แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 142

เซียวอวี้ถอดอาภรณ์ออกมาได้ครึ่งตัวแล้ว แต่สตรีตรงหน้ากลับบอกให้เขารอก่อน

รออะไรกัน?

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยต่อ

“ต้องหาสถานที่ที่ไม่มีใครรบกวน เพราะข้าต้องใช้เวลาสองวันเต็ม ในการขับพิษของท่านให้หมดในคราวเดียว”

นัยน์ตาของเซียวอวี้เปลี่ยนเป็นเย็นชา

“ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกว่า การฝังเข็มขับพิษในคราวเดียว จะเป็นอันตรายต่อคนที่ถูกพิษ”

เขาเกิดความสงสัย หรือว่านางอยากให้เขาตาย

เฟิ่งจิ่วเหยียนตอบอย่างใจเย็น

“ข้าพบวิธีแล้ว

“หากท่านไม่วางใจก็แค่หาคนมาจับตาเฝ้าดู”

เซียวอวี้จ้องมองดวงตาทั้งคู่ของนาง

นัยน์ตาของนางลึกซึ้งและไร้ความรู้สึกราวกับน้ำนิ่งในก้นสมุทร

ทว่าเผยให้เห็นถึงความเที่ยงตรง ไม่มีแผนการเจ้าเล่ห์

เพราะสิ่งสำคัญที่สุดอยู่ที่พิษแดนฝันในตัวของนาง หากเขาตาย นางจะไม่ได้ยาถอนพิษและอาจจะต้องตาย

อีกอย่างเขาก็ต้องการขับพิษออกให้หมดโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นทุกครั้งที่พิษกำเริบ เขาจะต้องทนต่อความเจ็บปวดและทรมานจนไม่อาจบรรยายได้

เขาไม่ใช่นักเดิมพัน แต่ก็มีนิสัยของนักเดิมพัน

หลังจากคิดทบทวน เซียวอวี้ก็ตอบตกลง

สถานที่ที่นางจะไม่ถูกรบกวน และยังควบคุมนางได้ดีที่สุดก็คือ ห้องลับใต้ดินของตำหนักหวาชิง

พวกเขามาถึงที่ตำหนักหวาชิง เฉินจี๋ก็คิดจะตามลงไป แต่ถูกเซียวอวี้ห้ามไว้

“เจ้าเฝ้าอยู่ด้านนอก หากหลังจากนี้สองวันเรายังไม่ออกมา เจ้าก็รวบรวมกำลังทหารในวังมาสังหารนาง”

เฉินจี๋มีสีหน้าตกใจ

“ฝ่าบาท กระหม่อมขอบังอาจให้ท่านคิดทบทวนอีกครั้ง!”

เรื่องที่เซียวอวี้ตัดสินใจแล้วจะไม่เปลี่ยนแปลง

เขาเดินเข้าไปในทางลับด้วยความแน่วแน่

เฟิ่งจิ่วเหยียนเดินตามมาด้านหลัง และหันกลับไปมองเฉินจี๋

“เฝ้าไว้ให้ดี!”

ถ้าหากล้มเหลวนางกับเซียวอวี้ก็จะต้องตายทั้งคู่

เฉินจี๋ตอบโดยไม่รู้ตัว: “ได้”

จากนั้นเขาก็มาคิดได้ เหตุใดเขาจะต้องเชื่อฟังนักฆ่าด้วย?

......

ห้องลับไม่เหมือนกับด้านนอก แม้จะมีแสงเทียนอยู่บนกำแพงหิน แต่ก็ค่อนข้างมืดสลัว

เซียวอวี้นั่งอยู่บนเตียงหยกขาว เปิดเผยร่างกายตรงส่วนอก เพื่อให้เฟิ่งจิ่วเหยียนฝังเข็ม

วิธีการฝังเข็มในคืนแรกไม่แตกต่างจากครั้งก่อนมากนัก

เฟิ่งจิ่วเหยียนจดจ่อกับการฝังเข็ม ท่าทางดูคล่องแคล่ว

เวลาที่พิษของเซียวอวี้กำเริบขึ้นในครั้งนี้ใกล้เคียงกับเวลาที่นางคาดการณ์ไว้

หลังจากที่นางได้ฝังเข็มเพื่อขับพิษในช่วงหลายวันก่อน “เส้นสีเงิน” ซึ่งเดิมทีอยู่ในตำแหน่งใกล้กับหัวใจของเขา ก็ร่นถอยขึ้นมาอยู่ที่กระดูกไหปลาร้า

ครึ่งชั่วยามต่อมา เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ดึงเข็มออกมา

น้ำเสียงของนางดูราบเรียบ

“ต่อไปข้าจะฝังเข็มให้ท่านทุก ๆ สองชั่วยาม และจะเจ็บปวดมากขึ้นในแต่ละครั้ง หากท่านทนไม่ไหวก็ร้องบอกให้หยุดได้”

เซียวอวี้มีชีวิตมาถึงตอนนี้ก็ไม่ได้ราบรื่นนัก

ทุกข์ทรมานที่คนธรรมดาทั่วไปไม่เคยได้รับ แต่เขาเคยผ่านมาแล้ว

ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่ามันน่ากลัว

“เจ้าตั้งใจฝังเข็มไปเถอะ”

จากนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนก็เดินไปนั่งลงที่ข้างกำแพงเพียงลำพัง พร้อมกับวางนาฬิกาทรายที่เตรียมมาไว้ด้านข้างเพื่อจับเวลา

ทรายยังคงไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง ในเวลานี้นางหลับตาลงเพื่อพักผ่อน

เซียวอวี้ก็นั่งทำสมาธิเพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน