แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 144

เฟิ่งจิ่วเหยียนล้มลงบนเตียงหยก บุรุษที่เดิมทีนอนอยู่บนเตียง ในเวลานี้กลับพลิกตัวขึ้นมาอยู่บนตัวนาง เขาใช้ฝ่ามืออันแข็งแกร่งกดไหล่ของนางไว้ และโน้มตัวลงมา ราวกับพยัคฆ์ร้าย สายตาดุดันกวาดมองไปทั่วร่าง หวังจะกลืนนางลงไปในท้อง

นางหรี่ตาลงและแทงเข็มสุดท้ายลงไปโดยไม่ลังเล

นางรีบยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาค้ำยันแผงอกของเขาที่ขยับใกล้เข้ามา และยังป้องกันไม่ให้สัมผัสกับเข็มเงินเหล่านั้น

ริมฝีปากบางของบุรุษเกือบจะแนบกับใบหน้าด้านข้างของนาง คลับคล้ายเหมือนจะถูกับใบหน้าและติ่งหู

ลมหายใจของเขาที่กำลังพ่นใส่ข้างลำคอของนาง ราวกับคลื่นความร้อนในคิมหันตฤดู

“เราลืมบทสวดชำระล้างจิตใจไปแล้ว...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเตือนเขาด้วยประกายตาเยือกเย็น

“ข้าท่องให้ฟังแล้วท่านก็ท่องตาม”

พอฝืนท่องไปได้สักพัก มันก็เริ่มเห็นผล

แววตาอันร้อนรุ่มของเซียวอวี้ที่มองนางก็คลายลงอย่างมาก

จากนั้นเขาก็รู้ตัวว่าตนเองทำสิ่งใดลงไป จึงรีบลุกขึ้นนั่ง ทำสมาธิ และสงบจิตใจทันที

หลังจากนั้นมาเขาก็ไม่สูญเสียการควบคุมอีกเลย

ครึ่งชั่วยามผ่านไป

เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ดึงเข็มขึ้นมา

เซียวอวี้เหงื่อไหลออกมาก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาปกคลุมด้วยชั้นเหงื่อ และไหลมารวมกันจนกลายเป็นเม็ดเหงื่อ จากนั้นไหลลงมาตามขากรรไกร และซึมมาที่ลูกกระเดือกและคอเสื้อ

เหงื่อยังไหลลงมาตามแผงอกด้านนอกที่ไม่ได้ปกปิดด้วยอาภรณ์ ไหลมาตามแนวกล้ามเนื้อ และไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง...

นี่อาจเป็นภาพที่ชวนมองสำหรับผู้อื่น แต่เฟิ่งจิ่วเหยียนกลับทำเป็นมองไม่เห็น

นางหิวแล้ว

นางจึงนั่งกินขนมเปี๊ยะอยู่ข้างกำแพงหิน

ขนมเปี๊ยะของหัวหน้าห้องเครื่องรสชาติใช้ได้ แต่ก็ยังสู้ฝีมือเหล่าสวีคนปรุงอาหารในค่ายทหารไม่ได้

พอกินขนมเปี๊ยะของเหล่าสวีแล้ว ก็สามารถบุกเข้าไปในค่ายศัตรู พร้อมกับตัดหัวพวกมันทิ้งเพิ่มอีกหลายหัว

พอเซียวอวี้ลืมตาขึ้น เขาก็เห็นคนบางคนกำลังยื่นมือไปหยิบขนมเปี๊ยะชิ้นสุดท้าย

ตั้งแต่คืนก่อนจนถึงตอนนี้ เขายังไม่ได้กินสิ่งใดเลย ของกินที่เฉินจี๋ส่งมาก็เข้าไปอยู่ในท้องของนางหมดแล้ว

เขาขมวดคิ้วมุ่น

ไม่เคยเห็นสตรีที่หยาบกร้านและไร้มารยาทอย่างนางมาก่อน

ไม่นานเซียวอวี้ก็รู้ว่าเหตุใดนางถึงกินมากเพียงนี้

การฝังเข็มครั้งที่ห้า

ทว่าความร้อนในครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน เป็นความร้อนที่ทำให้สารน้ำและโลหิตทั้งหมดในร่างกายคนเหือดแห้งได้

ราวกับว่าสิ่งที่แทงเข้าไปในร่างกายไม่ใช่เข็ม กลับเป็นการเทเหล็กหลอมที่กำลังเดือดพล่านลงไป

เซียวอวี้นั่งขัดสมาธิ กำมือแน่น เส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน

เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่ด้านหลังเขา และใช้สองมือค้ำยันแผ่นหลังของเขา

จากนั้นพลังภายในก็ถูกส่งออกมาอย่างต่อเนื่อง

เซียวอวี้พลันลืมตาขึ้น

“เจ้า...”

“ห้ามพูด” เฟิ่งจิ่วเหยียนจดจ่ออยู่กับการถ่ายทอดพลัง ทว่าเขายังวอกแวกก็จะไม่สามาถรับพลังได้ ซึ่งนั่นเท่ากับว่าต้องเสียเปล่า

คิ้วเรียวงามของเซียวอวี้เผยให้เห็นความประหลาดใจ

แค่พบกันโดยบังเอิญเท่านั้น เขาไม่ได้ให้สิ่งใดแก่นาง แต่นางกลับไม่ลังเลที่จะใช้พลังภายในเพื่อช่วยเขา...

ในการฝังเข็มครั้งหลัง ๆ เฟิ่งจิ่วเหยียนล้วนใช้พลังภายในของนางช่วยด้วย เพื่อเร่งความเร็วในการขับพิษ

ในครั้งที่แปดนางอาเจียนออกมาเป็นเลือด แต่ก็ยังฝืนทำต่อ

เซียวอวี้ก็ทรมานเช่นกัน ด้วยการฝังเข็มในแต่ละครั้ง เกือบจะถึงระดับขีดจำกัดที่เขาทนได้

ข่าวดีก็คือ “เส้นสีเงิน” นั้นได้ถอยร่นกลับไปที่คอของเขา และเหลือเพียงครึ่งนิ้วเท่านั้น

......

ตำหนักชิงซวี

หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ร้อนใจดั่งไฟสุมอก

ผ่านไปหนึ่งวันกว่า ๆ แล้ว

ฮ่องเต้เสด็จไปที่ใดกันแน่!

หากพิษเขากำเริบจะทำอย่างไร?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน