แค้นนักรักนี้ นิยาย บท 3

สตีเว่นพาโซเฟียกลับบ้าน

ตั้งแต่พวกเขาแยกจากหญิงสาวแปลกหน้าคนนั้น หนูน้อยก็ดูหน้าตาบึ้งตึง เห็นได้ชัดว่าเธออารมณ์เสียจนไม่ยอมกินแม้แต่ไอศกรีมซึ่งเป็นของโปรดของเธอ แต่วิ่งกลับเข้าห้องตัวเองพร้อมกับดวงตาอันแดงก่ำทันทีที่กลับถึงบ้าน

เมื่อเห็นท่าทางน่าสงสารของเธอ สตีเว่นเกิดความรู้สึกว่าซามูเอลต้องจัดการเขาแน่ๆ เขาหันหลังไปเงียบๆ จึงเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา

ซามูเอลสวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงรัดรูปขาตรง เสื้อผ้าของเขาช่วยเน้นไหล่กว้าง เอวคอดและขายาวของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

นอกจากใบหน้าทรงเหลี่ยมอันโดดเด่นของเขา สายตาเย็นชาที่เขามองน้องชายทำให้รู้สึกหนาวจับขั้วหัวใจ

“บอกมาซิ นายทำอะไรโซเฟีย”

“เห็นแก่สวรรค์เถอะพี่แซม ผมไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก ผมจะสวดวิงวอนพระเจ้าให้เธอไว้ชีวิตผมด้วยซ้ำไป”

แม้ว่าสตีเว่นจะเป็นลูกชายคนรองของครอบครัวบาวเออร์ส เขากลับรู้สึกเหมือนถูกลดชั้นลงมาเป็นเพียงพี่เลี้ยงเด็ก นับตั้งแต่ซามูเอลกลับมาพร้อมกับแฟรงคลินและโซเฟียเมื่อห้าปีก่อน ทันทีที่หนึ่งในนั้นเกิดปัญหา สุดท้ายเขาจะกลายเป็นหนังหน้าไฟคอยรับคำกล่าวโทษทุกอย่าง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดก็ตาม

ถึงอย่างนั้น สตีเว่นก็เห็นว่าเขาควรบอกไปตรงๆ ดีกว่าต้องตกเป็นแพะรับบาปแบกรับข้อกล่าวหาไว้คนเดียว

“มีเรื่องมหัศจรรย์เกิดขึ้นละพี่แซม ตอนนี้โซเฟียพูดได้แล้ว”

ได้ยินอย่างนั้น สายตาของซามูเอลก็อ่อนลงขณะที่มุมปากข้างหนึ่งแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เพราะวิธีการรักษาได้ผลตอนที่นายพาโซเฟียไปหาศาสตราจารย์เจมส์ที่เมืองเฟอร์โรพีนคราวนี้น่ะเหรอ”

“เปล่า ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นหรอก” สตีเว่นส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ “ฉันอยู่ที่นั่นด้วยตอนที่มีการบำบัดทางจิตวิทยา คราวนี้ศาสตราจารย์เจมส์ก็แค่รักษาแบบเดิมๆ ไม่ได้แตกต่างอะไรจากครั้งก่อนๆ หรอก”

“งั้นเพราะอะไรล่ะ”

“วันนี้โซเฟียเจอผู้หญิงคนหนึ่งอายุซักยี่สิบกว่าๆ ที่สนามบินน่ะพี่แซม โซเฟียชอบเธอมากซะจนเรียกว่าแม่ตั้งหลายหน นายน่าจะเห็นหน้าหม่นหมองของเธอตอนที่จะต้องแยกจากกัน เธอน้ำตาคลอจนไหลพรากเลยล่ะ”

เมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า สตีเว่นยังรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้ช่างพิลึกพิลั่น แม้ว่าครอบครัวบาวเออร์สจะไม่เคยประกาศต่อสาธารณชนว่า ใครคือแม่ผู้ให้กำเนิดของเด็กแฝด ย้อนไปตอนที่ซามูเอลกลับมาพร้อมพวกเขา แต่พวกเขาก็รู้ดีว่า เธอคือยาร่า ลูกสาวของครอบครัวนิโคลส์

โซเฟียไม่เคยปริปากสักคำกับแม่ของเธอ แล้วทำไมถึงไปเรียกคนแปลกหน้าโดยสิ้นเชิงว่าแม่ล่ะ

ซามูเอลก็รู้สึกงุนงงเช่นเดียวกับน้องชายของเขา “ไหนเล่าให้ฟังเรื่องผู้หญิงคนนี้ซิ” เขาพูดพร้อมกับหรี่ตา

“ฉันจะไม่บอกว่าเธอไม่สวย แต่เธอตกกระเต็มหน้าแถมหน้าตาก็ธรรมดา” สตีเว่น ตอบขณะพยายามจะฟื้นความทรงจำเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของเธอ

