แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 115

ในช่วงเวลาวิกฤติ เฟิ่งจิ่วเหยียนคว้าจับเสาไม้นั้น ใช้มันเป็นเครื่องช่วยในการพลิกหมุนตัว

ชายอาภรณ์พลิ้วไหวอยู่กลางอากาศ วาดเป็นภาพโค้งที่สมบูรณ์แบบ

ทันใดนั้น นางกระโดดมาตรงหน้าขวยโต่ว ดึงสายคาดเอวของเขาออกในทันที

พวกสตรีที่มาชมการประลอง รีบหลับตาหันหน้าไป

แต่มีระยะห่างอยู่ช่วงหนึ่ง พวกนางก็มองเห็นไม่ชัดเจน

รู้เพียงว่าสายคาดเอวของขวยโต่วถูกกระชาก ตกอยู่ในมือของเฟิ่งเหยียนเฉิน เป็นเหมือนกับแส้ยาว

เซียวอวี้ขมวดคิ้วเข้ม

กระชากสายคาดเอว

บังเอิญมาก นักฆ่าสาวคนนั้นก็เคยใช้กระบวนท่านี้กับเขา

ทุกคนล้วนแปลกประหลาดใจ เฟิ่งเหยียนเฉินกระชากดึงสายคาดเอวของขวยโต่ว คิดอยากทำอะไร?

แม้แต่ขุนพลสามคนที่อยู่ใกล้เวทีประลองที่สุด พวกเขาก็ดูไม่เข้าใจ

หรือเพื่อทำให้ขวยโต่วอับอายขายหน้า?

หรือฉวยโอกาสจู่โจม ตอนที่ขวยโต่วปล่อยเสาไม้ ดึงกางเกงขึ้นมา?

……

เฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่ข้างหลังขวยโต่ว ขวยโต่วไม่ทันสนใจดึงกางเกง ยกเสาไม้ขึ้นมา โจมตีไปข้างหลัง

เพียงพริบตาเดียว เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้สายคาดเอวของเขาฟาดเสียงดัง “ซัว ซัว” หลายที ทันใดนั้นมือของเขาก็ถูกมัดไว้กับเสาไม้

“วิเศษมาก!” แม่ทัพเฉินที่อยู่ข้างล่างพูดชม

แม่ทัพหลี่คนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

“ทำได้ดีมาก! นี่เป็นการใช้เสาไม้ให้เป็นประโยชน์ ควบคุมมือทั้งคู่ของขวยโต่วไว้ เท่ากับเป็นการพันธนาการเขาไว้!”

ขวยโต่วไม่มีสายคาดเอว กางเกงตัวนอกเหลือเพียงครึ่งเข่า

มือทั้งคู่ถูกผูกมัดไว้กับเสาไม้ ภายในเวลาอันสั้นนั้น ไม่สามารถแก้ออกเองได้

เขาร้อนใจ และโกรธแค้นอย่างมาก

พวกราชทูตที่มองดูยิ่งร้อนใจ

พวกเขาล้วนต่างพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจว่า

“ทำเกินไปแล้ว! ทำแบบนี้ได้อย่างไร! นั่นเป็นถึงทหารกล้าอันดับหนึ่งของรัฐเหลียง ทนเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน?”

“ฮ่องเต้ฉี จะต้องสั่งให้เฟิ่งเหยียนเฉินหยุด!”

“กางเกงถูกกระชากหลุดแล้ว นี่เป็นธรรมเนียมรับแขกของแคว้นหนานฉีหรือ?”

เหล่าขุนนางแคว้นหนานฉีรีบโต้ตอบทันทีว่า

“ราชทูต อย่าตื่นเต้น แพ้ชนะไม่สำคัญ เรื่องสนุกสำคัญที่สุด พวกเจ้าดู สนุกมากแค่ไหน สนุกยิ่งกว่าพวกนางรำเต้นรำเสียอีก ใช่ไหม?”

“ราชทูตอย่าเข้าใจผิด กางเกงทหารกล้าของพวกเจ้า ไม่ได้ถูกคนกระชาก มันหล่นลงมาเองต่างหาก!”

“การประลองกัน ต่างคนต่างอาศัยความสามารถ เมื่อครู่ทหารกล้ารัฐของท่าน ใช้เสาไม้เป็นอาวุธ พวกเราก็ไม่ได้สั่งห้ามให้หยุด หากรัฐของท่านไม่พอใจ งั้นพวกท่านก็ไปกระชากดึงสายคาดเอวของคุณชายใหญ่เฟิ่งสิ!”

