แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 26

วันต่อมา...

ฟ้าฝันเดินลงบันไดมาราวกับร่างไร้วิญญาณ ดวงตาของเธอเหม่อลอยมองไปด้านหน้า สภาพเหมือนคนที่ร้องไห้หนักและไม่ได้นอนมาทั้งคืน บวกตาดำคล้ำเป็นร่องรอยเห็นอย่างได้ชัดว่ามันไม่ปกติเหมือนเดิม

"คุณฟ้าคะ กินข้าวค่ะ" ป้าแม่บ้านเอ่ยเรียก เธอมองไปที่โต๊ะอาหารเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านออกไป

"ไปมหาลัย"

"ครับคุณฟ้า" คนขับรถตอบรับ จากนั้นก็ขับรถพาเธอไปส่งที่มหาวิทยาลัยทันที

ชินกรณ์บอกว่าเขาจะเป็นคนมารับเธอไปส่งที่มหาวิทยาลัยเอง แต่ตอนนี้เธอไม่อยากเจอหน้าใครทั้งนั้น ไม่อยากคุยกับใครด้วย

มหาวิทยาลัย...

"ยัยฟ้า...ทำไมสภาพของแกถึงเป็นแบบนี้!?" เมื่อได้เจอหน้ากันต้นหอมก็ถามขึ้นด้วยความตกใจ เพราะสภาพของเพื่อนสนิทในตอนนี้มันดูไม่ได้เลย

"อืม เมื่อคืนฉัน...แทบไม่ได้นอนเลยอ่ะ"

"เกิดอะไรขึ้น ทะเลาะกับเขาอีกแล้วหรอ!?" เพราะมันก็มีไม่กี่อย่างที่จะทำให้ฟ้าฝันนอนไม่ได้ และมีแค่เขาคนเดียวที่ชอบหาเรื่องเธอ

"ไม่เชิง เขาบอกอะไรบางอย่างกับฉัน เกี่ยวกับครอบครัวของเขาและฉันที่เคยเกิดขึ้นก่อนที่ฉันจะเกิด"

"...." แค่ได้เห็นสีหน้าได้ฟังน้ำเสียงของเพื่อนสนิทก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องดีอะไรเลย เธอจึงไม่อยากถามซักไซ้ไม่อยากให้เพื่อนสนิทต้องคิดมาก

"เรื่องที่พ่อหรือแม่ของฉันไม่ยอมบอกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น"

"เขาโกหกหรือเปล่า?"

"ไม่ เขาไม่ได้โกหก เขาพูดความจริง" ฟ้าฝันตอบ เพราะเธอก็ได้ยินแม่ของเธอพูดถึงเรื่องอุบัติเหตุที่ทำให้แม่ของชินกรณ์เสียชีวิตอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้บอกว่ามันเกิดจากอะไรสาเหตุมันมาจากไหน

และเธอก็ได้รู้ว่าแม่และพ่อของเธอได้อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ชินกรณ์เองก็อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น

"สีหน้าแกไม่ค่อยดีนะ ฉันว่ากลับไปพักดีกว่ามั้ยไม่ต้องมาเรียนหรอก เดี๋ยวฉันบอกอาจารย์ให้แล้วจะจดงานที่เหลือให้เอง"

"ไม่เป็นไรฉันไหวแค่นี้เอง"

"...."

"ไปเรียนกันเถอะ จะถึงเวลาเรียนแล้ว"

"โอเคๆ"

ฟ้าฝันลากสังขารที่อิดโรยของตนเองเข้าเรียนตามเวลาปกติ ระหว่างเรียนเธอก็แทบจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เวลาผ่านไป...

รถเก๋งสปอร์ตแล่นมาจอดอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวขณะที่เธอกำลังยืนรอคนขับรถของที่บ้านมารับอยู่

"ขึ้นมาสิ"

"...." ฟ้าฝันเปิดประตูเข้าไปนั่งอยู่ในรถโดยที่เธอไม่พูดไม่เถียงอะไรแม้แต่คำเดียวเลย

"ไม่สบายทำไมถึงยังมาเรียน?" ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นขณะที่รถกำลังแล่นออกไปตามเส้นทาง

"ฉันไม่ได้เป็นอะไร" หญิงสาวตอบน้ำเสียงราบเรียบ พลางจ้องมองไปตามทางที่รถกำลังขับเคลื่อนผ่าน

"แค่รู้ว่าครอบครัวของตัวเองเคยทำเลวอะไรมาถึงกับรับไม่ได้เลยหรือไง?" ยิ่งถามก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึก มันผิดขนาดนั้นเลยเหรอ และถ้าผิดจริงๆ เธอเกี่ยวอะไรด้วย ตอนที่เรื่องมันเกิดเธอยังไม่ได้เกิดมาเลยด้วยซ้ำ

"ทำไมถึงไม่ตอบ?"

"คุณจะให้ฉันพูดอะไร?" เธอถอนหายใจและถามออกไปเสียงแข็ง

เพราะไม่ว่าเธอจะพูดอะไรคำพูดของเธอมันก็ดูเป็นเหมือนข้ออ้างข้อแก้ตัวให้กับครอบครัวของเธอไปซะหมด

"พรุ่งนี้เธอเรียนกี่โมง?"

"บ่าย"

"รออยู่ที่บ้าน ฉันจะมารับเธอเอง"

"ฉันต้องแวะไปเอางานที่คอนโดของต้นหอม ฉันไปเองน่าจะสะดวกกว่า"