธองานยุ่งมาตลอด

แฝดสามต่างพากันชื่นชมสรรเสริญ

"คุณแม่สุดยอดมากเลย หนูรักทุกอย่างที่นี่"

"คุณสุดหล่อโชคดีมากที่ได้ลิ้มรสอาหารฝีมือคุณแม่ คุณแม่เก่งกว่าเชฟในโรงแรมทุกคนเลย"

ทันทีที่ฌ็องและเอียนเดินผ่านประตูเข้ามา เพนนีก็เดินนำพวกเขามาที่โต๊ะรับประทานอาหาร

"เชิญนั่งค่ะ คุณสุดหล่อ" เธอพูด

"ขอโทษที่พวกเรามารบกวนนะ" ฌ็องพูดในขณะที่เขานั่งลงบนเก้าอี้

"คุณไม่ใช่คนแปลกหน้าอีกต่อไปแล้ว คุณสุดหล่อ ทำตัวตามสบายเลยนะ"

แซมมี่ลากเก้าอี้มาข้างๆ ฌ็องและพยายามปีนขึ้นมาบนเก้าอี้ตัวนั้น

เขาอยากนั่งข้างๆ คุณพ่อของเขา

อย่างไรก็ตาม เก้าอี้สำหรับนั่งรับประทานอาหารนั้นสูงเกินไปจนเด็กน้อยดันตัวเองขึ้นไปได้อย่างทุลักทุเล เขาเอาขาข้างหนึ่งพาดไว้บนเก้าอี้ในขณะที่ขาอีกข้างนั้นห้อยต่องแต่งไปมา ใบหน้าของเขาแดงก่ำจากการออกแรงตะเกียกตะกาย

ฌ็องคิดว่ามันตลกมาก เขาอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาจากด้านหลังและวางไว้บนเก้าอี้

แซมมี่ประหลาดใจ แต่ดวงตาของเธอกลับเปล่งประกายวิบวับ

นี่… นี่คุณพ่อเพิ่งอุ้มฉันเหรอเนี่ย

มันรู้สึกแตกต่างจากตอนที่ถูกคุณแม่อุ้มลิบลัยเลย ฉันรู้สึกปลอดภัยเหลือเกิน

เขาหันหน้าไปหาฮาร์วีย์กับเพนนีด้วยความตื่นเต้นดีใจ

เพนนียื่นแขนทั้งสองข้างของตัวเองออกไปหาฌ็องโดยไม่ลังเลและพูดอย่างน่ารักน่าชังว่า "คุณสุดหล่อ อุ้มหนูด้วยได้ไหมคะ"

"ตกลง" ฌ็องยิ้มและพูดขึ้น เขาโน้มตัวพลางอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยขึ้นมาและวางเธอลงบนเก้าอี้

เพนนีมีความสุขมากเหลือเกิน

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาแค่เพียงไม่กี่วินาที แต่เพนนีก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของพ่อที่แผ่ซ่านออกมาจากฝ่ามือทั้งสองข้างของฌ็อง

เธอไม่เคยรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยแบบนี้มาก่อนเลย

ฮาร์วีย์มองดูปฏิกิริยาเหล่านั้นด้วยความอิจฉา

ในฐานะพี่ใหญ่สุดในบรรดาแฝดสาม เขาจึงเก็บเนื้อเก็บตัวมากกว่าน้องคนอื่นๆ เขาคิดว่ามันน่าอายเกินไปที่จะขอให้อุ้ม

หลังจากเพนนีนั่งลงบนเก้าอี้แล้ว เขาก็กำลังจะปีนขึ้นเก้าอี้ของตัวเองเหมือนกัน

ก่อนที่เขาจะทำแบบนั้นได้ เขาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังอุ้มตัวเขาขึ้นมาจากด้านหลัง