แค้นรัก คู่หมั้นร้าย นิยาย บท 3

สายๆ ของอีกวัน

หญิงสาวสวมเสื้อผ้าชุดเดิมและเดินออกมาจากห้องน้ำ ขณะเดียวกันสายตาก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ด้านนอกระเบียงของโรงแรม

แต่เธอไม่ได้สนใจอะไรตอนนี้เธออยากออกจากที่นี่มากกว่าไม่ได้อยากอยู่กับผู้ชายคนนี้

"เธอจะไปไหนต่อ?"

"เรื่องของฉัน"

"เรื่องเมื่อคืนเธอต้องการให้ฉันทำยังไง"

"ลืมๆ มันไป ถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นระหว่างคุณกับฉัน"

"...." พูดจบหญิงสาวก็เดินออกไปทันทีโดยที่ไม่ได้สนใจชายหนุ่มอีกเลย

ด้านล่าง...

"ขอโทษนะคะ ฉันเอาคีย์การ์ดมาคืน และก็เคลียร์ค่าห้องด้วยค่ะ"

"ห้องนี้มีคุณผู้ชายมาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเรียบร้อยแล้วนะคะ"

"อะไรนะคะ?"

"เมื่อคืนมีคุณผู้ชายโทรมาแจ้งทางเรา และจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"อ่อ งั้นก็คืนคีย์การ์ดอย่างเดียวค่ะ"

"ได้ค่ะ ขอบคุณที่มาใช้บริการโรงแรมของเรานะคะ"

"...." เธอฉีกยิ้มจางๆ ให้กับพนักงานจากนั้นก็เดินออกไปทันที

เวลาผ่านไป...

ตึก ตึก ตึก

"กว่าจะกลับมาได้นะ!" เสียงอันทรงพลังนั้นทำให้หญิงสาวชะงักฝีเท้า ก่อนจะเดินเข้าไปหาต้นเสียงที่ดังขึ้นอย่างจำใจ

"มีอะไรคะ?"

"พ่อโทรไปทำไมถึงไม่รับ?"

"ไม่ได้ยินค่ะโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋า"

"แล้วทำไมเพิ่งกลับมาป่านนี้รู้ไม่ใช่หรอว่าจะต้องแต่งงานแล้วทำไมถึงยังทำตัวเถลไถลอยู่อีก"

"เรื่องแต่งงานมันก็เป็นเรื่องของอนาคตนี่คะ ตอนนี้ยังไม่ได้แต่งก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของปัจจุบันสิคะ"

"ก็ทำตัวให้มันสมกับผู้หญิงที่กำลังจะได้เป็นเจ้าสาวสิ"

"แล้วแบบนี้มันไม่เหมาะสมยังไงหรอคะ ฟ้าก็แค่ออกเที่ยวหาความสุขให้ตัวเองก็เท่านั้น"

"ยัยฟ้า!"

"อีกหน่อยแต่งงานไปชีวิตอิสระก็ไม่มีแล้ว ก็ต้องกอบโดยความสุขเอาไว้ให้มากสิคะ แต่งงานไปไม่รู้จะมีความสุขหรือเปล่า"

"พอๆ พ่อไม่อยากจะมานั่งเถียงกับแกเรื่องนี้หรอกนะ ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วไปพบคุณลุงพร้อมกับพ่อ"

"ขอโทษค่ะ วันนี้ฟ้าไม่ว่างเอาไว้คราวหน้านะคะฝากขอโทษคุณลุงด้วย"

"ยัยฟ้า! ยัยฟ้า!" เสียงของผู้เป็นพ่อดังอ้าวขึ้น เธอรีบวิ่งขึ้นไปด้านบนทันทีโดยที่ไม่หันกลับมาสนใจเสียงเรียกของผู้เป็นพ่อเลย

เธอถูกพ่อชวนไปพบกับพ่อของอีกฝ่ายที่เป็นพ่อของเจ้าบ่าวผู้ชายที่เธอจะต้องแต่งงานด้วยหลายครั้งแล้วแต่ทุกครั้งเธอก็เลือกที่จะปฏิเสธเพราะไม่อยากเจอไม่อยากพูดคุย มันเร็วจนเกินที่เธอจะเตรียมตัวเตรียมใจ อีกอย่างการแต่งงานมันก็ไม่ควรจะเป็นเรื่องบังคับอะไรแบบนี้อันที่จริงมันควรจะหมดไปตั้งนานแล้ว

และเธอก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยด้วยกับการที่พ่อและครอบครัวนั้นสัญญากัน มันเป็นคำสัญญาที่เธอยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ

ครืด ครืด ครืด

สายเรียกเข้า ต้นหอม

"อืม หวัดดีมึง"

( อยู่ที่ไหนวะ )

"อยู่บ้านเพิ่งกลับมา"

( ไปไหนมาวะทำไมเพิ่งกลับ )

"แดกเหล้า ขี้เกียจกลับบ้านด้วย"

( อย่าบอกนะว่าเรื่องนั้นอีกแล้ว )

"แกคิดว่ามันจะมีกี่เรื่องวะที่ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้ได้น่าเหนื่อยชิบเป๋งมีแต่เรื่องวุ่นวายไม่หยุด"

( เอาจริงฉันก็ไม่เข้าใจผู้ใหญ่เหมือนกันนะ ทำไมต้องสัญยงสัญญาอะไรกันไว้ด้วยสุดท้ายแล้วลูกๆ แต่งงานกันไปก็ไม่มีความสุข )

"นั่นดิ ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นแบบไหนนิสัยแบบไหนฉันยังไม่รู้เลยจะแต่งงานด้วยได้ยังไง"