“ไม่ได้จะถามเรื่องหน้าตาหล่อนซะหน่อย สตีเว่น”

สตีเว่นอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก

จากนั้นซามูเอลก็พูดเสริมอย่างเคร่งขรึมว่า “ไหนๆ นายก็รู้แล้วว่า แม่สาวนั่นเป็นคนพิเศษของโซเฟีย แล้วทำไมนายไม่ส่งใครสักคนไปสืบประวัติแม่นี่หน่อยล่ะ”

เขารู้สึกคิดว่าหญิงสาวหน้าตาบ้านๆ คนนี้น่าจะเป็นหนทางรักษาอาการบกพร่องทางการสื่อสารของโซเฟีย

สตีเว่นตบต้นขาตัวเองฉาดทันทีที่ได้ยินคำพูดของพี่ชาย

“เวรกรรม ลืมเรื่องสำคัญขนาดนี้ไปได้ไง ต้องทำเดี๋ยวนี้แล้วล่ะ”

ในห้องนอนบนชั้นสอง แฟรงคลิน บาวเออร์ส กำลังเหลาดินสอสีต่างๆ ให้กับโซเฟีย ในฐานะที่เขาเป็นหลานคนโตของครอบครัวบาวเออร์ส เขาอยู่ในสถานะที่สูงกว่าน้องสาว แต่นั่นก็แค่การแสดงให้คนนอกดูเท่านั้นเอง เพราะแท้ที่จริงเขาคือพี่ชายที่รักน้องสาวอย่างแท้จริง และพร้อมที่จะปกป้องเธอ

พอหยิบดินสอสีจากแฟรงคลิน โซเฟียก็วาดรูปหญิงสาวคนหนึ่งบนกระดาษวาดเขียน

หญิงสาวรูปร่างผอมบาง ดั้งจมูกแบนราบ ริมฝีปากหนาและใบหน้าเต็มไปด้วยกระ แต่ก็แปลกที่เด็กหญิง ตัวน้อยกลับยิ้มหน้าบานตลอดเวลาที่วาดรูปนี้

ไม่ใช่แค่นั้น แกยังวาดเส้นสีเหลืองหลายเส้นล้อมรอบตัวของหญิงสาวเพื่อให้ดูเหมือนแสงสว่าง

โซเฟียวาดเสร็จแล้วก็เขียนคำๆ หนึ่งเหนือหัวของหญิงสาวในรูปว่า

“แม่”

“แม่เหรอ” สายตาของแฟรงคลินเต็มไปด้วยความงุนงงสับสน

โซเฟียยิ้มร่าพร้อมกับพยักหน้า

“เธอวาดรูปผู้หญิงที่พ่อเล่าให้ฟังเหรอ” ถามไปแล้วแกก็ยังสงสัยเพราะเธอคนนั้นไม่ได้มีอะไรเหมือนแม่ของพวกแกเลย

ถึงแม้ทั้งคู่จะไม่ปลื้มยาร่านัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอมีใบหน้างดงามไร้ที่ติ

รอยยิ้มของโซเฟียหายไปทันทีที่นึกถึงยาร่า เธอส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

ยาร่าจะมาเทียบกับแม่ในรูปเขียนของฉันได้ยังไง

“ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วจะมีใครอีกล่ะ” แฟรงคลินถาม

โซเฟียอยากบอกพี่ชายถึงความรู้สึกของเธอเองขณะที่เจอแม่เหลือเกิน แต่กลับพบว่าพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว

ความสามารถในการสื่อสารของเธอสูญหายไปอีกครั้ง เธอรู้สึกท้อแท้นิดหน่อย

ไม่ว่าจะอย่างไร โซเฟียก็ยังม้วนภาพวาดแล้วกอดไว้แนบอกราวกับว่ามันคือสมบัติอันล้ำค่า

แฟรงคลินอยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุดเกี่ยวกับความหลงใหลของน้องสาวที่มีต่อหญิงสาวหน้าตกกระคนนั้น

ผู้หญิงคนนี้มีอะไรพิเศษที่ทำให้โซเฟียหลงใหลในตัวเธอได้ขนาดนี้?

ขณะเดียวกัน นาตาลีก็จามเสียงดังทันทีที่ถอดหน้ากากแปลงโฉมออกจากใบหน้าของเธอ

“ต้องมีใครคิดถึงฉันแน่ๆ”

ขณะนั้น เซเวียนซึ่งกำลังเขียนรหัสโปรแกรมอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เหลือบมองเนื้อหาในอีเมลขณะพูดว่า “มีคนกำลังตามหาแม่อยู่ครับ เขาเสนอจะจ่ายให้แม่ร้อยล้านถ้าแม่ยอมช่วยเขา”