แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 147

ณ ห้องทรงพระอักษร

เซียวอวี้มองดูเฟิ่งจิ่วเหยียนในอาภรณ์ที่เรียบง่าย ดูลักษณะแตกต่างจากฮองเฮาโดยสิ้นเชิง

นางคุกเข่าลงบนพื้น ในมือชูใบบันทึกคำให้การอยู่ปึกหนึ่ง

“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีเรื่องจะร้องทุกข์เพคะ!”

ภายในห้องมีเพียงเฉินจี๋ที่อยู่รับใช้

เขารับใบบันทึกคำให้การเหล่านั้นมา แล้วถวายต่อฮ่องเต้

เซียวอวี้พลิกดูทีละแผ่น แค่อ่านจบเพียงหน้าแรก สีหน้าของเขาราวกับพายุฝนโหมกระหน่ำ เมฆดำปกคลุมเมือง

“ฮองเฮา! เจ้าต้องรู้ว่าในนี้เขียนว่าอย่างไรบ้าง!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนลดสายตาลงอย่างนอบน้อม

“รู้เพคะ สิ่งที่ท่านกำลังทอดพระเนตรคือ ใบบันทึกคำให้การครั้งแรกของกลุ่มโจรภูเขา เป็นความจริงที่ไม่มีการแก้ไขใด ๆ

“ในนั้นถึงเป็นความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้น หลังจากที่หม่อมฉันถูกลักพาตัวไป”

ม่านตาของเซียวอวี้พลันหดลง

“หมัวมัวในวังก็เคยตรวจร่างกายของเจ้า”

นางยืนยันแล้วว่าบริสุทธิ์ เหตุใดคำให้การถึงระบุว่า พอนางถูกจับตัวไปก็ถูกข่มเหง

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดอย่างเปิดเผยว่า

“หม่อมฉันกินยาต้องห้ามจากต่างถิ่นให้ชั้นผิวหนังลอก รอยแผลเป็นตามตัวจึงหายไป รวมถึงใช้วิธีการบำรุงฟื้นฟูด้วย

“ดังนั้นแม้แต่หมัวมัวในวังผู้มีประสบการณ์ ก็ตรวจไม่รู้ว่าหม่อมฉัน...”

ปัง!

เซียวอวี้ใช้ฝ่ามือตบโต๊ะ นัยน์ตาฉายแววความเยือกเย็น

“ดังนั้นเจ้ากำลังหลอกลวงเรา พวกเจ้าตระกูลเฟิ่งต่างก็หลอกลวงเราอย่างนั้นรึ!”

นางช่างกล้าหาญนัก!

เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางถึงต้องทำเช่นนี้

โจรภูเขาเหล่านั้นก็ถูกตัดสินลงโทษไปแล้ว ต่อให้หลิงเยี่ยนเอ๋อร์เป็นคนร้ายตัวจริงที่อยู่เบื้องหลัง ทว่าตอนนี้นางก็ถูกลดตำแหน่งมาเป็นกุ้ยเหริน ถูกกักตัวอยู่ในตำหนักชิงซวี และไม่ได้รับความโปรดปรานอีกแล้ว

ฮองเฮาสามารถปิดบังเรื่องราวทุกอย่างได้ แต่กลับทำเรื่องที่เกินความจำเป็น ตนเองก็จะถูกทำลายเกียรติและชื่อเสียงไปด้วย!

เซียวอวี้แววตาคมปลาบ

“เจ้าหลอกลวงเรามาตลอด...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนในใจรู้สึกกดดัน

ประเด็นสำคัญอยู่ที่นางโกหกเขาอย่างนั้นหรือ?

ประเด็นสำคัญอยู่ที่เรื่องราวทั้งหมดที่หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ทำต่างหาก!

นางยังคงสงบนิ่ง

“ฝ่าบาท หลักฐานคำให้การของโจรภูเขาระบุว่า ขณะที่หม่อมฉันถูกข่มเหง หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ก็ยืนสังเกตการณ์อยู่ข้าง ๆ

“ตอนนี้ที่หม่อมฉันยังมีชีวิตอยู่ เป้าหมายเดียวคือรวบรวมหลักฐานความผิดทั้งหมด เพื่อให้คนร้ายตัวจริงได้รับการลงโทษอย่างสาสม!”

เซียวอวี้แสดงสีหน้าเย็นชา

“เฟิ่งเวยเฉียง เราคิดว่าเจ้าคงเหนื่อยหน่ายกับชีวิตแล้ว!

“ตอนแรกหลักฐานคำให้การของโจรภูเขาเหล่านั้นไม่ได้เป็นเช่นนี้ เจ้าคิดจะหักล้างทุกอย่างก่อนหน้านี้งั้นรึ? เจ้าทำเช่นนี้ก็เท่ากับยอมรับว่า เจ้าติดสินบนโจรภูเขาเหล่านั้น บังคับให้พวกเขาให้การเท็จและไม่ครบถ้วน!”

เมื่อเจอการถามเชิงตำหนิของเซียวอวี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนยังคงมีท่าทียืนกรานเช่นเดิม

“เหล่านี้เป็นส่วนปลีกย่อยเท่านั้น ประเด็นสำคัญของหม่อมฉัน แต่ไหนแต่ไรมาก็อยู่ที่ตัวหลิงเยี่ยนเอ๋อร์เท่านั้น

“นางคือคนวางแผน ความผิดทั้งหมด นางต้องเป็นผู้รับผิดชอบ

“สำหรับหม่อมฉัน เพื่อการสืบหาความจริง โดยใช้วิธีการบางอย่างก็ไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยนัก

“หากฝ่าบาททรงยืนกรานจะเอาผิดเรื่องนี้ เช่นนั้น เมื่อท่านลงโทษหลิงเยี่ยนเอ๋อร์แล้ว ค่อยหาวิธีจัดการกับหม่อมฉัน หม่อมฉันจะยอมรับผิดทั้งหมด!”

นัยน์ตาของนางสงบนิ่งดั่งสายน้ำ ทว่ากลับแฝงความเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ในบางชั่วขณะก็ทำให้เซียวอวี้นึกถึงสตรีที่ช่วยขับพิษวารีสวรรค์ให้กับเขา

สีหน้าเย็นชาของเซียวอวี้จางลงไปหลายส่วน

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงขรึมว่า

“มีแค่ใบบันทึกคำให้การเหล่านี้เท่านั้นรึ หากเจ้าไม่มีหลักฐานอื่น...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยขึ้นทันที

“หม่อมฉันยังมีพยานบุคคล”