แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 116

เงาร่างสูงของเซียวอวี้ แทบบดบังแสงแดดตรงข้างประตู

บนโต๊ะภายในห้องมีหน้ากากทาสคุนหลุนใบนั้นวางอยู่

บนใบหน้าหล่อเหลาผอมเรียวของเซียวอวี้ ปกคลุมไปด้วยความดุร้าย สายตาจับจ้องมองดูเงาร่างข้างหลังม่าน

เขาต่อสู้กับนักฆ่าสาวคนนั้นหลายครั้ง

กระบวนท่าของนาง ฝังแน่นอยู่ในความจำลึกล้ำของเขา

การเคลื่อนไหวหลายอย่างของเฟิ่งเหยียนเฉินเมื่อกี้นั้น เป็นเหมือนกับนางอย่างมาก!

เป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ เขาต้องมายืนยันด้วยตาตนเอง!

ภายใต้ชุดคลุมมังกร ชายหนุ่มก้าวเท้ายาวออกไปอย่างรวดเร็ว

เขาเดินเข้าไปในอีกทางด้านหนึ่งของม่าน เอื้อมแขนยาวออกไป…

วินาทีนั้น สายตาสองคู่ประสานกัน

เฟิ่งเหยียนเฉินถูกคว้าจับแขน เผยไหล่ขวาออกมาครึ่งหนึ่ง: ! ?

“ถวายบังคมฝ่าบาท!”

เฟิ่งเหยียนเฉินไม่ทันได้ดึงอาภรณ์ขึ้น รีบก้มศีรษะถวายบังคมก่อน

คิ้วเข้มเยือกเย็นชาของเซียวอวี้ ขมวดชนกันแน่นเป็นเส้นตรง ดวงตาทั้งคู่ดำเข้ม เหมือนเมฆครึ้มก่อตัวรวมกัน

“ที่นี่ มีเจ้าคนเดียว?”

เฟิ่งเหยียนเฉินไม่เข้าใจ

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

เวลานี้หลิวซื่อเหลียงตามเข้ามา เห็นฝ่าบาทคว้าจับอาภรณ์คุณชายตระกูลเฟิ่งที่สวมอาภรณ์ไม่เรียบ สายตานั้น เหมือนจะกลืนกินคนอื่น

หลิวซื่อเหลียงหวาดกลัวอย่างมาก

“ฝ่าบาท…”

เซียวอวี้ปล่อยมือ หันเดินออกมาจากม่าน

แต่ไม่ได้ออกไปจากห้องนี้ กวาดสายตามองดูรอบๆ อย่างเยือกเย็นชา เหมือนกำลังค้นหาร่องรอยผิดปกติ

เขาคิดมากไปแล้วจริงๆ หรือ?

ภายในม่าน

เฟิ่งเหยียนเฉิน อดไม่ได้ที่จะมึนงง

เหมือนฝ่าบาทกำลังตามหาคน

เขารีบจัดอาภรณ์ให้เรียบร้อย เดินออกมาจากม่าน ทำการถวายบังคมตามมาตรฐานในวังอีกครั้ง

“ข้าน้อยผู้มีโทษ ถวายบังคมฝ่าบาท!”

เซียวอวี้ชักสายตากลับ หันไปมองดูเขาอย่างเรียบเฉย

“เจ้าต่อสู้ชนะขวยโต่ว มีโทษตรงไหน”

ถ่อมตัวมากเกินไป ก็จะกลายเป็นเสแสร้ง

เซียวอวี้ตามหาคนไม่เป็นผล ก็กลับไปยังงานเลี้ยงในท้องพระโรง

ระหว่างทางนั้นกลับได้เจอกับฮองเฮา

ที่ไม่เหมือนกับเขาก็คือ นางกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

เมื่อได้เจอกัน เฟิ่งจิ่วเหยีบนถวายความเคารพ

“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท”

เซียวอวี้จับจ้องมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นมาว่า “คนล้วนกลับท้องพระโรงแล้ว ฮองเฮาจะไปไหน”

เฟิ่งจิ่วเหยียนหลุบตาลง พร้อมพูดตอบว่า

“หม่อมฉันเป็นห่วงพี่ชายใหญ่ จึงจะไปดู”

เซียวอวี้ไม่ถามอะไรต่อ ทั้งสองคนเดินผ่านกันไป

แต่เขาเพิ่งเดินไปได้สองก้าว ก็หยุดชะงักฝีเท้า

“ฮองเฮา เมื่อกี้ตอนที่มีการประลองบนเวที เราไม่เห็นเจ้า ตอนนั้นเจ้าอยู่ที่ไหน”

เฟิ่งจิ่วเหยียนยังไม่ทันแสดงออกถึงปฏิกิริยาใด เหลียนซวงที่ตามอยู่ข้างหลังนางหัวใจเต้นแรง หายใจกระสับกระส่าย

เซียวอวี้หันมา จับจ้องมองดูข้างหลังเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยแววตาเฉียบคม

เฟิ่งจิ่วเหยียนกลับคิดไม่ถึงว่า คนที่มาดูการแข่งขันนั้น รวมกันยืนอยู่อย่างวุ่นวาย เซียวอวี้ยังรู้ว่านางไม่อยู่

แต่นางก็ไม่กระวนกระวายอะไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน