แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 16

ห้องมืดใต้ดินที่คับแคบ ได้เจอกันเพราะโลกกลม

หากเจ้าไม่ตายก็ข้าตาย

ตาคิ้วคมของชายหนุ่ม แววตาแคบลง รัศมีสังหารนั้น อันตรายอย่างยิ่ง

เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้สวมชุดดำ ไม่ได้คลุมหน้า

หากไม่มั่นใจว่าจะสามารถฆ่าเขาได้ในคราวเดียว ก็นิ่งไว้ รอจังหวะบุกโจมตี ไม่เช่นนั้นหากถูกเปิดเผยความจริงว่านางมีวรยุทธ ก็จะถูกเปิดเผยสถานะนักฆ่า

ยิ่งไปกว่านั้น นางไม่เหมือนกับฮ่องเต้ทรราช ไม่มีความชอบเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์

คนคนนี้แค่ทำตามคำสั่ง ไม่ใช่คนชั่วช้าอำมหิต

หัวสมองของนางครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว หาวิธีว่าจะเอาตัวรอดออกไปยังไง

“เจ้าเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

สายตาเซียวอวี้เยือกเย็น

ที่แท้ ฮองเฮาไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

ก็ใช่ พวกเขาเคยเจอกันแค่สองครั้ง

วันแต่งงานคืนแรก ในมุ้งไร้แสงไฟ

คืนวันจับตัวนักฆ่า เขาอยู่ข้างหลังนาง นางยืนอยู่ในถังอาบน้ำ หันหลังให้กับเขาตลอด ไม่ได้หันมามองดูเขาเลย

นางไม่รู้ว่าจริง ๆ ว่า เขารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร

แต่ในเมื่อฮองเฮารู้ความลับของเขา งั้นก็เก็บไว้ไม่ได้

“รนหาที่ตาย...”

เสียงของเขาค่อนข้างแหบ เหมือนเคยถูกไฟเผา

เฟิ่งจิ่วเหยียนนิ่งอยู่กับที่ เตรียมพร้อมกับการต่อสู้

นางไม่อยากฆ่าเขา เขากลับคิดต้องการฆ่านาง

เซียวอวี้แสร้งทำเป็นไม่รู้สถานะของนาง กระโดดลอยไปคว้าจับตัวนางไว้

หากไม่ใช่เพราะเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สามารถใช้วรยุทธ ก็จะไม่มีทางที่จะถูกเขาคว้าจับตัวได้

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะบีบคอตนเองจวนหัก นางมองเห็นบนคอของเขามีเส้นสีเงินเส้นหนึ่ง จึงหยิบเข็มเงินออกมาจากในกระเป๋าทันที พร้อมแทงลงไปตรงจุดเฟิงฉือ บนก้านคอของเขา

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก้าวถอยหลัง เหมือนสูญเสียกำลังทั้งหมด

เข็มเงินยังค้างอยู่บนก้านคอของเขา เขาอยากดึงออกมา กลับได้ยินเสียงคนที่อยู่ตรงข้ามพูดขึ้นมาว่า

“ดึงออกตอนนี้ เจ้าก็จะตาย” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง

แววตาเซียวอวี้เยือกเย็น ราวกับยังคิดอยากที่จะพุ่งเข้ามาฆ่านาง

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดบอกกับเขาอย่างเรียบเฉยว่า

“ข้ามีความรู้ทางการแพทย์”

“เส้นสีเงินบนคอของเจ้า เป็นเพราะถูกพิษวารีสวรรค์ที่เป็นพิษร้ายแรง”

“ข้าสะกดจุดเฟิงฉือของเจ้าไว้ สามารถช่วยขับพิษให้กับเจ้า แต่หากเจ้าดึงมันออกมา ก็จะถูกย้อนกลับมาทำร้าย!”

ที่เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดมา จริงครึ่งหนึ่งเท็จครึ่งหนึ่ง

ดึงออกมา ไม่ทำให้ตาย

นางเพียงแค่อยากรั้งเขาไว้

เชื่อในสิ่งที่ว่าเป็นจริง ย่อมดีกว่าเชื่อว่าอาจไม่เป็นจริง

เพราะมีใบสั่งยารักษาอาการปวดหัวเรื้อรังที่นางให้มา เซียวอวี้จึงเชื่อคำพูดของนางบ้าง

แต่ความคิดที่ต้องการฆ่านางนั้น ยังไม่จางหายไป

เขาไม่ขยับเขยื้อน พูดถามขึ้นมาด้วยเสียงแหบว่า

“เมื่อไหร่ถึงจะดึงออกได้”

เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดข่มขู่ว่า “ข้าตกลงมาในนี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ เจ้าส่งข้าออกไป แล้วข้าจะบอกเจ้า”

เซียวอวี้หรี่ตา ดวงตาเปล่งประกายแวววาวเฉียบคม

นี่เป็นวิธีที่นางชอบใช้จริง ๆ !

แต่ต่อให้นางไม่พูด เขาก็สามารถไปหาหมอหลวงได้

บนโลกนี้ไม่ได้มีนางเพียงคนเดียวที่มีทักษะทางการแพทย์

วันนี้ ยังไงนางก็ต้องตาย!

เซียวอวี้ก้าวเท้ายาว เข้าไปใกล้นางด้วยความเป็นปรปักษ์

เฟิ่งจิ่วเหยียนก้าวถอยหลัง ยังคงระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา

เห็นที ต้องมีการต่อสู้อย่างดุเดือดเสียแล้ว

นี่เป็นการบีบบังคับให้นางลงมือ...

ทันใดนั้น ชายหนุ่มล้มมาข้างหน้า ล้มกองอยู่ด้านข้างเท้าของนาง

เฟิ่งจิ่วเหยียน: ? ?

นางยังไม่ได้ลงมือเลย!

เวลานี้เซียวอวี้หมดสติไม่รู้สึกตัว หากเฟิ่งจิ่วเหยียนคิดอยากฆ่าคน เขาไม่มีทางรอดแน่

โชคดีที่ เฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นคนซื่อตรงมีศีลธรรม

อาจารย์อบรมสั่งสอนนางมาตั้งแต่เด็ก ห้ามทำร้ายคน และก็อย่าให้ใครมาทำร้าย ช่วยชีวิตหนึ่งคน ดีกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น ฆ่าคนหนึ่งคน จะต้องถูกโยนลงนรกชั่วนิรันดร์

นางต้องช่วยชีวิตคนคนนี้ไว้

ไม่เพียงเพราะนางได้รับการอบรมสั่งสอนมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งไปกว่านั้นคือนางถูกกักขังอยู่ในนี้ หาทางออกไม่เจอ หากผู้ชายคนนี้ตายไปแล้ว งั้นนางจะยิ่งตกอยู่ในอันตราย

……

เซียวอวี้ไม่รู้ว่าตนเองหมดสติไปได้ยังไง แล้วหมดสติไปนานแค่ไหน

ตอนที่ตื่นขึ้นมา เขาพบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงหยก

ส่วนเฟิ่งเวยเฉียงผู้หญิงคนนั้น กำลังนั่งอยู่บนพื้นชิดผนัง ในมือถือกิ่งไม้ไว้ วาดเขียนอยู่บนพื้นอย่างเบื่อหน่าย

ท่านั่งของนางไม่เหมือนลูกสาวตระกูลผู้ดี กลับเหมือนผู้ชายมากกว่า...ปล่อยตัวอย่างมาก

ฮองเฮาของเขา เป็นผู้หญิงแปลกประหลาดอย่างมาก

เห็นเขาตื่นขึ้นมา เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาอย่างเมินเฉยว่า

“ข้าใช้เข็มเงินขับพิษออกมาให้เจ้าบ้างแล้ว”

ความจริงแล้ว นางใช้กำลังภายในของตนเอง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน