แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย นิยาย บท 18

เท่าที่เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้ ก็คือในวันแต่งงาน ท่านแม่เล่าให้นางฟังพวกนั้น

ส่วนครั้งนี้ ไฉ่เยว่บอกให้รู้มากยิ่งกว่า

“หลังจากที่คุณหนูถูกส่งตัวกลับมา ก็อาเจียนไม่หยุด”

“สิ่งที่นางอาเจียนออกมา ไม่ใช่เศษอาหาร แต่เป็นอุจจาระของมนุษย์!”

“พวกเขากล้าเอาสิ่งพวกนั้นให้คุณหนูกิน...”

“อีกอย่าง พวกเขาไม่เพียงเหยียบย่ำร่างกายคุณหนู ยังใช้คีมเหล็กร้อนแดงเพื่อปฏิบัติต่อคุณหนูอย่างโหดร้าย...หมอบอกว่า คุณหนูไม่สามารถมีลูกได้อีกต่อไป!”

ไม่สามารถมีลูก สำหรับหญิงสาวแคว้นหนานฉีคนหนึ่ง ถือเป็นความหายนะอย่างยิ่ง

ไฉ่เยว่สะอึกสะอื้นหลายครั้ง ไม่สามารถพูดได้อย่างรู้เรื่อง

ในที่สุด นางกุมหน้าร้องไห้อย่างเจ็บปวด

เฟิ่งจิ่วเหยียนเม้นริมฝีปากเป็นเส้นตรง แววตาเฉียบคม เปล่งรัศมีสังหารออกมา

ภายในห้องคับแคบเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

ผ่านไปเนิ่นนาน ไฉ่เยว่ค่อยสงบอารมณ์จิตใจ

จากนั้นก็คุกเข่าตรงหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียนอีกครั้ง

“บ่าวขอบังอาจถามว่า ท่าน... คิดที่จะฆ่าหวงกุ้ยเฟยเพื่อแก้แค้นใช่ไหม?”

สีหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็น มือกำหมัดไว้แน่น

ไฉ่เยว่พูดต่ออีกว่า

“พระนาง ตอนที่คุณหนูยังมีสติอยู่ สั่งให้บ่าวจะต้องบอกกับท่านว่า นางไม่อยากให้ท่านฆ่าคนเพื่อนาง”

“ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานหวงกุ้ยเฟย ปกป้องนางไว้เป็นอย่างดี ตำหนักของนางมีเวรยามหนาแน่นที่สุด ต่อให้ท่านมีวรยุทธสูงส่ง แต่ก็จะประมาทไม่ได้”

“หากท่านพลาดพลั้งขึ้นมา หรือทิ้งร่องรอยอะไรไว้ จะไม่เพียงส่งผลร้ายกับตัวท่านเอง ยังจะส่งผลกระทบไปทั่วทั้งตระกูลเฟิ่ง”

“คุณหนูยอมตายเอง ก็ไม่ยอมที่จะให้ท่านเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้อง”

“นางคาดหวังให้ท่าน มองดูความเจริญรุ่งโรจน์แทนนาง สามารถได้มีชีวิตอยู่อย่างอิสระ นี่ถึงเป็นสิ่งที่นางปรารถนา...”

เฟิ่งจิ่วเหยียนเงียบสงบ ทายาบนบาดแผลบนแขนของเวยเฉียงอย่างไม่พูดไม่จา

แสงเทียนสาดส่องใบหน้าด้านข้างของนาง เงาของนางปรากฏบนกำแพง เหมือนสิงโตที่ถูกกักขังอยู่ในกรง ใจร้อน ดุร้าย รอคอยที่จะหลุดออกจากกรง ฉีกกัดคู่ต่อสู้จนไม่เหลือแม้แต่กระดูก...

เวยเฉียงถูกทำร้ายจนกลายเป็นสภาพเช่นนี้ จะให้นางเสพสุขความรุ่งโรจน์ได้อย่างไร จิตใจปราศจากความกังวลได้อย่างไร

แต่ในเมื่อเป็นสิ่งที่เวยเฉียงปรารถนา นางจะไม่ปฏิบัติตามก็ไม่ได้

ยากที่จะเห็นนางเผยแววตาอ่อนโยน มองดูเวยเฉียงที่สิ้นสติ พร้อมพูดพึมพำขึ้นมาด้วยเสียงต่ำว่า

“พี่สาวรับปากเจ้า จะไม่ฆ่านาง”

แต่การไม่ปลิดชีวิตคน ก็สามารถทำให้คน “ตาย” ได้

อย่างเช่นทำให้หวงกุ้ยเฟยตกมาจากที่สูง ให้นางมีชีวิตอยู่กับความเจ็บปวดทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต ทานอาหารไม่ลง กลางคืนนอนไม่หลับ ทำลายนางจากกายไปถึงใจ เหมือนอย่างที่เวยเฉียงประสบ...

เมื่อคิดเช่นนี้ การฆ่าคนนั้นแค่หัวหล่นตกลงพื้น แผนการของนางก่อนหน้านี้ มีความปรานีเกินไปแล้ว

ลอบฆ่าสังหารหวงกุ้ยเฟย เทียบกับความทุกข์ทรมานที่เวยเฉียงได้รับ แตกต่างกันอย่างมาก

นางจะแก้แค้น ต้องให้ฮ่องเต้ได้รู้ความจริง ไม่สามารถที่จะปกป้องหวงกุ้ยเฟยได้อีกต่อไป ต้องทำให้หวงกุ้ยเฟย แม้ตายไปแล้วก็ถูกผู้คนดูหมิ่น ไม่มีใครเซ่นไหว้ ไม่มีธูปสักการะ มีชีวิตอยู่อย่างไม่สงบสุข ตายไปก็ไม่ได้สงบสุข

……

เฟิ่งจิ่วเหยียนอยู่จนถึงยามขาลก็จะกลับแล้ว สั่งให้อู๋ไป๋เอาเงินให้ไฉ่เยว่ไว้บ้าง

ยังไงนางอยู่ดูแลเวยเฉียงในถิ่นทุรกันดารเช่นนี้ ถือว่าลำบากไม่น้อย

ระหว่างเดินทางกลับ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน