แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 17

สายตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็น

นางไม่ยอมพูดอธิบายอะไรมาก...ต่อให้อยากถอนพิษวารีสวรรค์นี้ ก็ไม่สามารถทำได้เลยในทันที จะต้องขึ้นอยู่กับสถานการณ์ของผู้ถูกพิษด้วย เว้นช่วงสักพักหนึ่งทำการฝังเข็มหนึ่งครั้ง การถอนพิษในคราวเดียว ก่อนอื่นทำไม่ได้ อย่างรอง ผู้ถูกพิษก็รับไม่ไหว

“บอกข้ามาก่อน คนวางยาพิษคือใคร”

ข่มขู่เขา?

เซียวอวี้พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแฝงไปด้วยความมีอํานาจ

“ถอนพิษก่อน”

ทั้งสองคนต่างยืนหยัด เพียงเพราะต่างไม่เชื่อใจกันและกัน

ชายหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยสายตาเย็นชาว่า “ไม่ถอนพิษนี้ เจ้าก็ไม่ต้องออกไปแล้ว...”

นางรู้ความลับของตนเอง เดิมเขาก็ไม่คิดที่จะเก็บนางไว้

ได้ยินเช่นนี้ สายตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็นชา

ตอบแทนคุณด้วยความเนรคุณ!

ทันใดนั้น สายตาของนางมองไปบนเตียงหยกขาว

แล้วก็พบว่า ดูเหมือนกลไกจะอยู่บนเตียง!

หลังจากนางกดลง ข้างบนก็ปรากฏทางออกมาจริง ๆ

ทันทีนั้น นางไม่รีรอ ใช้วิชาตัวเบาออกมาจากห้องลับนั่นทันที และก็ไม่คิดเรื่องที่จะถอนพิษให้กับคนคนนั้นอีก

เซียวอวี้ขมวดคิ้วแน่น รีบตามนางออกมา

แต่นางรวดเร็วอย่างมาก หายไปกับความมืดในพริบตาเดียว

องครักษ์หลายคนเพิ่งรู้สึกตัว พร้อมร้องพูดขึ้นมาว่า “จับตัวนักฆ่า!”

ผ่านไปสิบห้านาที พวกองครักษ์ไล่ตามจับคนร้ายไม่ได้ ยืนเรียงอยู่ตรงหน้าเซียวอวี้ แต่ละคนก้มหัวอยู่อย่างนอบน้อม ท่าทีหวาดกลัว

“ฝ่าบาท พวกกระหม่อมคุ้มกันบกพร่อง ปล่อยให้คนร้ายบุกเข้าไปได้!”

คนร้ายคนนั้นไปมาอย่างไร้ร่องรอย พวกเขาที่เป็นองครักษ์ลับ ไม่มีใครรู้ตัวสักคน

โชคดีที่ฮ่องเต้ไม่เป็นไร

เซียวอวี้สวมเสื้อคลุมที่องครักษ์ยื่นมาให้ ดวงตาภายใต้หมวกแคบลงอย่างเยือกเย็น

“ตามหานางให้เจอ ข้าต้องการตัวเป็น ๆ”

“น้อมรับคำสั่ง!”

……

ตำหนักหย่งเหอ

หลังจากเฟิ่งจิ่วเหยียนกลับมา เหลียนซวงค่อยโล่งอก

“พระนาง ท่านไปได้ไม่นาน กุ้ยหมัวมัวก็มาแล้ว”

“ไทเฮาให้นางนำพวกเครื่องประดับมาให้ ยังพูดว่าก่อนหน้านี้ท่านถูกฮ่องเต้ลงโทษงดเบี้ยเลี้ยงหนึ่งปี ตอนนี้ก็ถูกกักบริเวณ อยู่ภายในวังนั้นล้วนต้องใช้จ่าย ไม่มีสิ่งของมีค่าติดตัวเลยไม่ได้”

“บ่าวจำต้องโกหก พูดว่าท่านป่วย พร้อมรับของไว้แทนท่านแล้ว”

เฟิ่งจิ่วเหยียนถอดชุดนางกำนัลออก พร้อมพูดขึ้นมาว่า “เก็บไว้ให้ดี วันหน้าค่อยคืนให้กับไทเฮา”

หลังจากนางฆ่าหวงกุ้ยเฟย เพื่อแก้แค้นแล้ว ก็จะไม่อยู่ในวังอีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องเก็บสิ่งของพวกนี้ไว้

เหลียนซวงมองดูนางอย่างเป็นกังวล พร้อมพูดขึ้นมาว่า “พระนาง ครั้งนี้ท่านไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”

นางรู้สึกว่า สีหน้าพระนางค่อนข้างแปลกประหลาด?

เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วแน่น พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ไม่เป็นไร เจ้าออกไปก่อน”

“เพคะ”

ทันใดนั้น นกพิราบส่งสารขนดำตัวหนึ่งบินมา เกาะอยู่บนขอบหน้าต่าง

เฟิ่งจิ่วเหยียนคว้าจับตัวมันมา แกะเอาจดหมายลับที่มัดติดขาของมันไว้

หลังจากเห็นข้อความบนนั้นแล้ว ดวงตาที่สงบของนางก่อเกิดคลื่นกระเพื่อมขึ้นมาทันที

…[เฟิ่งเวยเฉียงยังมีชีวิตอยู่]

เวยเฉียงยังมีชีวิตอยู่!

เฟิ่งจิ่วเหยียนกำกระดาษข้อความนั้นไว้แน่น มือกำหมัดแน่นแนบหน้าอกตนเองไว้ ดวงตาทั้งคู่หรี่ลงเล็กน้อย

นางอยากเจอเวยเฉียง จนทนรอไม่ไหวแล้ว

คืนวันถัดไป

เฟิ่งจิ่วเหยียนแต่งตัวเรียบง่าย หลบออกไปจากวัง

มีรถมาจอดอยู่ตรงปากซอยเปลี่ยวด้านนอกพระราชวัง

หนุ่มคนขับรถม้ามองเห็นนาง ก็รีบกระโดดลงมาทำความเคารพ

“กระหม่อมอู๋ไป๋ ถวายความเคารพแม่ทัพน้อย!”

อู๋ไป๋เป็นหนึ่งในลูกน้องคนสนิทของนาง ตามนางจากค่ายทหารมาถึงเมืองหลวง

นางเข้าวังแล้ว จึงจัดให้อู๋ไป๋อยู่ในจวนตระกูลเฟิ่ง ให้เขาคอยจับกุมตัวพวกโจรภูเขาที่รังแกเวยเฉียงอย่างลับๆ

คิดไม่ถึงว่า อู๋ไป๋จะทำให้นางประหลาดใจขนาดนี้

“เวยเฉียงอยู่ที่ไหน” เฟิ่งจิ่วเหยียนระงับอารมณ์ไว้ ถามขึ้นมาด้วยเสียงต่ำ

อู๋ไป๋เปิดม่าน พร้อมพูดขึ้นมาว่า “กระหม่อมจะพาท่านไปเดี๋ยวนี้”

ระหว่างทาง อู๋ไป๋ขับรถม้าไปด้วย พูดอธิบายให้นางฟังไปด้วย

“วันนั้น กระหม่อมเห็นพ่อบ้านลับ ๆ ล่อ ๆ จึงแอบสะกดรอยตามเขาไปถึงเรือนด้านใน แอบได้ยินเขากับนายท่านเฟิ่งพูดคุยกัน จึงได้รู้ว่า ความจริงคุณหนูเวยเฉียงยังมีชีวิตอยู่”

ใบหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่แสดงออกถึงท่าทีใด ในใจกลับเหมือนคลื่นน้ำกระเพื่อม

เวลานี้นางไม่อยากครุ่นคิดว่าทำไมพ่อถึงทำเช่นนี้ เพียงอยากที่จะได้เจอเวยเฉียงโดยเร็ว

“ใช่แล้ว แม่ทัพน้อย ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ข่าวเพิ่งมาถึงวันนี้ ชายแดนไม่สงบ มีนักฆ่าบุกมาบ่อยครั้ง ล้วนพุ่งเป้ามาหาท่าน”

“ความหมายของแม่ทัพคือ ให้คนปลอมเป็นท่านชั่วคราวนั้นยังไม่พอ ตอนนี้ต้องบอกกับภายนอกว่า ท่านบาดเจ็บสาหัสรักษาตัวอยู่ พร้อมส่งตัวแทนไปยังสถานที่ลึกลับ เพื่อคำนึงถึงความปลอดภัยของท่าน ให้ท่านอยู่ในเมืองหลวงไปอีกสักช่วงหนึ่ง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน