แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 143

ปกติเมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนตกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่คับขัน เรื่องการขับถ่ายไม่ใช่ปัญหาสำหรับนาง

ดื่มน้ำให้น้อยลง และกลั้นไว้ก็จะผ่านไปได้

แต่นึกไม่ถึงว่าโอรสสวรรค์ที่มีชีวิตสูงส่งจะอดทนได้เช่นกัน

เมื่อนาฬิกาทรายเดินไปได้ครึ่งชั่วยาม บุรุษที่กำลังนั่งทำสมาธิบนเตียงหยกพลันลืมตา และสบตากับเฟิ่งจิ่วเหยียนด้วยแววตาคมปลาบ

“เจ้ามองเราทำไม”

เขารับรู้ได้ในขณะที่นางมองเขา

เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงถามโดยไม่ปิดบังว่า

“ท่านไม่มีความต้องการอะไรบ้างหรือ”

ความต้องการ?

นางสามารถถามให้ชัดเจนกว่านี้ได้!

เซียวอวี้ไม่ตอบ สีหน้าของเขาเยือกเย็นราวกับเกล็ดน้ำค้าง ในดวงตาลึก ๆ เต็มไปด้วยความโกรธ

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คิดว่าการที่ตัวเองถามเช่นนี้มีอะไรแปลกนัก นี่ยังถือเป็นการถามโดยอ้อมด้วยซ้ำ

แต่ปฏิกิริยาของเขากลับดูชอบกล

การกินและการขับถ่ายเป็นความต้องการปกติของมนุษย์

บางทีในฐานะจักรพรรดิ เขาอาจคิดว่าตนเองไม่เหมือนปุถุชนธรรมดา

สายตาของนางเหลือบมองส่วนล่างของเขา

“กลั้นไว้นานไม่ค่อยดีนัก”

ไม่ใช่ว่านางใจดี แค่กลัวว่าเขาจะห่วงภาพลักษณ์จนยอมทรมานตัวเอง ถ้าเขากลั้นไม่อยู่ในขณะที่นางขับพิษอยู่ก็จะยิ่งลำบาก

อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างกะทันหัน

เซียวอวี้จ้องนางตาเขม็ง ราวกับว่าสามารถใช้สายตาแทงทะลุร่างกายของนางได้ ให้นางอยากมีชีวิตอยู่ก็ไม่ได้ อยากตายก็ไม่ได้

เฟิ่งจิ่วเหยียนคิดแค่ว่าเขาห่วงภาพลักษณ์เป็นอย่างมาก จึงหยุดพูดเพียงเท่านี้

จากนั้นนางก็หยิบซาลาเปาที่เฉินจี๋ส่งมาให้ใส่เข้าปาก

เซียวอวี้พลันเอ่ยขึ้น

“แอบสืบเราอยู่ลับ ๆ?”

เฟิ่งจิ่วเหยียนตะลึงชั่วขณะ

สืบเขาเรื่องอะไร?

เขาสังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปของนาง

ดูเหมือนว่าเขาจะคิดมากเกินไป

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเรื่อง

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าเข้าวังมาเพื่อเหตุใด”

เฟิ่งจิ่วเหยียนย้อนถามเขาอย่างจริงจัง

“ท่านเป็นกษัตริย์ผู้ปราดเปรื่องหรือไม่?”

สีหน้าของเซียวอวี้เรียบเฉย ริมฝีปากบางพลันกระตุกเล็กน้อย

“จะเป็นกษัตริย์ผู้ปราดเปรื่องหรือไม่นั้น เดิมทีเป็นสิ่งที่คนทั่วหล้าตัดสิน

“ถ้าเราตอบว่าใช่ เจ้าจะเชื่อหรือไม่”

แววตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเผยให้เห็นความเชื่อมั่น

“ข้าเชื่อ”

ดังนั้นอย่าทำให้นางผิดหวัง

เซียวอวี้ประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้ยินนางตอบเช่นนี้ อีกทั้งยังพูดคำว่า “เชื่อ” แบบไม่มีการประจบประแจงใด ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน