แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 158

ชุนเหอรับใช้หลิงเยี่ยนเอ๋อร์นานหลายปี เช่นเดียวกับจ้าวเฉียน ที่ได้กระทำสิ่งเลวร้ายมากมายเพื่อหลิงเยี่ยนเอ๋อร์

จึงเป็นไปไม่ได้ที่เฟิ่งจิ่วเหยียนจะปล่อยนางไป

เมื่อทำผิด ต้องได้รับโทษ

ดังนั้น ชุนเหอจึงถูกจำคุกในกรมราชทัณฑ์

“ฮองเฮาโกหกข้า! นางโกหกข้า!”

ไม่ว่านางจะตะโกนมากเพียงใด ก็ไม่มีผู้ใดสนใจ

ตำหนักหย่งเหอ

เฟิ่งจิ่วเหยียนได้ตัดสินใจไปยังป่าที่เวยเฉียงถูกลักพาตัว เพื่อตรวจสอบให้ละเอียดยิ่งขึ้น

หลังจากเข้าสู่ยามราตรี นางจึงลอบออกจากวัง

นางกำชับให้อู๋ไป๋คอยดูแลเวยเฉียง แล้วพาไฉ่เยว่ไปที่ป่าผืนนั้นด้วยกัน

วันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตอนนี้มีเพียงไฉ่เยว่ที่รู้ชัดเจน

ไฉ่เยว่ความจำดี อีกทั้งประสบการณ์ในวันนั้นได้ฝังลึกอยู่ในจิตใจ ชั่วชีวิตนี้มิอาจลืมเลือน

นางชี้ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง แล้วรื้อฟืนความทรงจำ

“ฮองเฮา ตรงนี้เพคะ! ในเวลานั้นรถม้าของพวกเราถูกโจรภูเขาขวางไว้ ผู้คุ้มกันต่อสู้กับพวกโจรภูเขา บ่าวและเหยาเหนียงปกป้องคุณหนูกระโดดลงจากรถม้า วิ่งเข้าป่าทางนั้นเพคะ”

แสงจันทร์หนาวเหน็บ ส่องกระทบใบหน้าของไฉ่เยว่ ช่างดูซีดเซียว

นางได้ประสบความเป็นความตายในป่านั้น จึงกลัวที่จะเข้าไปอีกครั้งมาก ๆ

เฟิ่งจิ่วเหยียนเป่าตะบันไฟ แล้วเดินไปข้างหน้า

ไฉ่เยว่เดินตามข้างหลังก้าวต่อก้าว

จันทราสีดำลมพัดแรง ในป่ามีลมพัดจากทุกทิศทาง

ตามที่เฟิ่งจิ่วเหยียนสั่ง ไฉ่เยว่จึงไม่หยุดบอกเล่า

“…ตอนนั้นบ่าวเพิ่งวิ่งไปไม่กี่ก้าว คงจะเป็นตรงบริเวณนี้ ที่บ่าวล้มลงอย่างกะทันหัน และเหยาเหนียงก็พาคุณหนู วิ่งหนีไปยังทิศทางนั้นต่อ

“ภายหลังคุณหนูหันกลับมา โดยอยากจะพาบ่าวไปด้วยกัน ทว่าบ่าวเดินไม่ไหวแล้วจริง ๆ คุณหนูจึงถูกเหยาเหนียงพาตัวไปอีกครั้ง แต่ทิศทางการหลบหนียังเหมือนเดิม”

เฟิ่งจิ่วเหยียนถือตะบันไฟแล้วก้าวไปข้างหน้า เห็นเพียงป่าที่มืดมิด ทว่าแค่มีลมพัดใบหญ้าไหว ก็สามารถได้ยินชัดเจนทุกรายละเอียด

นางหรี่ตาสองข้าง นึกถึงคำสารภาพของโจรภูเขา

คำพูดของพวกเขา เกือบจะคล้ายกับไฉ่เยว่

หลังจากหยุดรถม้าแล้ว ก็เริ่มต่อสู้กับผู้คุ้มกัน แล้วจึงพบว่าคนในรถม้าหายตัวไป จึงรีบไล่ตามเข้าไปในป่า

พวกมันตามหลังอยู่ประมาณหนึ่งเค่อ

หลังจากนั้นทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น จนพบเวยเฉียงที่หมดสติไปแล้ว...

เฟิ่งจิ่วเหยียนเลียนแบบก้าวย่างของสตรีธรรมดาทั่วไป พยายามเลียนแบบสถานการณ์จริงในวันนั้น และวิ่งไปในทิศทางที่ไฉ่เยว่บอก

และสั่งไฉ่เยว่ว่า “เจ้าไปยืนตรงที่เคยอยู่”

นางวิ่งไปแล้ววิ่งกลับมา และหยุดวิ่งในเวลาที่ต่างกันไม่มาก คาดการณ์ว่านี่อาจเป็นจุดที่พวกโจรภูเขาจับตัวเวยเฉียงไป หลังจากนั้นก็ยกตะบันไฟขึ้นมาและมองรอบด้าน

นางทำเช่นนี้ จะมีความคลาดเคลื่อนเล็กน้อย ทว่าเหตุการณ์จริงน่าจะเกิดขึ้นใกล้เคียงกัน

หลังจากนั้น นางเลียนแบบน้ำเสียงของคนที่กำลังหวาดกลัว โดยเรียกไฉ่เยว่

ไฉ่เยว่มีการตอบสนองทันที โดยรีบวิ่งตามเสียงนั้นไป และถามด้วยเสียงกระหืดกระหอบ

“เกิด...เกิดอะไรขึ้น! ฮองเฮา ท่าน ท่านปลอดภัยหรือไม่เพคะ!”

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองนางด้วยสายตาที่ไร้แสง