หูเอ๋อร์ต๋าโกรธจนเพลิงไฟพ่นออกมาทางรูจมูก

พูดไร้สาระ!

มือทั้งคู่ของขวยโต่วถูกมัดไว้ อย่าว่าแต่กระชากดึงสายคาดเอวของคนอื่น แค่ปกป้องหัวกางเกงของตนเองไว้ยังเป็นเรื่องยาก!

คนแคว้นหนานฉี ช่างน่ารังเกียจเสียนี่กระไร!

คนที่โกรธโมโหยิ่งกว่าหูเอ๋อร์ต๋า ก็คือกุ้ยเฟย

เดิมคิดว่าขวยโต่วนั้นเก่งกาจ คิดไม่ถึงว่าจะโง่เขลาขนาดนี้!

ไยถึงถูกคนมัดมือไว้ได้? !

เวลานี้ การแข่งขันบนเวทีประลองยังไม่จบลง

เฟิ่งจิ่วเหยียนคว้าจับส่วนปลายอีกด้านหนึ่งของเสาไม้ไว้ ใช้กำลังภายในต้านทานไว้ ส่งกำลังผ่านฝ่ามือ ใช้ยอดวิชาตีวัวข้ามภูเขา บีบให้ขวยโต่วล่าถอยอย่างต่อเนื่อง

ขวยโต่วคิดอยากตอบโต้ แต่มือทั้งคู่ของเขาทุกพันธนาการไว้

และกำลังภายในของอีกฝ่ายแข็งแกร่งมาก!

ตูม!

ขวยโต่วถูกเสาไม้นั่นเบียดลงเวที หล่นตกลงพื้น

บนใบหน้าของนางยิ้มแย้ม ในใจกลับดำสนิท

คิดอยากให้เฟิ่งเหยียนเฉินพ่ายแพ้ ให้เขาถูกขวยโต่วทำร้ายปางตาย เขากลับได้ชัยชนะ?

เกิดปัญหาตรงไหนกันแน่!

เฟิ่งเหยียนเฉิน มีกำลังแข็งแกร่งถึงขนาดนี้เลยหรือ?

และแขนของเขาได้รับบาดเจ็บไม่ใช่หรือ!

ทำไมเขาถึงยังสามารถเอาชนะขวยโต่วได้!

เฟิ่งเวยเฉียง...เฟิ่งเวยเฉียง นังสารเลวคนนั้น ได้ภาคภูมิใจอีกแล้วซิ!!

กุ้ยเฟยรู้สึกหายใจติดขัดทันที อาการปวดศีรษะของนาง ยังมีบาดแผลบนแขนของนาง เหมือนเริ่มเจ็บปวดขึ้นมา

เซียวอวี้พูดสั่งขึ้นมาด้วยเสียงต่ำว่า

“พักเตรียมความพร้อม กลับท้องพระโรง”

ทุกคนเข้าไปในท้องพระโรง

แต่เซียวอวี้ตรงไปยังห้องเปลี่ยนอาภรณ์ในตำหนักด้านข้าง

หลิวซื่อเหลียงพูดขึ้นมาอย่างลังเลว่า “ฮ่องเต้ นี่ท่าน...”

แววตาเซียวอวี้เคร่งขรึม ฝีเท้ารวดเร็ว เหมือนกำลังจะไปจับตัวคนร้าย

หลิวซื่อเหลียงต้องวิ่งตาม จึงค่อยตามไปทัน

จากนั้นก็เห็นว่า ฮ่องเต้หยุดอยู่ตรงหน้าด้านนอกห้องเปลี่ยนอาภรณ์ของคุณชายตระกูลเฟิ่ง

เขายิ่งงุนงงไม่เข้าใจ

ต่อให้ฝ่าบาทร้อนใจอยากเจอขุนนางมีความสามารถ ก็ไม่จำเป็นต้องร้อนใจถึงขนาดนี้มั้ง?

แม้แต่ช่วงเวลาที่คนอื่นเปลี่ยนอาภรณ์ก็รอไม่ไหว?

ปัง！

เซียวอวี้ผลักบานประตูเปิดออก

ในม่านกั้น คนที่กำลังเปลี่ยนอาภรณ์อยู่สะดุ้งตกใจ พร้อมหยุดเคลื่อนไหว...