แค้นนักรักนี้ นิยาย บท 2

ห้าปีต่อมา ผู้คนจำนวนมากพากันมองเด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่งในชุดเอี๊ยมสีน้ำเงินและเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตเป็นตาเดียว ที่สถานีปลายทางหลักของท่าอากาศยานนานาชาติเดลล์มัวร์

รูปร่างหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ผมหยักศก ขนตางอนและยาวเหมือนตุ๊กตา ทำให้ทุกคนหลงใหล เด็กคนนี้คงจะเป็นชายในฝันของเหล่าสาวๆ เมื่อโตขึ้น

ขณะที่ทุกคนรู้สึกอยากรู้อยากเห็นว่าแม่ของเขาจะงดงามขนาดไหน หญิงสาวจมูกแบน ริมฝีปากหนาและตกกระทั่วใบหน้าคนหนึ่งก็ร้องเรียก “ซื้อโค้กมารึเปล่าจ๊ะลูก”

“ซื้อแล้วฮะแม่”

พอได้ยินอย่างนั้น สาวๆ ทุกคนในกลุ่มต่างก็อ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตา

เป็นไปได้เหรอที่เด็กชายหน้าตาน่ารักจะมีแม่ที่ไร้ความงามได้ขนาดนี้

นับตั้งแต่แม่ของเซเวียนเริ่มสวมหน้ากากแปลงโฉมน่าเกลียดน่ากลัวอันนั้น เรื่องแบบนี้ก็เกิดขึ้นตลอดเวลา จนเซเวียน นิโคลส์รู้สึกคุ้นชินเสียแล้ว

เซเวียนเดินไปหานาตาลีแล้วส่งเครื่องดื่มฟองฟู่ให้เธอก่อนจะดื่มน้ำอะไรบางอย่าง อย่างเชื่อฟัง

“แม่ฮะ แม่คิดจะใส่ของน่าเกลียดแบบนั้นไปอีกนานแค่ไหน?”

“นี่ลูกว่าแม่น่าเกลียดเหรอจ๊ะ”

“เปล่าซะหน่อยครับแม่ ผมก็แค่กลัวว่าแม่จะหายใจไม่ออกถ้าใส่มันไปนานๆ น่ะฮะ”

ผมไม่มีสิทธิออกความเห็นเรื่องรูปร่างหน้าตาของแม่หรอก!

เซเวียนเป็นคนที่หน้าตาดีน้อยที่สุดถ้าจะเทียบกับนาตาลีและเคลย์ตัน พี่ชายของเขา ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกว่าตัวเขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิหรือความกล้ามากพอจะวิพากษ์วิจารณ์ความงามระดับนางฟ้านางสวรรค์ของแม่

“ดีแล้วล่ะที่หนูรู้ตัวว่าไม่หล่อน่ะ ลูกรัก”

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างงุนงงสงสัย

นี่มีคนเข้าใจผิดเรื่องมาตรฐานความงามเหมือนเรารึเปล่าเนี่ย แม่คนนี้น่าเกลียดกว่าลูกของเธอเป็นล้านเท่าเลยนะ

มุมปากของนาตาลีเผยอยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธอมองดูเมืองต่างแดนที่คุ้นเคยผ่านกระจกบานใหญ่สูงจากพื้นถึงเพดานของสนามบิน

ห้าปีเต็มๆ แล้ว ถึงเวลาที่จะกลับมาสะสางบัญชีหนี้แค้นเสียที

ขณะที่นาตาลีใจลอยคิดอะไรอยู่ เด็กหญิงตัวน้อยน่าเอ็นดูคนหนึ่งก็เดินเข้ามาชนเธอและสะดุดล้มลงกับพื้น

พอเห็นอย่างนั้น เธอรีบทรุดตัวลงแล้วพยุงเด็กหญิงให้ลุกขึ้น

“เป็นไรมั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า?”

โซเฟีย บาวเออร์ส ตาลุกวาวขณะจ้องมองมายังนาตาลี

เธอไม่ได้ร้องเอะอะโวยวาย แค่พึมพำออกมาว่า “มะ แม่จ๋า…”

“อยู่ๆ เธอจะเรียกใครว่าแม่ไม่ได้นะ นี่แม่ฉันไม่ใช่แม่เธอซะหน่อย” เซเวียนโวยวายด้วยท่าทางหวงแม่แบบสุดๆ

โซเฟียทำหูทวนลมกับคำพูดของเขาแล้วโอบกอดนาตาลีไว้

นาตาลีรู้สึกได้ถึงอ้อมแขนของเธอที่กอดรัดอย่างแนบแน่น ราวกับกลัวว่าจะสูญเสียเธอไป

ใบหน้าของเซเวียนบูดบึ้งด้วยความอิจฉา แต่พอเห็นแววตาดุๆ ของนาตาลีมองมา เขาจึงได้แต่ยืนฮึดฮัดอยู่ตรงนั้น และซดน้ำอึกใหญ่

“หลงทางกับแม่เหรอจ๊ะหนู แม่ไปไหนล่ะ เดี๋ยวฉันพาไปหาแม่ดีมั้ย?”

โซเฟียส่ายหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง ท่าทางดูจะเป็นกังวล

นาตาลีนึกเอาเองว่าเด็กหญิงคงจะรู้สึกไม่ปลอดภัย จึงลูบแก้มของเธอ “เชื่อฉันนะ ฉันจะช่วยตามหาแม่ให้เธอเอง”

เด็กหญิงวัยห้าขวบไม่ปริปากพูดหรือส่งเสียงออกมาเลย ถึงอย่างนั้น เธอกลับรู้สึกชื่นชอบในตัวนาตาลีทันทีตั้งแต่พบกันครั้งแรก จนพยายามเปล่งเสียงออกมา ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่โซเฟียรู้สึกอยากอยู่กับเธอมากๆ

ดังนั้น เธอจึงฝืนออกเสียงพึมพำว่า “แม่จ๋า…แม่”

ไม่เหมือนนาตาลีที่ถูกเด็กหญิงเรียกร้องความสนใจจนตั้งตัวไม่ทัน เซเวียนกลับรู้สึกอิจฉาตาร้อนอย่างรุนแรง

ขณะเดียวกัน สตีเว่น ลูกชายคนที่สองของครอบครัวบาวเออร์ส ก็รู้สึกโล่งอกที่สุดเมื่อเห็นโซเฟีย

ถ้าเราหาเธอไม่เจอ พี่แซมต้องฆ่าเราแน่!

พอสังเกตเห็นว่าเด็กหญิงอยู่กับคนแปลกหน้า เขาก็เริ่มดึงเธอออกไปเมื่อได้ยินเสียงเธอเป็นครั้งแรกขณะที่เธอพึมพำออกมา “แม่จ๋า…”

สตีเว่นแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง เขาก้มลงแล้วยกมือแตะไหล่ของโซเฟีย

“หนูพูดว่าอะไรนะ พูดอีกทีซิ”

พอได้ยินว่ าเขามาที่นี่เพื่อตามหาเธอ เด็กหญิงจึงชี้ไปที่นาตาลี “แม่…แม่จ๋า…”

สตีเว่นมองไปตามนิ้วของเธอและเห็นใบหน้าบ้านๆ ที่เต็มไปด้วยกระฝ้า

นี่มันอะไรเนี่ย ทำไมถึงเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่

พอเรียกสติกลับมาได้เขาจึงเอ่ยถามว่า “นี่คุณทำอะไรกับโซเฟียน่ะ?”

“คุณคงเป็นพ่อของแก กล้าดียังไงถึงมาตั้งคำถามกับฉัน” พอคิดว่าเด็กหญิงคนนั้นคงจะรู้สึกไม่ปลอดภัย เธอจึงอดรนทนไม่ไหวต้องพูดออกไป “ทำไมถึงไม่ดูแลสาวน้อยน่ารักคนนี้ให้ดีล่ะ แกต้องไม่มีความสุขแน่ๆ ถึงได้มาเรียกฉันว่าแม่”

สตีเว่นนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง “เขาเรียกคุณว่าแม่เหรอ?”

นาตาลีกลอกตา “แล้วเธอจะเรียกใครอย่างนั้นได้ล่ะ คุณเหรอ”

สตีเว่นพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

เขาทำใจให้เชื่อเรื่องนี้อยู่นานพอสมควร

“ขออนุญาตแนะนำตัวนะครับ ผมสตีเว่น บาวเออร์ส เป็นอาของโซเฟีย ผมแปลกใจมากจนถึงตอนนี้ เพราะแกมีอาการบกพร่องทางการสื่อสารมาตั้งแต่เล็กไม่เคยพูดกับใครมาก่อนเลย

นาตาลีได้ยินอย่างนั้น ก็รู้สึกแย่แทนเด็กหญิงขึ้นมาทันที

“เชื่อเขาได้มั้ยจ๊ะ โซเฟีย”

เด็กหญิงน้อยพยักหน้า

“หนูบกพร่องด้านการสื่อสารจริงเหรอจ๊ะ โซเฟีย”

แกพยักหน้าตอบรับอีกครั้ง

“เขามาตามหาหนู งั้นหนูก็น่าจะกลับบ้านไปกับเขาได้สินะ” นาตาลีพูดขณะที่จุมพิตที่หัวของเด็กหญิงตัวน้อย

โซเฟียมองดูนาตาลีเดินจากไปพร้อมกับเซเวียนโดยไม่ได้เอะอะโวยวายออกมา

ขณะที่สตีเว่นกำลังจะถามเด็กหญิงน้อยว่าอยู่ๆ ทำไมถึงพูดออกมาได้ เขาชำเลืองมองเธอโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ต้องแปลกใจกับสิ่งที่เห็น

โซเฟียน้ำตาคลอพลางสะอื้นอย่างเงียบงัน